Love Happens - ft. Niall Horan (Vervolg op I'm Right Here)

Love Happens (Niall Horan) ~ Chapter 38

POV Niall

Mijn vingers klemde om die van Jessy heen, zo hard dat ik er kramp van kreeg. ‘Stay with me…’ fluisterde ik hoopvol. Haar ogen, zo dicht alsof er bakstenen aanhingen, haar handen zo koud alsof haar bloed er allang niet meer doorstroomde.

Alles leek alsof al het leven uit haar gevloeid was. Mijn hoofd bonkte, mijn rugpijn deed me in elkaar krimpen, maar ik moest en zou bij haar blijven. Mijn andere hand lag op haar buik. De onderzoeken bewezen dat het kindje nog leefde. Ongedeerd konden ze niet vaststellen, maar het hartje klopte in ieder geval nog. Zolang Jessy nog zou ademhalen en zo nu en dan haar ogen opende, zou het kindje ook blijven leven.

Iedere minuut verlangde ik naar die ene vijf minuten, waarbij Jessy even wakker worden zou, me angstig zou aankijken en vervolgens weer zou wegzakken in haar coma.

Door de medicatie en voeding die nog altijd door slangetjes haar lichaam binnendrong, bleef Jessy ieder uur even wakker worden. Het waren dan maar vier of vijf korte minuten ; het was lang genoeg om het kleine wondertje daarbinnen in leven te houden.

Een zoveelste traan droop op het witte laken. Pogingen om ze weg te vegen, had ik niet meer. Ik zat hier gewoon. Wachtend tot de vijf minuten van bijzijn weer kwamen.

Ik staarde naar haar lange lokken. Haar gezicht, die nu zo verwaarloosd leek. Na een korte klop op de deur, verscheen er een zuster. ‘Meneer Horan. U moet ook aan uw eigen rust denken…’ Ik schudde mijn hoofd en mijn blik week niet een moment af. Ineens bewogen Jessy’s oogleden weer en opende ze langzaam haar ogen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Haar mond bewoog heel langzaam een stukje open, dus bewoog ik mijn oor naar haar gezicht.

‘Ik voel me niet goed..’ fluisterde ze. Ik knikte langzaam. ‘Weet ik, honey. Weet ik…’ Opnieuw opende ze haar mond. ‘Niet zoals eerst… Ik ga dood, Nialler…’ Mijn hart leek stil te staan toen ik aan haar ogen zag dat ze ieder gezegd woord meende.

Ik voelde de tranen in mijn ogen opzwellen. Ik wist dat ze de waarheid sprak. Ik opende mijn mond, bewoog mijn lippen maar liet geen geluid horen. ‘Don’t leave me alone…’ piepte ik. Tranen stroomden over mijn wangen, toen ik merkte dat haar grip weer verslapte. Voor de laatste keer klemde ze haar hand om haar buik, legde ik mijn over die van haar en sloot zij de cirkel door haar hand weer over de mijne te leggen. ‘You need to safe it…’ Haar stem, zo gebroken, zo gemeend.

De zuster had inmiddels een paar mensjes opgehaald die zich rond het bed verzamelden. ‘Leave us alone!’ ‘Please!’ mijn stem sloeg over, toen ik smeekte om een laatste wens. Iedereen deed een stapje achteruit en een zuster sloot het gordijn rond het bed. Bij elke ademhaling, verslapte Jessy’s handgreep, maar ik weigerde het los te laten. Mijn ogen vulden zich aan een stuk door met tranen.

‘Don’t cry, love… I need you to safe our child…’ Ik knikte, maar niet zelfverzekerd. ‘Promise me, Niall!’

Ik knikte opnieuw en trok haar hand los van haar buik. Huilend legde ik haar koude hand tegen mijn wang en huilde ik met lange uithalen. Ik merkte hoe de ogen van Jessy steeds iets verder dicht zakten, hoe haar ademhaling steeds langzamer werd en hoe ze me een laatste keer smekend aan keer. ‘I am going to safe our child, i promise!’ De laatste woorden kaatsten door de zaal heen. Mijn hand zakte weer tot op haar buik, boog lichtjes voorover en keek haar de laatste keer recht ik haar ogen. ‘Bye Daddy.’ Haar laatste woorden, terwijl ik een laatste zoen op haar voorhoofd duwde.