DüşmaN

D37*KatiL

Kırmızı puantiyeli eteğimin iki kenarından tutup dizlerimi hafifçe kırarak reverans yaptım öğretmenimizin daha önce öğrettiği gibi.Alkış sesleri daha da artınca gülmemi engelleyemedim. Yanımda duran kız da gülüyordu ve suratı kıpkırmızı olmuştu.

Ayakta alkışlayanlar arasında ailemi görünce el salladım neşeyle, heyecanlı heyecanlı.Diğer arkadaşlarım da benim gibi el sallarken perde yavaş yavaş kapanmaya başladı.Kırmızı örtü ailemi gizlemeden önce onlara öpücük atmayı başarabildim.

"Trafik kazası.Araç takla atmış.Kurtulan tek kişi."

Alkış sesleri hala devam ederken uğursuz bir hale büründü.Kulaklarımı kapatıp kaçmak istiyordum.Anne ve babamın doldurması gereken ama boş olan sandalyeler canımı acıtıyordu.Taze yaraya tuz basmaktan farkı yoktu.Abimin varlığı ilk defa yetersiz gelmişti.Bu kapalı perdenin arkasında durmamın tek sebebi abimdi.Olanlardan sonra hayatın normal akışına kapılmamı istiyordu ama benim hayatımın artık normal olmayacağını,olamayacağını bilmiyordu.Yanımdakiler aileleriyle bugün yapacakları hakkında konuşuyordu.Ben ise sadece susuyordum.Buradan kaçmak için sessizce ama içimde büyük gürültülü saniyeleri sayıyordum.

Tiz bir kadın sesi geldi uzaklardan.

"Anne!"diye mırıldandım.Gelmiş miydi yoksa? Mezarından çıkıp gelmiş miydi benim için?

Perdeler gözümün önünde teker teker kapanırken elimi sıkıca tutan birinin varlığını hissettim.Daha bu hisse alışamadan boş kalan elim sızladı.Uğultular benden uzağa kaçtı ve sonunda kayboldular.

<<<<< >>>>>

"Biraz sessiz olun uyandıracaksınız."

"Bu teyze bize fena çektirecek."

"Bence de."

"Ahsen,Utku sessiz olun.Hele Utku,sen hiç gıkını çıkarma.Batın'ı kovduğum gibi seni de kovarım."

"Tamam sustum sustum."

Batın'ın adı kulaklarımda yankılanmaya devam ederken gözlerimi açmak için kendimi zorlamaya çalıştım.Büyük bir boşluk hissinden sonra yavaş yavaş canlılığı sarmalamak üzereydim.Sıcaklığı,kokuyu,sesleri git gide daha fazla hissediyordum.Uyku ile uyanıklık arasında ama hala rüyadaydım sanki.

Abimin bana doğru gelişi gözlerimin önünde canlanıyordu.Elerimi uzatmıştım.Tutmuştu ama büyük bir eksiklik var gibiydi.Tersten görüntüler,bağırışlar,duman,kapanmak üzere olan gözlerim...

Birden her şey dönerken gözlerimi açtım sonuna kadar.Beyaz tavan gözlerimi kapattığımda oluşan karanlığa çok zıttı.Sesler azalmıştı.Bir önceki saniyeye nokta koymuştum ve şimdi paragraf başındaydım.

Arka arkaya adımın seslenildiğini biraz gecikmeli algılasam da başımı sesin geldiği tarafa çevirdim.Buradaydı.Beni arayıp korkmama neden olan sarışın kadın burdaydı.Adımı,abimi bilen kadın burdaydı.Yakında tanışacağız,demişti.O yakın gelmişti.

"Berfu!"

Ahsen'in sevinçli ve bir o kadar da rahatlamış olan sesini duyduğumda hissettiğim anlık güven duygusu kadının dolan gözleriyle bana adım atmasıyla son buldu.Ahsen hızla yanıma gelip dikkatli bir şekilde bana sarılınca kulağına fısıldadım.

"Bu kadın abimi biliyor."

Ahsen geri çekilirken gülümseyerek bana baktı.

"Teyzenin bilmesi normal değil mi?"