don't let them see

||h18||

De volgende ochtend vroeg wekt Larson mij en Oliver. Oliver wordt door een aantal andere mannen naar de limo die voor staat gebracht. Larson pakt mij. Ik krijg snel last van mijn rug door mijn veel te zware en bevroren vleugels. In de limo moet ik op de grond gaan zitten zodat mijn vleugels niet beschadigen. Ik ga mediteren en ontdooi heel langzaam mijn vleugels. De temperatuur in de limo helpt ook mee. 'Waarom mediteer je,' vraag Larson.

'Zo kom ik tot rust. Ik ben tamelijk gestrest door de situatie. Bovendien werken mijn krachten alleen als ik kalm ben. Zo niet, dan blokkeren mijn krachten. Geen planten, geen transformatie, geen helende gave,' antwoordde ik.

'Je moet je straks niet al te gedwongen voelen. Al moeten we nog drie dagen rijden.'

'Hoe kan ik me niet gedwongen voelen? Ik moet iets tegen mijn wil doen en Oliver wordt bedreigd.'

'Oh dus zo heet je vriendje. Oliver. Handig om te weten.' Shit vergeten dat hij dat nog niet wist. Te laat.

'Ik hoorde trouwens dat je heel goed kan zingen. Zing maar wat voor ons,' vervolgde Larson.

'Welk nummer,' antwoordde ik geërgerd.

'Glowing in the dark van the Girl and the Dreamcatcher.' Ik zuchtte en begon zachtjes te zingen.

'Harder. Ik wil het horen.' Ik keek hem vernietigend aan en hield koppig mijn mond. Larson keek geïrriteerd en pakte mijn pols vast. Mijn teken lichtte op.

'Moet ik je eraan herinneren dat ik je vader ben en dat je dus naar mijn moet luisteren?'

'Ik ga niet naar je luisteren. Je bent gestoord en voor mij ben je mijn vader niet.' Larson gromde kwaad en liet los. 'Hier ga je spijt van krijgen meisje. Heel veel spijt,' siste hij. Dat zullen we nog wel eens zien. Hij kan me niets maken. Ik ging weer verder met mediteren en mijn vleugels bevrijden. Een nummer kwam in me opdagen en spookte rond in mijn hoofd. Written in the stars van the Girl and the Dreamcatcher. Ik begon het onbewust te neuriën. Larson begon te grijnzen en luisterde aandachtig. Ik kreeg het pas halverwege door en was gelijk weer stil. Oliver was de hele weg stil. Ook in mijn gedachten zei hij niets. Voor even voelde ik me alleen. Maar ik ben niet alleen. Ik heb hier Oliver en hij zal me helpen. Ik en hij gaan vannacht bij de eerste stop om te slapen ontsnappen. Ondertussen waren mijn vleugels net ontdooid. Larson zag het. 'Eigenlijk is het wel jammer dat je vleugels niet mee bevroren zijn. Dan kon ik je met zekerheid hier houden. Nu is het twijfelachtig.' Ik rolde met mijn ogen en klapte mijn vleugels in. Nu kon ik naast Oliver op de bank gaan zitten. Hij sloeg zijn arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Daar komt niets van in. Jij komt naast mij zitten,' zei Larson.

'Alsjeblieft gun me een paar laatste uren van geluk. U gaat me ergens opsluiten waar ik alleen ben. Mag ik dan niet nog heel even met degene van wie ik hou doorbrengen?'

'Nee. Hier zitten. Nu.' Met hangend hoofd ging naast Larson zitten. Oliver en ik keken ieder een andere kant uit, waardoor we elkaar niet zagen. Buiten vlogen de toendra's voorbij en werd het langzaam donker. Larson pakte mijn pols en bond er een touw om. Het andere uiteinde bond hij om zijn eigen pols.

'Aangezien je kan ontsnappen, neem ik een voorzorgsmaatregel. Welterusten.' Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Niet vanavond. Dat is de moeite niet waard.

' Ik neem aan dat je vanavond niet wil ontsnappen,' zei Oliver in mijn hoofd.

'Inderdaad. Volgens mij weet Larson wat we van plan waren. Het was ook wel heel duidelijk dat ik mijn vleugels ontdooide.'

'Ben je oké? Je gedachtes klinken zo triest.'

'Nee. De gedachte alleen al dat al die journalisten me opjagen en vragen willen stellen is beangstigend. Ik ben al bijna twee weken weg. Dat is lang. En dan kom ik terug en ben ik slecht.'

'Jij slecht? Wie heeft je dat ingepraat? Jijzelf hoop ik.'

'Ja ikzelf. Maar het is ook zo. Je weet denk ik wel over de vreselijke dingen die ik moet gaan doen.'

'Hé daar kan jij niets aan doen. Maar vindt weer eens die hoop terug. Zoals je altijd doet. Uit het diepste donkerste hoekje hoop halen. Een van de redenen waarom ik je leuk vind.'

'Jouw vaardigheid om iedereen weer op te beuren is een van mijn redenen waarom ik van jou hou.' Onbedoeld moest ik glimlachen.

'Jij hebt volgens mij in gedachten een gesprek met Oliver,' zei Larson.

'En waarom denk je dat?'

'Je moest glimlachen. Laat het uit je hoofd.' Ik beet op mijn lip. Larson mompelde iets wat leek op ik heb gelijk.

'Dat hoorde ik,' zei Oliver.

'Dus? Wat wou je er aan doen dan,' daagde Larson hem uit.

'Nou ik zou dit kunnen...'

'Oliver bespaar je de moeite en ga slapen. Spaar je krachten. Als de tijden aanbreken dat we ze nodig hebben, zijn ze er,' zei ik. Oliver, die was gaan staan, ging terug zitten en volgde mijn voorbeeld door proberen te slapen. Toen hij sliep trok Larson aan het touw, waardoor hij mij wekte. Ik was al ingedut, dus keek hem kwaad aan omdat hij me wekte.

'Ik weet dat jullie vannacht wouden ontsnappen. Laat het uit je hoofd. Je komt nooit meer van me af. Ik heb je teruggevonden en laat je nooit meer gaan,' zei Larson dreigend. Ik knikte en slikte een keer. Vervolgens probeerde ik om weer in slaap te vallen. Helaas lag ik door zijn woorden de halve nacht wakker. Dat meende hij toch niet?