don't let them see

||h10||

Ik ben om kwart voor acht wakker. Over een kwartier komt er eten. Oliver is ook wakker.
'Goedemorgen,' zeg ik.
'Hallo. Lekker geslapen?'
'Mwa. T was even wennen. Jij?'
'Ik ben het gewend. Ik sliep als een roos. Mag ik je vleugels trouwens eens zien?' In verband met de vlucht en het slapen had ik ze ingeklapt.
'Oh ja hoor.' Ik klapte ze uit.
'Ik had anders toch kramp gekregen.'
'Kramp? Heb jij last van kramp?'
'Ja tussen mijn schouderbladen als ik ze niet vaak genoeg strekte. Meestal was het maximale twee dagen.'
'Vreemd. Nou ja, maakt verder niet uit. Ze zijn wel erg mooi.'
'Ik ben er ook trots op. Het is alleen wel vervelend als iedereen je er om na kijkt.'
'Ja daar kan ik me wat bij voorstellen.' De deur ging open en een man bracht brood met kaas en een appel. Oliver gooide zijn appel naar mij.
'Ik lust geen appels,' zei hij met een scheef lachje.
'Ik ben er dol op. Komt dat even goed uit,' lachte ik. Ook hij lachte. In stilte aten we.
'Voor een jongen val je best mee,' zei ik.
'Oh?'
'Ik ken een heleboel jongens die gewoon etters zijn. De enige jongen die ik ken, die zo niet is, is mijn vriend Angelo.'
'Vriend? Of vriendje?'
'Vriend. Nee ik voel niets voor hem. Ik ben daar niet echt mee bezig. Ik handbalde van maandag tot en met zaterdag en af en toe op zondag.'
'Dat is veel.'
'Weet ik. Als ik geblesseerd was, was ik ook echt chagrijnig.'
'Oké. En hoe raakte je geblesseerd?'
'Ik werd de fiets ingehaald, waar het eigenlijk niet kon en ik schrok waardoor ik viel. Er zat een scheurtje in mijn ellepijp en ik lag 7 weken uit de roulatie. Iedereen meed me omdat ik altijd met een onweer gezicht rond liep.'
'Aha. Had je daar vorige week geen last van dan?'
'Nee. Ik kon daar handballen. We hielden zelfs een toernooi.'
'Wie won er?'
'Mijn team. Het was echt heel leuk.'
'Aha.'
'Deed jij aan een sport?'
'Ik? Nee niet echt. Ik ben niet zo sportief. Ik hou meer van lezen.'
'Kan ook leuk zijn. Ik heb er een hekel aan.' Hij lachte.
'Is het af en toe niet lastig om hier alleen vast te zitten?'
'Ik werd vroeger gepest, dus ik vind het fijn om alleen te zijn. Voor mij is het geen straf.'
'Dan deel ik je leed. Ik werd op de basisschool gepest,' zei ik zacht.
'Daar dacht je gisteren dus aan.'
'Ja. Als anderen werden opgehaald, moest ik alleen naar huis. Ik mocht ook niet met Beau mee. En dat vonden ze grappig. Uiteindelijk heb ik me er overheen gezet, maar dat was pas na twee jaar.'
'Heftig zeg. Bij mij waren het altijd dezelfde grapjes over het lezen dat ik graag deed.'
'Is ook niet leuk.'
'En toch gebeurt het.' De deur ging open. Mam kwam binnen.
'Het is tijd. Volg mij maar.' We stonden op van de bedden en liepen achter haar aan. Ik was best wel zenuwachtig. Oliver legde bemoedigend een hand op mijn schouder. Ik glimlachte en ademde een keer diep in en uit. Mam stelde me eerst voor aan de mannen die hielpen. Ik moest gaan zitten op tafel en mijn vleugels groot maken. Ze meetten de grote van mijn vleugels op.
'Je vleugels zijn echt enorm. Groter dan die van Oliver in ieder geval,' zei mam.
'Kan.' Iemand trok er voorzichtig aan en steeds wat harder. De pijn die er bij kwam kijken, werd me te veel en ik viel flauw. Na een paar tellen zwart kon ik weer zien en merken wat er gebeurde.
'Gaat het Flora,' vroeg een man, Flip geloof ik.
'Ja. Het gaat wel weer. Waarom trokken jullie er aan?'
'Rekbaarheid. We wisten niet dat ze zo gevoelig waren. Bij Oliver konden we het gewoon doen.'
'Mijn vleugels zijn heel gevoelig. Ik moet ze als ik ze ingeklapt hou om de dag strekken om kramp te voorkomen.'
'Kramp?'
'Steken tussen mijn schouderbladen. Hoe langer ik het negeerde, hoe meer pijn ze deden.'
'Vreemd.' Mam veegde over mijn vleugels en had wat poeder op haar hand. Ze legde het onder de microscoop en keek op het grote scherm om te zien wat het waren.
'Allemaal kleine diamanten. Vandaar die glans. Waarom is het bij Oliver dan gewoon dezelfde stof als vlinders? Echte bedoel ik dan.'
'Ik weet het niet,' zei ik. Oké ik loog. Op sommige vragen wist ik het antwoord wel.
'Misschien zit het wel bij haar genen. Degene die haar vlinder maken,' opperde Oliver. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. En ook zij maken die fout.
'Waarom doe je dat?'
'Omdat je op karakter wordt "gekozen" om het zo maar even te zeggen. En was nooit een apart ras met speciale genen. Het ligt aan het karakter. Elfenvleugels zijn energiek en vrolijk, maar ook snel op de teentjes getrapt. Kijk maar naar Maya. Engelenvleugels zijn rustig maar kunnen niet goed tegen stress. Vlindervleugels zijn kalm en weten in iedere situatie wat te doen. Ze zijn vergevingsgezind, maar kunnen angstig overkomen.'
'Hoe weet jij dat zo zeker,' zei mam achterdochtig.
'Ehm...' Maya kon ik nu niet beschuldigen, wat eerder altijd mijn smoes was. Ik kon zo snel niet op een smoes komen, dus zei ik maar niets. Dit gaat fout.