DüşmaN

D29*Kar tanesİ

Geç gelen 1.yıl bölümünün ilk part'ı.......

İkinci part'ı yazmaya başladım ama içime sinmediği için tekrar yazacağım.Yayınlamadan önce alıntı da yapacağım.

1.yılımız kutlu olsun...

İyi okumalar...

<<<<< >>>>>

Çorak topraklar...

Nefes donduran soğuk...

Tamamen yabancılık hissi ve bu soğuğun başaramadığını başarıp kanımı donduran tanıdık koku...

Ait olmadığım bir yerdeydim.Isınmak için kollarımı kendime sarmıştım nefesimin buza dönüştüğünü izlerken.

Bedenim titrerken ve kesinlikle bunun nedeni soğuk değilken koku etrafımı kuşattı.Her bir koku molekülü bana ulaştı ve beynimde farklı anlamlar kazandı.Anlamlar duyguya dönüştürüldü ve kalbim durma noktasına geldi.

Tek bir isim...

Bir rüzgar sertçe vücuduma çarpıp yoluna devam etti.Uğultusu adını fısıldadı.Arkamı döndüm ve rüzgarın gittiği yöne baktım.

Bir kurtuluş,bir tuzak?

Adımlarımı rüzgarın ilerleyip kaybolduğu yere yönlendirdim.

Bir fısıltı ulaştığında kulaklarıma kalbim bir kez daha durma noktasına geldi.Titreyen elimi kalbimin üzerine koydum.

Hissedemedim.

Korkmaya başlarken bu sefer diğer elimi kalbimin üzerine koydum.

Kalbim atmıyordu.

Göğüs kafesime baktım.Hareket etmiyordu ben nefes alıp verdikçe.Gözlerimi kapayıp aldığım nefesi hissetmeye çalıştım.

Nefes aldığımı sanıyordum ama nefes almıyordum.

Algılayamadığım bir görüntü belirirken sağ tarafımda o tarafa döndüm.

Hissiz hislerimle oraya doğru ilerlemeye başladım.Görüntü hala yerinde kalırken bu sefer koşmaya başladım.Görüntüyü algılayabileceğim bir mesafeye gelmişken kendimi başka yöne koşarken buldum.Kendimi zorlukla durdurmaya çalışsam da başaramadım ve bu sefer daha farklı bir yere koşmaya başladım.Kendimi tekrar durdurmaya çalışınca bu sefer başarılı oldum.Oldum yerde sabit duruyordum ama başladığım yerdeydim.Görüntü yoktu. Anlamsızlıklar kafamın üstünden toprağa döküldü.Çığlık atmak istedim.

Sesim yoktu.Sadece rüzgarın uğultusu vardı.İlerlemek için adım atmaya çalıştım ama atamadım. Tekrar çığlık atmaya çalıştım.

Bu sefer rüzgarın uğultusu da gitti.

Gökyüzüne baktım.Gökyüzü gittikçe kararıyordu ama ne bulut ne güneş vardı.

Aklımı kaçırıyordum veya çoktan kaçırmıştım.

"Melek!"

Bedenim ağırlaşıp yere çökerken nefes alabilmek istedim.Bir şeyler olsun istedim.Birinin karşıma çıkıp duyduğum sesin abime ait olmadığını söylemesini istedim.

Burnumun ucunda hissettiğim ıslaklıkla kafamı yukarı kaldırdım.Kar yağıyordu.O kadar sakin o kadar güzeldi ki!

Etrafıma bakındım.Kar yoktu.Kar sadece benim olduğum tarafta yağıyordu.Elimi uzattım ve bir kar tanesinin avucuma konuşunu izledim.Yakından bakmak için elimi yaklaştırdığımda tuhaf bir şey oldu.Kar tanesinin içinde abimle benim bir görüntüm vardı.Elimdeki kar tanesini yere atıp ayağa kalktım.Baktığım her kar tanesinde abimle benim görüntüm vardı.