You Are Not Mine

21.

"Ik ga even wandelen." Zei ik tegen Blaze die haar make-up opdeed.

"Is goed." Zei ze zonder te kijken.

Ik liep naar beneden en keek naar niemand.

Het voelt nog steeds raar om in Italië te zijn. Eerst was ik gewoon Luke. De jongen die alles fout doet. Nu ben ik nog steeds Luke, maar dan doe ik dingen goed... toch?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik keek op en realiseerde me dat ik bij het plekje was waar Harper en ik onze eerste date hadden. Bij het café.

Ik keek naar de tafeltjes en bij 1 tafeltje zat Harper met 2 mannen. Ze zag mij nog niet dus ik pakte een menu en deed het voor mijn gezicht. Ik liep naar het tafeltje tegenover hun en ging zitten. Ik deed alsof ik naar de menu keek maar ik luisterde hun af.

"Je vader moet naar Rusland, hij heeft plannen met Dimitri." Zei 1 van de mannen.

"En wat heb ik hieraan?" Vroeg Harper.

"Je hoeft niet meer naar Spanje, anders loop je in groot gevaar, we moesten je waarschuwen." Zei de andere man.

"Oké, nu kunnen jullie wel gaan, en zeg tegen mijn vader dat hij moet uitkijken, de Italiaanse maffia is in de buurt."

Mijn ogen werden groot, dus zij is de dochter van een maffiabaas, maar welke?

De mannen stonden op en liepen weg. Harper bleef even zitten maar ze ging na 2 minuten ook weg.

Ik pakte mijn telefoon en belde Leo.

"Leo ik-" Voor ik mijn zin kon afmaken werd mijn telefoon uit mijn handen geslagen en iets hards tegen mijn rug aangeduwd.

"Meelopen, nu." Hoorde ik een bekende meisjesstem.

Ik stond op en zonder te kijken wie het was liep ik.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

We kwamen aan bij een gebouw waar we naar binnen liepen. Mijn telefoon was in mijn zak. Ik had hem snel erin gelegd toen hij viel.

We liepen de trap op naar de 4e verdieping. Ik werd geblinddoekt. Ik hoorde een deur opengaan en ik werd naar binnen geduwd.

"Ga zitten." Zei het meisje.

Ik ging zitten en mijn blinddoek werd eraf getrokken.

Er scheen een vel licht in mijn ogen en ik kon niks zien. Ik zag een paar wazige mensen en er was nog steeds een pistool tegen mijn rug aan.

"We gaan je een paar vragen stellen." Hoorde ik iemands stem.

Ik slikte maar zei niks.

"Voor wie werk je?" Vroeg iemand.

"Ik werk voor Julio Gerbera." Loog ik.

"Werd hij niet opgepakt een paar dagen geleden?" Vroeg iemand.

"Ja, hij wilde dat we wraak namen, maar het ging fout, er kwamen twee groepen, de groep die voor Julio streed en de groep die voor de nieuwe leider die nu is opgepakt, Ryan streed."

"En als ik je nou vertel dat hij niet meer opgepakt is."

"Wat bedoel je?" Vroeg ik verward.

"Hij is vrijgelaten, oftewel een paar mannen die voor hem werken die hebben hem geholpen."

"En wat willen jullie van mij?" Vroeg ik.

"Wij willen dat je een eind maakt aan Ryan, maar zonder ons erbij te betrekken, anders. vermoorden we jou voordat zijn bende dat doet." Zei diegene.

"Is goed, maar ik weet niet waar hij is." Zei ik.

"Hier." Er werd een en enveloppe in mijn handen geduwd. Er stond: 'Cobra's' op geschreven.

"Ga nu maar terug en vertel niemand over dit gesprek." Ik knikte en ze deden weer een blinddoek op mijn ogen om mi vervolgens uit het gebouw te sturen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik liep de kamer binnen en Blaze was bezig met haar telefoon. Ze sprong op toen ze mij zag.

"Waar was je? Ik heb je 10 keer gebeld, ik maakte me zorgen." Zei ze en rende naar mij toe.

"Ik maak me eerlijk gezegd ook zorgen." Zei ik. Ze keek me vragend aan en ik gaf haar de enveloppe.

"Cobra's?" Vroeg ze.

"Lees maar even voor, ik durf het zelf niet te doen." Ze opende de brief en begon te lezen.

"Jij bent toegewezen om Ryan te vermoorden, daarvoor moet je weten waar hij is." Las ze voor.

Ze liet me de brief zien waar een straat, huisnummer en postcode opstond.

Ik knikte en ze ging door met voorlezen.

"Als je dit gedaan hebt dan laat je deze brief onder de mat van het gebouw waar je was meegenomen, groeten Cobra's."