Broken

15

Manon

Tijdens het avondeten houdt mijn broer me nauwlettend in de gaten. Zijn ogen flitsen regelmatig eens naar mij en dan komt er een glans in zijn ogen. Ik zie dat hij het zichzelf verwijt. Hij vindt dat hij me had moeten beschermen, had moeten zien hoe verdorven Dean wel niet is. Hij is boos op zichzelf omdat hij het niet heeft kunnen voorkomen maar geloof me, niemand had het kunnen voorkomen.

Ik had echte vlinders in mijn buik en daar heeft Dean misbruik van gemaakt. Hij is de afgelopen maanden opzoek gegaan naar mijn zwakke plekken zodat hij ze tegen me kon gaan gebruiken. Zo wist hij vrij snel dat ik een hekel heb aan Maud en daarom is zij ook degene waarmee ik hem betrapt heb. Hij wist dat het me zou kwetsen om hem te zien zoenen met een ander, maar dat hij me pas echt zou breken als dat meisje Maud zou zijn. Hij heeft op voorhand al zijn stappen uitgewerkt, overwogen en bijgewerkt zodat het een fluitje van een cent zou zijn om me te verleiden. Hij is me waarschijnlijk al maanden op voorhand beginnen observeren zodat hij precies zou weten waarvan ik houd. Ik had moeten weten dat er iets niet klopte toen hij tijdens dat uitstapje vorig jaar per toeval had gegokt dat een koffie met karamel mijn favoriet zou zijn. En weeral spookt dezelfde vraag door mijn hoofd; hoe heb ik in godsnaam zo dom kunnen zijn?

Ik zucht en prik lusteloos in mijn pasta. Mijn broer kijkt meteen op en kijkt me doordringend aan. Ik negeer zijn blik en dwing mezelf om nog een hap van het eten te nemen. Mijn moeder heeft er duidelijk veel moeite voor gedaan – ze weet dat ik dol ben op pasta – het minste wat ik kan doen is mijn bord leegeten. Mijn vader kijkt ook op en kort erna ook mijn moeder. Het is enorm ongemakkelijk als je hele gezin je aanstaart, neem het maar van mij aan.

"Smaakt het niet, lieverd?", vraagt mijn moeder.

"Jawel hoor, het is heerlijk!", reageer ik met een geforceerde glimlach en ik breng mijn vork nogmaals naar mijn mond.

"Er is nog een toetje straks.", glimlacht mijn vader en ik glimlach terug.

Met veel wilskracht krijg ik mijn bord leeggegeten en mijn moeder maakt een tevreden geluidje. Aiden heeft nog steeds niks gezegd en ik heb al snel door dat ik straks eens met hem moet gaan praten. Mijn ouders brengen de borden naar de keuken en ik buig me naar voren.

"We moeten straks eens praten.", mompel ik zacht. Aiden geeft me een nietszeggende blik en ik zucht. Waarom raakt dit hem zo?

Mijn vader komt terug met bordjes waarop grote stukken verse appeltaart liggen met slagroom en onbewust begint mijn maag te knorren. Mijn vader merkt het op en grijnst vooraleer hij het grootste stuk voor mijn neus neerzet. Ik pak mijn vorkje op en sluit genietend mijn ogen als de warme taart contact maakt met mijn tong. Ik heb dit zo hard gemist. Ik was vergeten hoeveel ik van deze taart houdt. Het is een familierecept dat mijn oma haar moeder helemaal zelf in elkaar gestoken heeft. Er zitten een aantal vreemde dingen in maar het geheel is overheerlijk. Vroeger toen we kleiner waren en Isa langskwam, hoopte ze stiekem altijd dat mijn oma er zou zijn. Uiteindelijk heeft mijn vader ons eens voor twee dagen naar haar gebracht – ze woont op de boerderij van haar ouders en dat stukje grond is heel wat waard – en toen hebben we samen met haar de taart zelf gebakken.

"Was het lekker?", vraagt papa me als ik met volle buik het lege bordje van me afschuif. Ik knik en wrijf even over mijn buik. Mijn broer heeft zijn taart nog niet eens voor de helft op, terwijl hij normaal altijd mijn stuk probeert te stelen zodat hij nog meer heeft. Mijn moeder kijkt hem verbaasd aan maar haalt dan haar schouders op.

Ik help met afruimen terwijl Aiden naar boven verdwijnt. Ik zet de borden in de vaatwasser, was de pannen af en ga met een natte doek over de eettafel. Mijn vader droogt de pannen af en ondertussen zet mijn moeder de vaatwasser aan. Ik leg de doek terug op zijn plek en verdwijn ook naar boven. Ik loop naar de deur die zich recht tegenover mijn slaapkamer bevind en laat mijn vuist contact maken met het hout.