DüşmaN

D27*Hayal kırıklığI

Yazacaklarımı bölüm sonuna yazdım.Okursanız sevinirim...

İyi okumalar...

Ve tabi ki iyi bayramlar.........

Bilette yazılı koltuğa oturduğumuzda kalbim durmak üzereydi.Heyecanlı bir gülümseme vardı yüzümde.Ama bir eksiklik de vardı anlamlandıramadığım.

Gidersem bir daha hiç tam olmayacakmışım gibi...

Gitmezsem de ölecekmişim gibi...

Hayalimdeki bu değildi kesinlikle.

Abim gelecekti.Kemiklerini kırarcasına sarılacaktım ona.Kafamı omzuna yaslayacaktım.Kokusunu içime çekecektim özgürce.Parfümüyle, gönderdiği tişörtüyle yetinmek zorunda kalmayacaktım.Baka baka eskittiğim fotoğraflarımıza yenilerini ekleyecektim.Çok şey yapacaktım.Hem de çok fazla.

Titreyen elimi kalbimin üzerine koydum ve derin bir nefes aldım sakinleşmek için.Heyecanım daha da artınca diğer elimle çantamın sapını sıkıca tuttum.

Cam kenarını Sarp'a kaptırdığım için şimdiden pişman olmuştum.

Kafamı geriye yaslayıp gözlerimi kapadım.

Gözümün önünde canlanan görüntüsüne sesi eşlik etti.Kalbim bir durup bir çalışırken Batınla ilgili anılarımın derinliklerine savruldum.

Kötü anılarımızı düşünmek istiyordum.Bu şekilde daha az acı çekeceğimi biliyordum ama isteklerim gerçekle uyuşmuyordu bir kez daha.Batınla ilgili iyi anılarım kötü olan her şeyi siliyordu.Sildiği şeyler sadece kendisiyle ilgili olan şeyler değildi.Abime olan hasretimi de siliyordu bir süreliğine.

Çektiğim acıları siliyordu.

Gözyaşlarımı uzak tutuyordu benden.

Bana iyi geliyordu.

Korkutuyordu.

Üzerimde bu kadar etkisinin olması normal miydi? Değil gibiydi.

Bana o kadar farklı ve çok duyguyu aynı anda yaşatıyordu ki başım dönüyordu.Bu alışkın olmadığım bir şeydi.

Bir dalgaya kapılıyordum ve sürekli kıyıya vuruyordum.Dalgadan kurtulamıyordum ve her defasında daha sert vuruyordum.

Bazen ise o kadar polyannacılık yapıyordum ki seviniyordum acı çekmeme rağmen.Unutuyordum yaptıklarını.

Aslında unutmak değildi bu tam anlamıyla.Sadece sonraya ertelemekti.Gizlemekti.

Kim binlerce parlak yıldızın arasından sönük olanı fark ederdi ki? Gözümüz kamaşmışken parlaklıktan düşünemezdik sönük olanı.

İçimi acıtan derin bir nefes aldım kalp atışımı hissederken titreyen elimin avcunda.

Deli gibi bir istekle Batın'ın burada olmasını istedim.Bizimle birlikte gelmesini... Hatta yanımda oturmasını, sarılmasını ...

Nefesim kesilirken gözlerimi açtım.İsteğim beynimin tüm sokaklarında korkunun hüküm sürmesine neden olurken sol tarafıma bir sızı yerleşti.Tam olamama hissi çöktü bedenime.Hasta gibiydim sanki.Yorgun, cansız... Son bir ilaç ve gözlerini sonsuza kapama...

Abimi görmek,onunla hasret gidermek...

Sonrası...

Sonrası yoktu.

Sonrasını çok fazla düşünmüştüm ve acı gerçek ile karşılaşmıştım.Sonrası hiçbir zaman olmamıştı ve olmayacaktı.Sürekli beni bırakacağı korkusuyla yaşayacaktım.Paranoyaya kapılacaktım.Mutlu görünmeye çalışacaktım kalbim olmadan.Benim bile tanımlayamadığım eksik parçamı abimden gizlemeye çalışacaktım.