Bilemiyorum kaç asırlık bir sancı bu. Hep merak etmişimdir. Öptün mü daha önce bir balığı dudaklarından? Sahilde rakısına eşlik ettin mi bir kadının? Üç kalpli ahtapot gibi sadık kalabildin mi tek kalpli deniz kızına? Saçları kitap kokan bir kadın sevdin mi? Dudakları mürekkep rengi bir kadın var mıydı topraklarında vaad edilmiş?
Bilemiyorum kaç asırlık kuraklık bu. Vaad edilmiş topraklardan akan kanlar okyanuslarıma karışıyor. Deniz kızları okyanuslarda değil petroller içinde dans ediyor. Evler yıkılıyor, şehirler yok oluyor, yataklar ayrılıyor, dudaklar uzaklaşıyor. Yeri geliyor gökyüzü bile senden uzaklaşıyor. Gökyüzü yeryüzünden uzaklaşıyor. Toprak alıp başını gidiyor. Bazen de insan topraklar altından çıkamıyor.
Hangi senfoninin kulakları sarhoş eden çığlığı bu? Keman ağlıyor, piyano yas tutuyor. Delilerden oluşan bir orkestram var. İşaretimle seyirciyi kör edebilecek güzellikte balerinlerim, baletlerim var. Okyanuslarda kol gezen ordularım var. Hep merak etmişimdir. Seviştin mi daha önce bir deniz kızıyla? Hiç gördün mü sen o iki bacaklı deniz kızını? Bir askere aşık deniz kızı ölüyor derinlerde. İnsanlığın askeri... O ben oluyor, ben o oluyorum bazen. Ölüyoruz insanoğlunun sularımıza bıraktığı denizaltılarının pervanelerine sürüklenerek. Orkestra susmuyor duyulmasın diye çığlıklarımız. Çığlıklarımız mercanları sağır etmesin diye. Kimse bilmiyor neden ağlar bu kemanlar, neden yas tutar piyanolar, neden bu kadar öfkeli olur viyolonsel. Şehir ışıklarını yıldızlar sanıyor deniz kızları. Yıldızları izlemek için derinlerden çıkıp gemilerin ağlarına dolanıyor örgülü saçları. Askere tutunuyor deniz kızı. Askerse rakısına meze yapıyor kadını. Barut kokutuyor mürekkep rengi dudaklarını. Vaad edilmiş topraklarda susuz bırakıyor deniz kızını. Üç kalpli ahtapota hasret bırakıyor susuz kalbini. Terk ediyor deniz askeri, terk ediyor toprak denizi, vazgeçiyor gök insanlıktan.
Susmuyor viyolonsel, kurumuyor ıslak orkestra.
