don't let them see

||h15||

Zoals gezegd kwam Larson de volgende ochtend me ophalen.
'Je hebt iets moois van je kamer gemaakt,' zei hij toen hij me aan mijn bovenarm meenam.
'Wat doen jullie hier nu eigenlijk?'
'Dat ga ik je laten zien. Zometeen. En dan help je ons mee. Wil je niet, dan toch. Iedereen breekt ooit.'
'Mam heeft de juiste beslissing gemaakt om van je weg te lopen,' siste ik kwaad.
'Geen woord meer daar over. Zij ziet dat wat wij doen als iets slechts, maar het is juist prachtig,' zei Larson nijdig. Hij pakte mijn bovenarm steviger vast en begon harder te lopen. Ik moet leren mijn mond te houden. Nu is hij kwaad. In zijn kantoor zette hij me vast aan een stoel door mijn armen op de armleuningen vast te binden. En strak. Ik kon ze geen millimeter omhoog krijgen en het deed pijn. Daarna deel Larson de deur op slot en sloeg hij zijn laptop open. Na wat geklik draaide hij het scherm naar mij toe.
'Dit is een digitale versie van ons plan als jij helpt. Je zult zien dat het prachtig is.' Ik zag vreselijke ideeën voorbij komen. Iedereen achter mijn planten opgesloten in huizen, inclusief ikzelf en niemand die nog gelukkig was. Er was geen elektriciteit, geen stromend water, geen moderne technologie. Mijn huis was nog kleiner en ik had niets. Alleen een bed. Meer niet.
'En denk je dat je ons gaat helpen?'
'Iedereen ongelukkig maken, opsluiten en nergens naar toe kunnen gaan? Dat is een straf. Voor al die onschuldige mensen. Nee. Dit is afschuwelijk en vreselijk. Ik ga jullie nooit helpen.' Uit mijn woorden haalde ik kracht om de touwen wat op te rekken. Ik kwam niet los, maar de touwen sneden niet meer zo in mijn huid. Op de laptop was een berichtje te zien. Voor ik het kon lezen, pakte Larson de laptop en las het.
'Hmm. Ze krijgen je planten niet weg. Dat moet je dadelijk zelf maar doen. En zo niet... Je kent Flip toch nog? Hij hielp je moeder in Amerika.'
'Ja?'
'Dankzij hem weet ik je zwakke plek.'
'Wat zou die dan moeten zijn?'
'Je vleugels. En jij weet net zo goed als ik dat je de krampen niet kan negeren. Het is een kwestie van geduld.' Hij had gelijk. Sinds vanmorgen begonnen de steken weer. Ik had een shirt aan met open rug, dus ze zagen het al aankomen. Weer trok er een steek door mijn schouders. Larson maakte me los en hielp me opstaan. Het touw hield hij in zijn hand. Na vijf minuten kwam er weer een steek die te veel pijn deed. Ik hield het niet meer vol en klapte mijn vleugels uit. Larson pakte ze vast.
'Jij gaat nu een braaf meisje zijn en je bij ons aansluiten,' fluisterde hij in mijn oor.
'Nee.' Hij begon zachtjes te trekken aan mijn vleugels. Denken aan andere dingen, Flora. Zoals het feestje dat mijn vrienden voor me gaven om me te bedanken. De mooie woorden en de taart. Larson trok harder. Van de onverwachte pijn viel ik flauw. Door een steek werd ik vrijwel meteen weer wakker. Larson had mijn vleugels bij de wortels samengebonden. De touwen deden veel pijn. Hij begon met lopen en trok me aan mijn vleugels mee. Ik probeerde om hem bij te houden en zo de pijn te verminderen, maar veel effect had het niet. Voor mijn deur stopte hij pas met trekken aan de touwen. Ik zuchtte toen de touwen werden afgedaan. Larson duwde me de deur weer door. Mijn kamer zag er nog altijd hetzelfde uit. Maar mijn vleugels deden pijn en ik voelde bloed. Larson deed de traliesdeur op slot en liet de andere deur open zodat hij naar mijn reactie kon kijken.
'Sluit je bij ons aan en ik laat het verzorgen,' zei hij.
'Leuk geprobeerd. Je ziet alleen een ding over het hoofd.' Ik ging in kleermakerszit op het bed zitten en mediteerde. Toen ik kalm was dacht ik aan het helen van mijn wond en voelden mijn vleugels na niet al te lange tijd al beter.
'Ik heb een helende gave.'
'En die kan ons ook van pas komen. Ben nou niet zo koppig en help ons. Wat je zag was een schets. We geven je een groter huis, maar sluiten je wel op.'
'Nee dank je. Ga je nu? Of wil je gras zien groeien?' Mopperend sloot Larson de tweede deur en ik zuchtte. Ik verveelde me al snel en maakte twee stokjes in mijn handen. Daarmee timmerde ik een ritme op de kast en ging zingen. Gewoon om de tijd en mijn omgeving te vergeten. Na het nummer ging ik mediteren. Zo vergat je ook alles en iedereen om je heen.