Broken

12

Mijn excuses voor het lange wachten! 

----

Manon

Nadat mijn moeder me terug wat gekalmeerd heeft loop ik langzaam de trap af. Mijn moeder stond erop dat ik meekwam naar beneden omdat ik volgens haar zo alle ellende even kon vergeten.Mijn vader en broer zijn naar de voetbal aan het kijken en merken niet dat ik binnenkom. Ik volg mijn moeder naar de keuken en ga op een stoel zitten. Ze zet een groot glas gevuld met water voor mijn neus en kijkt me afwachtend aan.

Na vijf minuten vol pijnlijke stilte komen ook mijn vader en Aiden binnen.

"Popje, wie heeft dit gedaan?", vraagt mijn vader geschrokken en hij bekijkt mijn gekneusde kaak.

Ik pers mijn lippen op elkaar en staar voor me uit. Buiten valt de regen uit de hemel en de zon probeert tevergeefs door de wolken heen te komen.

Langzaam spatten de waterdruppels uit elkaar op het raam, waar ze elk hun eigen weg gaan. Sommigen komen terug samen, anderen blijven eenzaam achter. Ik ben het tweede geval. Dean en ik zijn lange tijd samen geweest maar er kwam een moment waarop we elk onze eigen weg gingen, net zoals de waterdruppels.

"Manon alsjeblieft, we willen je helpen!", zegt Aiden duidelijk gefrustreerd.

"Ik heb geen hulp nodig.", zeg ik nauwelijks hoorbaar.

"Nee hoor! Je bent vier dagen geleden helemaal overstuur thuisgekomen met een bont en blauwe kaak. Je praat en eet niet! Er is helemaal niks aan de hand hoor!", roept mijn broer uit.

Zijn kaken staan strak van woede en zijn vuisten zijn gebald. Ik krimp onbewust ineen door zijn woorden, iets wat hij meteen opmerkt. Zijn blik verzacht onmiddellijk en hij zucht.

"Sorry, ik wou je niet bang maken.", mompelt hij schuldbewust en hij legt voorzichtig zijn hand op mijn schouder.

Ik kijk hem niet aan en staar terug naar buiten. De regen spat steeds sneller kapot en de bladeren van de bomen proberen weerstand te bieden tegen de wind. De herfst is duidelijk begonnen.

"Meisje, alsjeblieft. Vertel ons alsjeblieft iets.", smeekt mijn moeder met tranen in haar ogen.

Ze is overduidelijk radeloos omdat ik weiger om iets los te laten. Omdat ik weiger om de dag nog eens te beleven. Ik heb het al één keer meegemaakt en heb geen zin om alles terug opnieuw te gaan meemaken. Ik ben al gebroken genoeg.

"Er is niks gebeurd.", mompel ik bot en ik wil opstaan maar mijn vader duwt me terug.

"Wil je dat we Isabella bellen? Wil je haar wel vertellen wat er gebeurt is?", vraagt mijn vader met een zachte stem.

Ik knik omdat ik er niet op een andere manier onderuit kan geraken. Mijn moeder pakt de huistelefoon en tikt een nummer in. Ik hoor haar een paar woorden zeggen en erna komt ze terug.

"Ze is hier over een kwartiertje. Die meid is doodongerust!"

Ik zucht en neem nog een slok van mijn water. Tygo loopt vrolijk blaffend op me af en probeert op mijn schoot te springen. Er ontstaat een kleine glimlach op mijn gezicht als ik de pup optil. Tygo begint meteen mijn gezicht af te likken en ik aai hem over zijn kopje. Hij is de enige die me op dit moment lijkt te begrijpen. De enige die begrijpt wat ik doormaak, wat ik al meegemaakt heb.

"Je moeder heeft echt een slimme zet gedaan met het kopen van die pup.", hoor ik mijn moeder zeggen.

Niet veel later gaat de deurbel en Isa vliegt me om de hals als ze me ziet. Haar haar zit verwildert en haar wangen zijn rood door de wind. Ze opent haar rode regenjas en schudt het water uit haar krullen.