Ah şu boş hayatlarınızı dolu göstermeye çalışışınız, dertsiz başınızla dertli gezişleriniz, karanlık kalplerinizi aydınlık, çamurlu yollarınızı çayır çimen sanışlarınız...
Bilmezsiniz ki doğduğunun saniyesinden itibaren bir gözünüz hep toprağa bakar. Bilmezsiniz ki yaşamdan çok ölüme yakın geceleriniz, sabahlarınız. Hiç ölmeyecek gibi kirli dilleriniz ve her an sizi öldürecekmişim gibi kinli size gözlerim.
Ah o acılara film kaplı gözlük camlarınız...
Ah o çığlık geçirmez filtreli kulak zarlarınız...
Ah o gözyaşı, sevgi hissetmez kertenkele derileriniz...
Yavrusunu yiyen timsah bile sahte olsa da gözyaşı döker. Ah o kör kalpleriniz...
Ah sizi ikizler, ah sizi delirmemiş zavallı beyinsizler... Delirenlere mi acımalı yoksa tüm bu çaresizliklere sağır, kör akıllılara mı? Hangisi daha acınası?
Siz mi daha kalpsizsiniz, ben mi?
Benim bataklık güllerim mi daha kirli, sizin dilleriniz mi?
Benim sessizliğim mi daha sağır edici, sizin sahte kahkahalarınız mı?
Benim kinim mi daha iğrenç, sizin sahte iyi niyet şovlarınız mı?
Ah! Anlatamazsın.
