Broken

14

Manon

Verstijfd blijf ik achter. Zijn woorden galmen nog na in mijn hoofd. Zijn stemtoon snijdt als een mes door me heen. De kilte in zijn ogen blijft me achtervolgen.

Ik haal trillerig adem en hoor een deur dichtvallen. Dean, Maud en de bende zijn verdwenen. De toeschouwers druipen terug af en ik blijf achter met Isa en Cas. Isa houdt Cas nog steeds vast aan zijn bovenarm en kijkt me bezorgd aan.

"Manon?"

Ik til langzaam mijn hoofd op en kijk haar aan. Ze ziet rood van inspanning en probeert mijn blik te vangen. Cas ademt nog steeds zwaar en hij heeft een schram op zijn wang. Hij ontwijkt mijn blik en staart naar zijn schoenen.

"Besef jij wel wat je aangericht hebt, Cas?", zeg ik zacht.

Hij kijkt op en zijn ogen staan vol met schuld.

"De situatie was al erg genoeg en jij hebt het nog tien keer erger gemaakt. Je hebt ervoor gezorgd dat hij me nog meer haat."

"Manon, he-", stamelt hij maar ik kap hem af.

"Ik heb je excuses niet nodig want die gaan niks veranderen. Er zijn dingen over die dag die ik bewust voor je heb achtergehouden omdat ik wist dat je zou doordraaien als ik het je zou vertellen. Maar nu heb ik zelfs spijt dat ik je de reden van onze break verteld heb."

Ondanks het feit dat ik sta te trillen op mijn benen en me ontzettend zwak voel, is de toon van mijn stem glashard.

"Wat voor dingen?"

Een spottend lachje verlaat mijn mond.

"Denk je nu echt dat ik je die ga vertellen na wat je gedaan hebt?"

Er heerst een stilte.

"Ik hoef je even niet meer te zien, Cas.", zeg ik.

Hij trekt bleek weg en er breekt iets in zijn ogen. Ik sla mijn ogen neer en loop naar ons tafeltje. Ik pak mijn tas en koffie en verlaat de ruimte, zonder ook maar één keer om te kijken.

Als ik op de grote klok kijk zie ik dat het tweede lesuur al een kwartier bezig is en ik besluit om niet te gaan. Dat zou alleen maar vragen opwekken.

Iemand vanuit mijn klas heeft sowieso gezien wat er is gebeurd dus binnen de kortste keren weet de hele school dat mijn beste vriend mijn ex heeft aangevallen. Dean gaat waarschijnlijk een verhaal gaan ophangen waarin alle schuld in mijn schoenen wordt geschoven en omdat hij zo populair is gaat iedereen hem geloven. Dat betekent dus ook dat iedereen mij gaat afschilderen als een laffe, zielige meid.

Ik loop de toiletten binnen en kijk in de spiegel. Mijn gezicht is lijkbleek en daardoor valt de blauwe plek op, ondanks de lagen make-up. Mijn ogen staan groot en geschokt. De twinkeling die ik ooit bezat is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een diepe leegte.

Allemaal door Dean. Dit komt allemaal door hem. De gekneusde kaak komt door hem, de leegte in mijn ogen komt door hem, mijn gebroken hart komt door hem, het feit dat Cas hem heeft aangevallen komt door hem.

Ik zucht en leun tegen de wasbak. Waarom is liefde zo ingewikkeld? Waarom kon ik niet gewoon iemand hebben die echt om me geeft?

Maar nee, domme beïnvloedbare Manon kiest weer voor een jongen die haar gebruikt voor een weddenschap en die ervoor zorgt dat de hele school haar gaat haten. Waarom ben ik zo dom geweest?

Ik sluit me op in een hokje en laat me langs de muur naar beneden zakken. Een kreet van frustratie rolt over mijn lippen en weergalmt door de ruimte. Ik geef nogmaals een kreet en zet mijn nagels in mijn vel, in de hoop dat ik wakker word uit deze nachtmerrie.