You Are Not Mine

19.

"Wat doe jij hier?" Vroeg ik aan hem.

"Ik doe mijn werk." Hij glimlachte.

"Ben jij een maffialeider?" Hij knikte.

"Julio was mijn beste vriend en nu is hij er niet meer, dankzij jou." Zei Ryan.

"Ik was toch je beste vriend?" Hij begon te lachen.

"Nee, jij was een geldmachine." Zei Ryan. Ik voelde woede en verraad. Mijn handen trilde en ik hield me in om hem niet te slaan.

"Ik regel dit wel mannen." Zei Ryan. De 4 mannen achter mij liepen weg zonder Harper. Ik keek naar achter en zag haar achter een truck schuilen.

"Nu is het mijn beurt om je in elkaar te slaan." Hij rende naar mij toe en sloeg mijn kaak. Ik keek hem maar aan.

"Wat is er? Kan je me niet aan?" Hij begon te lachen en sloeg me in mijn buik.

Ik bleef staan.

Hij kwam rustig op me af, tilde zijn arm op en balde zijn vuist.

"Laatste woorden?" Vroeg hij.

"Ja, welterusten." Voordat hij iets kon doen pakte ik zijn arm en draaide hem op. Ik deed mijn andere hand op zijn keel en drukte tot hij blauw werd.

"Ik ben geen moordenaar." Zei ik en stond op. Hij probeerde op adem te komen en begon te hoesten. Ik belde Leo.

"Kom naar de achtergelaten parkeerplaats naast het hotel."

"Is goed." Hij hing op en ik keek Ryan aan. Ik liep naar hem toe en sloeg hem. Zijn lip begon te bloeden.

Ik keek achter me en zag Leo aankomen.

Hij rende naar mij toe en zag Ryan op de grond, helemaal verslagen.

"Dit is Ryan Parker, de nieuwe baas van de Red Pupil." Zei ik.

Ryan stond op en hijgde hevig.

"Ik ben het, Ryan Fenti, je zoon." Zei Ryan.

Leo keek naar hem met zijn mond open. Iedereen was stil.

"Neem hem mee." Zei Leo uiteindelijk tegen een paar mannen die mee waren. Ze pakte Ryan op en liepen weg.

"Wat gaat er met hem gebeuren?" Vroeg ik.

"Hij gaat spijt krijgen van zijn keuzes." Zei Leo.

Ik rende naar Harper die van angst aan het trillen was. Ik tilde haar op en bracht haar naar het hotel. Ik rende naar mijn kamer en deed de deur open. Niemand was binnen. Ik legde haar op het bed en deed een deken om haar heen.

"Sorry." Zei ik.

"Je hebt mijn leven gered, je hoeft geen sorry te zeggen."

Ik glimlachte naar haar en deed mijn arm om haar heen zodat ze het niet koud kreeg.

"Het komt goed." Zei ik om haar rustig te maken.

"Ik heb ergere dingen gezien, geloof me." Zei ze. Ik keek haar verward aan maar ging er niet op in.

"Ik kom zo." Zei ik. Ik stond op en liep naar Max zijn kamer. Ik klopte op de deur en hoorde gelijk een paar stemmen fluisteren.

"Wie is daar?" Vroeg Max.

"De kamerservice." Zei ik voor de grap.

De deur ging open en Max had alleen maar een sportbroekje aan.

"L-L-Luke?" Ik keek hem vragend aan.

"Mag in naar binnen?" Vroeg ik.

"Nee, ik ben bezig." Zei Max.

"Kom je nog?" Hoorde ik een meisjes stem vragen. Het was niet zomaar een meisjesstem, het was Blaze haar stem. Ik duwde Max en de kant en liep naar binnen. Blaze lag halfnaakt op bed en haar ogen werden groot toen ze mij zag.

We zeiden niks. Ik keek Max en Blaze aan.

"Het spijt me." Zei Max.

"Het is over." Was het enige wat ik uit mijn mond kon krijgen. Ik stormde de kamer uit en rende naar de casino. Er waren zoals gewoonlijk allemaal mannen. Ik liep naar de bar toe.

"Wat wilt u drinken?" Vroeg de bartender.

Ik ben nog nooit dronken geweest, en ik weet dat het toch niet gaat helpen tegen de pijn.

Ik kijk de man aan en zucht.

"Doe maar een water." Zei ik.

Ik ga niet bezopen door het hotel lopen, of überhaupt lopen.

Hij gaf me een water en ik dronk het op. Het hielp meer dan al de alchohol in de wereld bij elkaar. Waarom? Omdat je er later geen spijt van krijgt.

Ik liep terug naar mijn kamer en zag Harper op mijn bed liggen te slapen.

Ik liep naar mij kast. Deed mijn kleren uit en deed een sportbroekje aan. Ik ging rustig op het bed liggen naast Harper en deed mijn hand om haar middel. Voor ik het wist viel ik in slaap.