Takipsilim

Chapter 44: Katherina's Promise

Vicente, with all his might, drove as fast as lightning and braved the stormy night. He was desperate to protect the people important to him, the people he always dreamed to call his own family - Clara and Katherina.

"Even if I am just a mere mortal," He looked at Katherina, who was sitting at the back of the car while holding her still unconscious mother, through the rearview mirror. His eyes were full of courage and intensity. "I will protect you with my life." Pagpapatuloy ng lalaki.

"Tito Vicente.." Katherina was trying to hold her tears. Alam ng dalaga na higit kailan pa man, ngayon niya kailangang magpakatatag hindi lamang para sa sarili niya kundi para sa kanyang ina.

Napatingin rin ang dalaga kay Manang Feliza na nakaupo sa passenger seat. Nakatulog na ito sa haba ng byahe. The woman was already 78, yet she was still serving them faithfully. Katherina wondered if the old woman was a Kataha too, and if not, how she survived with the fact the she was working for people like them.

Gayunpaman, nagpapasalamat ang dalaga na nanatili itong tapat sa kanila, lalo na sa kanyang inang si Clara.

The almost five-hour drive came to a halt when they reached a blue house near the sea. It was inside a private compound, at sa tingin ni Katherina ay matagal nang walang nakatira dito. Still, the house looked beautiful and well-maintained.

"We're here." Malalim na bumuntong-hininga si Vicente. "I hope they were not able to follow us nor track us. It's a good thing that Clara casted a strong spell before to protect this location. We cannot be detected here..I hope."

A realization came upon Katherina at hindi ito lingid sa pansin ng lalaki.

"Yes, Katherina." Vicente said. "This is the place where I hid you and your mother after you were born."

Buong pagmamahal na tiningnan ni Katherina ang kanyang ina, na noo'y marahang buhat ni Vicente.

Umakyat ang lahat at dinala sila ng lalaki sa isang silid. Tahimik na nagtulong-tulong ang tatlo upang ayusin si Clara sa kanyang higaan.

Nang maayos na ang lahat ay inihatid ni Vicente si Manang Feliza sa silid nito, upang makapagpahinga na ang matanda.

Naiwanan si Katherina na nakaupo sa tabi ng inang nahihimbing.

"Ma.." Bulong niya sa sarili.

"Ngayon ko lang napansin, you look so tired and weary." Malungkot na sabi ng dalaga. "I have been a selfish daughter. Ni hindi ko man lang napansin na halos buong buhay mo ay inalay mo na sa akin." Sa dami ng iniyak niya ngayong araw ay napakaraming luha pa rin ang pumatak mula sa kanyang mga mata.

"Katherina." Hindi namalayan ng dalaga na nakabalik na pala ng silid na iyon si Vicente. Kung kanina ay naiilang pa siya sa presidente ng kanilang Unibersidad, ngayon ay tila napakagaan na ng pakiramdam niya dito.

His concerned, comforting, and loving eyes made her feel, for the first time in her life, the feeling of having a father.

Katherina smiled sincerely at Vicente. Umupo naman ang huli sa tabi ng dalaga at tahimik nilang pinagmasdan si Clara.

"P-paano po nalaman ni Manang Feliza na hinahanap tayo at sinusundan ng mga K-kataha?" Tila may bumara sa lalamunan ni Katherina nang banggitin niya ang huling salitang sinambit niya.

Kataha.

Isa akong Kataha.

Ako ang sugong Kataha.

Kumuyom ang kanyang mga palad at halos bumaon na ang kanyang mga kuko sa kanyang balat.

Nakita ni Vicente ang reaksyon nito kaya't marahan niyang ipinatong ang kanyang kamay sa mga kamay ni Katherina hanggang sa kumalma ang dalaga. Kahit walang itong sabihin ay alam niyang sobra itong natatakot at nasasaktan sa mga nalaman at sa mga nangyayari sa kanya.