Broken

11

Manon

De daaropvolgende dagen verlopen allemaal hetzelfde.

Huilend, gebroken, gekwetst.

Ik heb met niemand contact en de enigste die soms in mijn kamer mag is Tygo. Mijn ouders en broer zijn enorm bezorgd om mij, aangezien ik nog niet van mijn kamer geweest ben. Dat betekent dus ook dat ik al drie dagen niks gegeten heb. Niet dat ik daar behoefte aan heb. Ik zou toch niks naar binnen krijgen.

Slapen doe ik niet, het geeft me alleen maar nachtmerries. Als ik mijn ogen sluit is het eerste wat ik zie Dean en Maud, kussend. Het blijft zich als een film afspelen in mijn hoofd. De woorden die hij tegen me zei, die zonder enige twijfel over zijn lippen rolden. Hoe hij me zonder genade sloeg, hoe hij genoot van mijn pijn.

In de spiegel kijken durf ik niet, bang voor wat ik zal zien. Waarschijnlijk staan mijn ogen gezwollen en lijk ik op een wrak. Dat is iets wat ik niet hoef te zien. Mijn beste vriendin is ook al aan de deur geweest toen ik gisteren niet op school verscheen. Ze wilt weten wat er aan de hand is maar ik sluit me volledig af van de buitenwereld.

Ik staar uitdrukkingloos naar de muur voor mij en Tygo legt zich aan mijn voeten. Zijn ogen kijken me smekend aan, smekend om aandacht. Ik zucht en laat mijn hand over het kopje van de pup glijden. Die sluit meteen zijn ogen en rolt zich op zijn rug. Ik aai hem over zijn buik en Tygo zucht tevreden.

Na een tijdje dwing ik mezelf om op te staan en strompel naar mijn deur. Ik open de deur een heel klein stukje en controleer of er niemand anders is. Dat is niet het geval en ik ga naar de badkamer, waar ik een douche neem. Erna sluip ik de trap af en kijk om de hoek van de woonkamer, die leeg is.

Ik loop naar de keuken en pak yoghurt en fruit uit de koelkast. Terwijl ik het fruit snij, loopt Tygo in de tuin rond. Als ik het laatste stuk van de banaan snij, klinkt er gestommel achter me. Ik vloek inwendig en zoek paniekerig naar een vluchtroute. Ik hoor hoe er voetstappen naderen en wacht gespannen af.

"Manon?"

Het is Aiden. Ik slik en draai me langzaam om. Hij schrikt duidelijk als hij me ziet en waarschijnlijk heeft hij daar genoeg recht toe. Zijn ogen kijken me bezorgd aan en ik blijf naar mijn voeten staren.

"Wat is er gebeurt zaterdagmiddag?"

Ik antwoord niet. Als ik hem nu vertel wat er gebeurt is dan gaat hij dingen doen waar hij later spijt van gaat krijgen.

"Je weet toch dat je alles aan mij kan vertellen?"

Ik kijk op en knik aarzelend.

"I-ik wil er niet over praten.", zeg ik uiteindelijk heel zacht.

Aiden knikt en opeens worden zijn ogen groot. Hij zet een pas naar me toe waardoor ik meteen angstig naar achteren deins. Hij merkt het en kijkt me aan.

"Wat is er gebeurt met je wang?", vraagt hij geschrokken.

Ik slik hoorbaar.

"Niks.", fluister ik.

"Niks? Manon, wie heeft je pijn gedaan?", vraagt hij en ik merk dat hij ongeduldig begint te worden.

Weeral reageer ik niet en verdring de opkomende tranen.

"Manon?"

Hij zet voorzichtig nog een pas dichterbij en wil mijn pols vastpakken. Ik reageer vliegensvlug en duik onder zijn arm door. Ik ren de trap op en sluit mezelf terug op in mijn kamer.

Ik laat me langs de deur naar beneden zakken en laat mijn tranen terug de vrije loop gaan. Mijn schouders schokken en ik verberg mijn gezicht tussen mijn knieën. Ik verstrengel mijn handen in mijn haar en geef er gefrustreerd een ruk aan. Er rolt een gesmoorde kreet over mijn lippen en al snel gaat het over in snikken.

Ik weet niet hoelang ik zo blijf zitten en schrik op door een klopje op mijn deur.

"Ik weet niet wat er gebeurt is en ik weet ook dat je me niet gaat binnenlaten, dus er staat een bord met eten voor je deur. Als je erover wilt praten dan ben ik op mijn kamer.", zegt Aiden luid zodat ik hem zeker hoor.

Ik hoor hem weglopen en hijs mezelf overeind. Heel voorzichtig open ik mijn deur en zie daar een dienblad staan. Op het dienblad staat een bord met een broodje, een groot stuk van mijn favoriete chocolade en een flesje water.

Ik zet het op mijn bureau en draai de deur terug op slot. Ik loop naar mijn bureau en wil het flesje water pakken als ik een klein briefje zie liggen.

'Ik maak me zorgen om je, zus. -Aiden.'

Ik zucht en neem een slok drinken. Met heel veel moeite neem ik een paar happen van het broodje en het stuk chocolade blijft onaangeroerd. Mijn benen brengen me naar mijn bed, waar ik me met een plof op laat vallen. Ik staar doelloos naar het plafond en verzink in mijn gedachten.

Er spoken nog zoveel vragen door mijn hoofd.

Waarom heeft hij dit gedaan? Is geld zoveel belangrijker dan mijn gevoelens? Heeft hij echt op geen enkel moment spijt gehad van die weddenschap? Wie weet hier allemaal van? Heeft hij dit ook al bij andere meisjes gedaan? Waarom steunen zijn vrienden hem hierin?

Waarschijnlijk zal ik nooit een antwoord hebben op al deze vragen.

Mijn oog valt op mijn telefoon, die op het uiteinde van mijn bed ligt en ik pak hem op. Sinds zaterdag ben ik er niet meer aangekomen. Ik geef mijn pincode in en bij het zien van mijn achtergrond, voel ik de tranen terug opkomen.

Hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn? Waarom heb ik zijn slechtheid nooit ingezien? Hoe harteloos ben je als je een onschuldig iemand zo iets aandoet?

Ik zucht en zie dat Isa me honderden appjes gestuurd heeft. Ik neem niet eens de moeite om ze allemaal te lezen en antwoord ook niet. Vervolgens open ik aarzelend het gesprek met Dean en er gaat een steek door mijn hart als ik zie dat hij me geblokkeerd heeft. Ik sluit met trillende vingers het gesprek en kom er al snel achter dat hij me niet alleen op whatsapp geblokkeerd heeft, maar ook op alle andere vormen van sociale media.

"Klootzak.", huil ik.

Ik open mijn Instagram en verwijder met heel veel pijn in mijn hart de foto van mij en Dean. Ook mijn profielfoto verander ik. Ik scrol door mijn tijdlijn en verstijf als ik een post van Maud zie.

'@Maudx; I love you!'

Er staat een foto van haar en Dean en ze kijken oprecht gelukkig in de camera. Haar arm ligt rond zijn nek en hij houdt de telefoon vast.

Mijn maag draait om en ik spurt naar de badkamer. Ik bereik op het nippertje de wc en heel mijn maaginhoud komt eruit. Ik adem diep in en leun met mijn hoofd tegen de koude muurtegels. Ik probeer mezelf te kalmeren en hoor de deur opengaan.

Mijn moeder stormt op me af en neemt me in haar armen.

"Lieverd! We waren zo bezorgd! Je broer vertelde me dat je geslagen bent maar dat je niet wilt vertellen door wie."

Ik reageer niet en barst in tranen uit. Mijn moeder aait over mijn haar en doet een poging om me te kalmeren. Mijn snikken weerkaatsen tegen de tegels van de muren en ik jammer zachtjes. Mijn lichaam trilt en de tranen blijven stromen. Er lijkt geen einde aan te komen.

"Ik weet niet wat er gebeurt is, maar alles komt terug goed.", sust ze me.

Ik schud met mijn hoofd en duw mijn hoofd tegen haar blouse.

"Dit komt nooit meer goed mama.", snik ik.