Broken

5

Manon

Vermoeid probeer ik de les Nederlands te volgen. Pas om één uur naar bed gaan, was dus toch niet zo'n goed idee. Mijn oogleden hebben nog nooit zo zwaar aangevoeld en mijn gezicht ziet er verschrikkelijk uit. Ik geeuw de hele tijd aan een stuk en denk verlangend aan mijn bed.

Het grappige is wel dat Dean kort na mij ook in slaap viel waardoor niemand ophing. Dus werd ik deze ochtend niet gewekt door mijn wekker die ik overigens niet gehoord had maar door de stem van Dean. Gelukkig let de leerkracht niet echt op me, waardoor ik ongestoord wat slaap kan inhalen. Ik leg mijn hoofd op mijn boek en zucht even. In slaap vallen lijkt zo veel verleidelijker dan opletten.

"Mevrouw Verbeek, let u ook nog even op?"

Ik schrik op en knik. Naast me hoor ik Isa grinniken, wat haar een por tussen haar ribben oplevert. De overige acht minuten van de les let ik zo goed mogelijk op en ik kreun van opluchting als de bel door het lokaal galmt. Ik sleep mezelf naar de volgende les en daar gaat het precies hetzelfde. Alleen is deze leraar wat strenger, waardoor ik er net niet uitgestuurd wordt. Ik moet echt de neiging om gewoon de les uit te lopen en naar huis te gaan onderdrukken.

"Heb je eigenlijk wel geslapen?", vraagt Cas me lachend in de pauze.

Ik haal mijn schouders op en neem een slok van mijn koffie. Gelukkig hebben we hier op school een koffieapparaat, anders zou ik het helemaal niet overleven. De keuze is niet heel uitgebreid maar het is precies wat ik nodig heb. Ik koop zodanig vaak koffie dat de mensen zich soms afvragen waarom ik niet hyperactief rondloop door alle cafeïne die ik binnenkrijg.

"Aangezien Dean er al even slecht uitziet, vermoed ik dat jullie tot midden in de nacht gebeld hebben.", concludeert Isa, die een blik op mijn vriendje werpt.

Ik volg haar ogen en zie hem al snel staan, nonchalant tegen de muur geleund. Hij praat met wat vrienden en draagt een zonnebril, waarschijnlijk om zijn wallen te verbergen. Zijn haar zit in model met gel en hij draagt een zwarte hoodie. In zijn hand houdt hij net zoals mij een beker met koffie vast. In tegenstelling tot mij drinkt hij alleen maar zwarte koffie, wat ik ranzig vind.

"Hij ziet er niet slecht uit!", protesteer ik.

"In jouw ogen ziet hij er altijd goed uit. Zelfs in een vuilniszak zou je hem nog de mooiste jongen op aarde vinden."

Ik rol met mijn ogen en Isa grinnikt. Oké, ze heeft gelijk. Zelfs in een vuilniszak zou hij nog prachtig zijn. Maar kijk nou eens naar hem. Is er ook maar één iets waarin hij er slecht uit zou zien?

Met mijn lege bekertje loop ik naar de prullenbak. Ik merk niet dat ik tegen iemand aanloop tot ik twee stevige armen voel, die me overeind houden als ik op de grond dreig te smakken.

Ik kijk op, recht in de ogen van Dean. Hij trekt zijn wenkbrauw even verbaasd op en zet me terug op beide benen.

"Hey lieverd.", lacht hij.

Ik mompel wat en sla mijn armen rond zijn taille. Hij grinnikt en pakt mijn heupen vast. Ik voel mijn huid tintelen op de plaatsen waar hij me vasthoudt en ik begin onbewust te blozen.

"Is kleine Manon een beetje moe?", plaagt hij me.

"Geef maar toe dat je die zonnebril draagt om je wallen weg te stoppen.", kaats ik terug.

Hij grinnikt en ik pak zijn zonnebril van zijn hoofd af.

"Geef terug!"

Ik grijns en houd mijn arm zo ver mogelijk weg wat moeilijk gaat aangezien hij me vast heeft. Hij probeert mijn hand te grijpen maar ik leun zo ver mogelijk naar achteren, totdat ik mijn rug protesterend hoor kraken.

"Zie je wel!", lach ik.

Zijn mooie groene ogen kijken me moe aan en de huid rondom zijn ogen staat een klein beetje gezwollen. Dat is iets wat hij altijd heeft als hij niet genoeg geslapen heeft.Hij grist de zonnebril uit mijn handen en zet hem meteen terug op zijn neus.

"Niet zo boos doen Dean."

Hij kijkt me nog even gespeeld boos aan, maar al snel verzacht zijn blik. Hij plaatst zijn handen op mijn onderrug en duwt me dicht tegen hem aan. Ik voel de warmte de zijn huid afgeeft en krijg het zelf ook warm.

"Je ziet er mooi uit.", zegt hij vlakbij mijn oor, waar hij vervolgens een kus achter drukt.

Ik trek mijn wenkbrauw op en geef hem een blik.

"Niet liegen, ik zie eruit alsof ik twintig jaar niet geslapen heb."

"Ik lieg niet. Je ziet er altijd mooi uit."

Zijn woorden hebben het gewenste effect, want ik begin meteen hevig te blozen. Dean grijnst en legt zijn handen op mijn gloeiende wangen. Hij komt dichterbij met zijn hoofd en ik voel alle ogen in mijn rug prikken.

Ik zet mijn handen tegen zijn borstkas en duw hem zachtjes weg, waardoor hij me verontwaardigt aankijkt. Ik slik en voel me meteen schuldig door mijn actie.

"Iedereen staart ons aan.", mompel ik.

Ik hou er totaal niet van om te kussen in het openbaar en dat weet hij goed genoeg. Het is alsof je iedereen dan een live scène uit een romantische film geeft en ik kan er zelf ook niet tegen als mensen recht voor mijn neus gaan beginnen zoenen alsof hun leven ervan afhangt.

"Dat maakt toch niet uit?", zegt hij geïrriteerd.

Ik slik hoorbaar. Heb ik hem boos gemaakt?

"Sorry.", zeg ik zachtjes.

Hij zucht en zegt niks. Hij kijkt me even zonder emotie aan en laat me los vooraleer hij terugloopt naar zijn vrienden. Ik blijf verloren achter als een hulpeloze puppy. Is dit onze eerste echte ruzie?

Normaal heeft hij er nooit problemen mee dat ik liever niet klef doe in het openbaar. Ik kijk nog eens naar zijn vriendengroepje, maar hij ontwijkt mijn blik. Hij draait zich weg van me en gaat in gesprek met Sem, alsof er niks aan de hand is.

Verslagen loop ik terug naar Cas en Isa, die druk in gesprek zijn. Ze lijken niet op te merken dat ik er ben en gaan gewoon verder over één of ander feest.

"Jij bent snel terug. Normaal blijf je de hele pauze bij hem staan.", grinnikt mijn beste vriendin als ze me opmerkt.

Ik reageer niet. Wat kan ik zeggen? Cas is erbij en hij wordt om de kleinste dingen bezorgd als het over mij gaat.

"Manon, gaat het wel? Je ziet bleek.", zegt Cas na een aantal minuten.

Ik schrik op en kijk hem aan. Zijn helderblauwe ogen staren recht in de mijne. Hij lijkt door mijn ziel heen te kijken, iets wat ik altijd heb bij hem.

"J-ja, prima."

Aan zijn blik zie ik dat hij me niet gelooft. Hij lijkt te merken dat ik er niet verder op in wil gaan en haalt zijn schouders op. Een onhoorbare zucht verlaat opgelucht mijn mond en ondertussen is Isa al terug druk aan het babbelen.

Een paar minuten later gaat de bel, als teken dat ik twee uur sport heb. Ik slenter naar de kleedkamer en gooi mijn tas op een bankje. Ik trek mijn schoenen uit, gevolgd door mijn broek en t-shirt.

Ik trek mijn sportshort aan en trek met tegenzin het t-shirt over mijn hoofd. Ons sportkledij is echt afgrijselijk. Het lijkt op een stijl uit een vorige eeuw. We moeten allemaal een kort donkerblauw broekje dragen, dat rond je benen slobbert en dat bovenstuk is nog erger. Een lelijk wit kledingstuk waar het logo van de school op gedrukt staat.

In de winter mogen we gaan lange broek dragen en ze maken zelfs geen uitzondering als de meisjes hun tijd van de maand hebben. Een beetje meer respect zou toch wel mogen? De week van buikkrampen en stemmingswisselingen is al erg genoeg en dan leven we ook nog met de angst om door te lekken tijdens sport omdat we verplicht zo een verdomd korte broek moeten dragen.

"Manon?"

Ik kijk op en zie dat Isa al aan de deur aan het wachten is. Ik strik in een sneltempo mijn veters en loop achter haar aan de zaal in terwijl ik mijn haar samenbindt. Eenmaal in de zaal zie ik iets dat ik liever nooit gezien had.