You Are Not Mine

1.

Mijn hand begon te trillen van woede. Ik keek naar de gast tegenover hem.

"Vecht!" Riep de zogenaamde scheidsrechter.

Ik pakte hem bij zijn keel en gooide hem op de grond. Hij stond op en ging wat achteruit. Ik keek om me heen en zag honderden mensen juichen. Dacht jij dat dit kickboxing was? Dat had je fout. Dit is straatvechten. Ik keek naar mijn tegenstander die mijn zwakte probeerde te vinden maar die had ik niet. Hij wel. Ik keek naar de wond op zijn linkerbeen. Ik ging op hem af en sloeg hem op de grond. Ik pakte zijn been en trok hem naar zijn hoofd. Hij begon te schreeuwen maar iedereen bleef juichen.

"Hier is je geld, Luke." Zei Ryan, mijn manager en overhandigde mij een stapel met geld. "Hoeveel is dit?" Vroeg ik aan hem. "15 duizend." Zei hij trots. "Als jij zo door gaat worden we rijk." Zei hij. We liepen naar de auto. Ryan is al 10 jaar mijn beste vriend en mijn huisgenoot. Hij zorgt al mijn geldzaken en ik zorg voor het geld.

"Welke dag is het morgen?" Vroeg ik aan hem. "Maandag, we hebben school." Zuchtte hij. "Wat gaan de leraren denken als ze mijn blauwe oog van gisteren zien?" Vroeg ik. "Zeg gewoon dat je was gestruikeld en tegen de tafel aankwam." Zei hij. "En dat gaan ze geloven?" Hij zei niks. "Hier heb ik niet veel aan." Zei ik met mijn hoofd in mijn handen. "Zeg gewoon dat je was gevallen en je er niet over wilt praten." Zei hij en parkeerde de auto. "Je bent geniaal." Ik glimlachte. "Weet ik." Zei hij en we stapte uit. "Maar waarom zit jij niet op BirchWood High?" Vroeg ik. "Omdat ik een hekel heb aan die school." Zei hij. "Maar ik zit erop." Zei ik. "Ja, en dat is jouw probleem, Lexington High is veel beter." Zei hij. Ik zuchtte en ging naar mijn kamer waar ik vervolgens muziek aanzette en op mijn bed ging liggen om vervolgens naar mijn witte plafond keek.

Ik liep de school binnen en ik zag mensen al opkijken. "Wat is er met hem gebeurd?" Hoorde ik een meisje vragen. "Doet hij gewoon voor aandacht." Antwoordde een jongen. Ik negeerde ze en liep gelijk naar mijn klas.

"Mag ik wat vragen?" Vroeg een meisje aan mij toen ik ging zitten op mijn stoel. Ik knikte kort met mijn hoofd naar beneden gebogen. "Is dit het lokaal van meneer Tetro?" Vroeg ze. Ik knikte. "Het is best onbeleefd om me niet aan te kijken." Zei ze. Ik keek haar aan. Haar blauwe ogen werden groot en haar mond ging een beetje open. Haar bruine haren had ze los en ze kwamen tot haar zij. "Gaat het met je oog?" Vroeg ze bezorgd. "Ja." Antwoordde ik. "Mag ik weten wat er is gebeurd, ik wil een dokter worden dus misschien kan ik je helpen." Zei ze glimlachend. "Je bent een slechte leugenaar." Glimlachte ik. "Hoe weet je dat?" Vroeg ze. "Je wilt geen dokter worden." Zei ik. "Nee klopt, ik ben gewoon nieuwsgierig." Grinnikte ze. "Ik ben gevallen." Zei ik. "Jij kan ook niet goed liegen." Zei ze glimlachend. "Touchè, mijn naam is Luke." Zei ik. "Ik ben Blaze, ga je nog vertellen wat er met je oog is gebeurd?" Ik schudde mijn hoofd. "Jij bent net zo mysterieus als mijn broer." Zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. "Wie is je broer dan?" Vroeg ik. "Zeg jij dan ook wat er is gebeurd met je oog?" Ik knikte. "Ryan, Ryan Parker." Zei ze. "Hij is 2 jaar geleden weggelopen en ik mocht hem niet opzoeken van mijn ouders, hij betekende zoveel voor mij en nu weet ik niet eens of het goed met hem gaat." Zei ze met een krakende stem. "Sorry." Zei ik zacht. "Ik moet gaan." Ik stond op en schoof me stoel aan. "Waar ga je naartoe?" Vroeg ze. "Ik ga naar huis om dingen op te lossen." Zei ik en liep weg.

Ik deed de deur open en liep naar binnen. Ik sloot de deur en rende naar Ryan zijn kamer. Ik klopte op zijn deur en hij deed open. "Jij hoort op school te zijn." Zei hij half wakker. "Jij ook." Zei ik boos. "Wat is er gast?" Vroeg hij. "Waarom heb je me nooit verteld dat je je familie achterliet." Zijn ogen werden groot. "Hoe weet jij dat?" Vroeg hij verward. "Blaze, je zusje." Zei ik. Zijn lichaam verstijfde. "Hoe gaat het met haar?" Vroeg hij. "Weet ik niet, ze heeft verteld over je, dat je veel voor haar betekent." De deurbel ging. "Wie is dat?" Vroeg Ryan. "Hoe moet ik dat weten?" Zei ik. "Ik ga wel." Zei Ryan en liep naar beneden. "Ryan?" Hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik hoorde iemand huilen en ging naar beneden.