Broken

Epiloog

Manon

Ik sta in mijn slaapkamer en haal diep adem. Langzaamaan wordt mijn ademhaling terug stabiel en lukt het me terug om helder te denken. Mijn ogen glijden nogmaals naar mijn gsm en de woorden staan al in mijn geheugen gegrift.

Luka; 15u05: Het wordt tijd dat je een keuze maakt.

Diep vanbinnen besef ik dat hij gelijk heeft. De laatste keer dat ik hem gezien heb is alweer anderhalve maand geleden. Ik kan hem niet aan het lijntje blijven houden, dat is niet eerlijk tegenover hem.

Met mijn handen in het haar ga ik tegen mijn deur zitten en zoals altijd draaien mijn gedachten op volle toeren. Na al die tijd weet ik nog steeds niet wat ik moet doen. Luka is ontzettend lief, zorgzaam en vriendelijk maar er ontbreekt iets. Iets dat Dean wel heeft. Ik kan niet beschrijven wat het is maar het voelt als een soort van onzichtbare aantrekkingskracht.

Daar staat natuurlijk wel tegenover dat Dean mijn hart gebroken heeft en me gebruikt heeft voor een belachelijke weddenschap. Ik mag niet vergeten hoe hij me heeft laten voelen, hoeveel tranen er door hem gevloeid zijn.

Maar waarom blijf ik dan aan hem denken? Ik hoor hem te haten maar iets weerhoud me ervan...

"Hoe voel je je?"

Ik schrik op en zie hoe Isa zich tussen de dunne opening wurmt. Ze gooit haar tas op de grond en ploft op mijn bed neer. In tegenstelling tot mij is ze gelukkiger dan ooit met Jace. Onlangs heeft hij haar meegenomen naar het beste restaurant in de stad en daar had hij een verrassing voor haar in petto. Om het kort te houden: deze zomer gaan ze samen voor drie weken naar Milaan.

"Hey, ik vroeg je wat!", haalt Isa me uit mijn gedachten en ik kijk haar even uitdrukkingloos aan.

"Ik weet het niet. Heel verward. Hoe kan ik na anderhalve maand nog steeds niet weten wat ik wil?"

"Daarom is liefde ingewikkeld.", zegt Isa en ik rol met mijn ogen.

"Luka heeft me geappt. Hij wil een antwoord.", mompel ik zacht en ik kijk naar een pluisje dat op mijn tapijt zit.

"Wat ga je nu doen?"

"Ik weet het niet, Isa! Hoe kan ik hem vertellen wat ik wil als ik het zelf niet eens weet!", roep ik wanhopig uit en mijn stem slaat over van frustratie.

"Je opwinden gaat niet helpen.", sust ze me en ze legt haar handen op mijn schouders.

"Het is gewoon niet eerlijk. Ik had eindelijk alles terug op een rijtje en Dean verpest dat allemaal met één simpele zin."

"Ik snap dat je kwaad bent maar denk eens goed na over je gevoelens. Als je niks meer voor Dean voelt, waarom zijn jij en Luka dan uit elkaar?", vraagt ze met haar zachte stem.

"Omdat mijn hart geen beslissing kan maken.", fluister ik en ik wend mijn blik af.

"Ik heb er vertrouwen in dat jij de juiste keuze zult maken."

Ik zucht en leg mijn hoofd tegen haar schouder. Hoe ga ik dit ooit oplossen?

---

Twee dagen later sta ik in het park en ik voel mijn knieën knikken van nervositeit. Over een paar minuten komt Luka naar hier en ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Ik heb besloten open kaart met hem te spelen en hem mijn definitieve beslissing te zeggen. Daar heeft hij recht op.

Ik ga op een bankje aan het meer zitten en speel met een elastiekje dat rond mijn pols hangt. Het water ruist en de kwakende eentjes zwemmen vrolijk in het rond. De minuten verstrijken en ik tik ongeduldig met mijn voet op het zachte mos.

"Nerveus?"

Ik kan een gil van schrik inhouden en kijk recht in de ogen van Dean. Hij draagt een gescheurde jeans, wit shirt en een jeansjas. Zoals altijd ziet hij er oogverblindend uit en heel even staar ik hem sprakeloos aan.

"Waarom ben jij hier?", vraag ik lichtelijk paniekerig.

"Omdat ik met je wil praten."

"Nee, dat kan niet nu!", zeg ik en in de verte zie ik hoe Luka nadert.

Dean volgt mijn blik en hij klakt met zijn tong.

"Ach, ik snap het. Je hebt met je vriendje afgesproken.", zegt hij en hij zegt het alsof het een besmettelijk virus is.

"Je moet vertrekken. Alsjeblieft."

"Heb ik dan geen recht om met jou te praten? Ik ben overduidelijk de reden van jullie relatieproblemen.", zegt hij, alsof hij me niet gehoord heeft.

Ondertussen is Luka tot stilstand gekomen en kijkt hij met een gekwelde blik naar Dean en mij. Ik slik en spring op van het bankje. Voor Dean kan protesteren loop ik naar Luka en hij staart me uitdrukkingloos aan.

"Bedankt voor je komst."

"Waarom ben ik hier als hij hier ook is?"

"Ik wist niet dat hij hier zou zijn.", stamel ik en ik besef dat het niet echt overtuigend klinkt.

"Het doet er niet toe. Wat is je uiteindelijke beslissing?", vraagt hij en er klinkt haast geen emotie door in zijn stem.

Ik bijt op mijn lip en durf hem niet aan te kijken. Mijn hartslag gaat de hoogte in en mijn handen zweten. Luka kijkt me afwachtend aan en Dean voegt zich naast hem.

"Wie gaat het worden, Manon? Hij of ik?"

----

Dit was het dan! Ik hoop dat jullie dit verhaal met plezier gelezen hebben, ook al gingen de updates soms wat trager. Ik heb trouwens bewust voor een open einde gekozen zodat jullie in jullie hoofd zelf kunnen beslissen voor wie Manon kiest.