My Knight on a Leather Jacket[COMPLETED]

Chapter Fifty-one

CHAPTER FIFTY-ONE

[Anais' POV]

'In coma ang daddy ni Bom. We're on hospital now.'

-Tristan

Napatayo naman ako nung mabasa ko yun. Tumakbo ako agad at pumara ng taxi.

**Hospital

"Saan yung room ni Mister Banzuela?"

"5th floor, Room 119"

Nagmadali akong pumunta sa room na sinabi ng nurse. Nung malapit na ako, may narinig akong pamilyar na boses.

"Ano ba?! Wag mo na nga akong pakialaman!" boses yan ng bestfriend ko. Sumilip ako ng konti at nakita kong nasa harap nya si Tristan.

"Best!" tumakbo ako papunta sa kanya tsaka niyakap sya ng mahigpit. Tiningnan ko sya. Pugtong-pugto na ang mga mata nya dahil sa kakaiyak.

"B-best.." sabi nya habang umiiyak.

"Ssh.. Wag kanang umiyak. Andito na ang bestfriend mo.. Teka saan ka nanggaling kagabi? Alam mo bang alalang-alala na ako sayo?" Nakayuko lang sya. Bigla namang kumunot yung noo ni Tristan.

I mouthed him, 'Where did she go?' Nag-shrug lang naman sya.

"Tristan, pede bang iwan mo muna kami. May pag-uusapan lang kami. Please?" agad naman nyang sinunod yung sinabi ko.

"Best okay na. Tayo nalang. Ano bang nangyari? Saan ka nanggaling?" She was staring at her father. Tiningnan ko din si Tito. Sobrang daming kung ano-anong aparato ang nakakabit sa kanya.

Sabi sakin, naaksidente daw ito kagabi lang. 50-50 daw nung dalhin dito. And now, kelangan na syang ma-operahan asap.

"Uhmm, excuse me. Kaano-ano po kayo ng pasyente?" nilingon ko yung nurse.

"She was the daughter of the patient. Why?"

"Ooperahan na po ang pasyente mamayang hapon at kelangan namin ng magdo-donate ng dugo and some tissues. Baka sakaling compatible." Humarap sa kanya si Best tsaka ipinakita ang pulso.

"Go. Get all my blood. Kung yun ang bubuhay sa daddy ko."

Nakahiga sya sa kama ng hospital habang nakatingin sa blangkong kisame. Nagulat ako nung nagsalita sya.

"Last night, everything was so perfect. I'm happy and contented of what I have.. Nagkabalikan na kami." pumikit sya. "I'm just thinking of how happy I am. It was a fairytale. I don't want to lose that feeling. Then, this thing happened. It feels like I'm losing the world. I feel so lost."

May tumulong luha sa gilid ng mga mata nya habang nakapikit. Hindi ako sanay na makitang ganyan kalungkot ang bestfriend ko. Pati ako nalulungkot din.

"Best, trial lang ito. Malalampasan mo din 'to. Just be strong. Andito ako para sayo." niyakap ko sya. "Best, pwede bang makita kitang ngumiti ulit? Simula kase ng umuwi ka galing Cebu hindi ka pa ngumingiti."

"Not now. I don't like faking smiles. And I cannot.."

There was sadness on her voice. Lumapit samin yung nurse habang may hawak na papel.

"Nag-match naman yung mga test results. Just prepare yourself for the upcoming operation."

Naglakad na kami pabalik kay Tito nung makasalubong namin si Tristan. Hawak-hawak nya yung cellpone nya habang nakakunot ang noo nya.

"Saan kayo galing? Kanina ko pa kayo tinatawagan."

"Ah. Ano, nag-donate ng dugo si Best para kay Tito. And she'll also donate some tissues to cover the damaged part of Tito."