Chanyeol gördüğü manzara karşısında küçük dilini yutmak üzereydi. Tüm yerleşim alanının ilerisinde ki kocaman yapı onu dehşete düşürmek için yeterliydi. Daha önce bu kadar mükemmel bir şey görmemişti.
"Çok güzel. Gerçek olamayacak kadar güzel." Diye fısıldadı. Onları saran ılık ve ferah rüzgar onun sesini, beyaz saçlı adama taşımıştı.
Baekhyun, elbette onun burayı beğeneceğinden emindi. Burası onun cennetiydi. Lakin gözü manzaradan daha çok hayran bakışlarıyla etrafı tarayan bir çift badem gözdeydi. "Çok güzel."
Chanyeol onun manzaraya söylediğini düşünse bile gerçeğin çok farklı olduğundan bir haberdi. O sadece yerden metrelerce yükseğe bir şekilde inşa edilmiş şatoya bakabiliyordu. O kadar görkemli ve o kadar göz alıcıydı ki başka bir yere bakması mümkün değildi. "Burada mı yaşayacağım?" Saf bir heyecanla sordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baekhyun sadece kafasını sallayıp onu onaylamıştı. "Beğenmiş görünüyorsun." Sadece teyit etmek istemişti. Aslında pek umurunda değildi. Burası onun ve atalarının inşa ettiği yerdi. Bu yüzden çok sıradan geliyordu. Hatta bazen boğucu.
Oysa Chanyeol hala uzaktaki yapının mimarisini çözmeye çalışmakla uğraşıyordu. ''Bunu nasıl yapabildiler?'' Diye sordu.
''İnsan kemikleriyle gayet basit oldu.'' Baekhyun omuz silkip cevap verdi.
''İ-insan kemikleri mi?'' Chanyeol korkuyla sordu. Bu resmen vahşetti. Biraz önce bir mezarlığa hayran olmuştu?
''Elbette. İnsanların uyluk kemikleri çelik ve demirden dahi daha güçlü. Bu yüzden biz de inanları parçalar ayırıp onların kemiklerinden burayı inşa ettik.'' Baekhyun dalga geçiyordu. Sadece Chanyeol'u biraz korkutmak istemişti. Eh başarısız da sayılmazdı. Genç çocuk bir hayli korkmuş görünüyordu. Bu keyfini fazlaca yerine getirmişti. ''Bazen geceleri bu yüzden garip sesler ve çığlıklar duyabilirsin. Lakin buna çok takılmamaya çalış. Bir süre sonra alışıyorsun.''
''Ben geri dönüyorum.'' Chanyeol hızla arkasını döndüğünde, Baekhyun onu hızla kendine çekti. Dengesini kaybeden Chanyeol, beyaz saçlı adamın göğsüne çarptı. İşte yine oluyordu, kalbi hızlanıyordu. Üstelik bunun nedenini anlayamıyordu.
Baekhyun kendinden uzun olan çocuğun kulağına fısıldadı. ''Bir yere gidemezsin sevgili eşim. Yeni hayatına tekrar hoş geldin.'' Onun ferah nefesi diğerinin ürpermesine ve kalp atışlarının daha da çoğalmasına neden olmuştu. Amacı buydu. Onu her seferinde bu şekilde dağılmış görmekten memnundu.
Uzun boylu çocuk yutkundu. Kendini çok tuhaf hissediyordu. Bacakları tutmuyordu. Kendini bıraktığı anda ya beyaz saçlı adamın yada yerin kucağına yığılıp kalacakmış gibi hissediyordu kendini. ''Ben orada yaşayamam.'' Sesi güçsüzce çıkarken bir şeyler söyleyebilmek için zorladı kendini.
