Billionaire's Wife

Fifty-two

Vonn's P.O.V.

"Tumigil ka na nga!"

Thalia tried to grab the bottle of beer in my hand but failed. Inisang lagok ko ang natitirang laman ng bote atsaka inilagay ito sa sahig kasama pa ang ibang bote ng beer na kanina pa ubos.

"Vonn!" She whined frustratedly. "Stop being a brat already!"

Mabilis ko siyang sinulyapan. Her eyebrows are furrowed as she angrily looked at me. Umiling lang ako at muling itinuon ang atensyon sa harap ko. Kumuha ulit ako ng isa pang bote at binuksan, not minding the deadly glares of my cousin who is standing beside me. Furiously staring at me like she would strangle my neck any moment now.

Why would they care, anyway? Can they just leave me alone? Like what she did.

It's been a year, one fucking year since Sapphire left me. I tried everything I can para mahanap siya, mahanap sila ng anak ko... but why it so hard to find them? FUCK THIS WORLD! Ano pang silbi ng pera ko kung hindi ko naman mahanap-hanap ang babaeng pinakamamahal ko.

"Leave me alone, Thalia" walang buhay na tugon ko. I'm not in the mood for a little chitchat.

She sighed aggressively. Akala ko ay iiwan niya na nga ako ng tuluyan, pero agad akong napalingon sa kanya nang padabog siyang umupo sa tabi ko at nagbukas din ng panibagong bote ng alak para sa sarili. We fell into silence. Naka upo lang kaming dalawa habang inuubos ang beer na hawak namin.

Hindi ko na nakayanan ang sakit na nadarama sa bawat pagpatak ng oras. Pumikit ako at mas lalo itong dinamdam. I miss her, so damn much. Namimiss ko na ang mga matatalim niyang titig, ang mga masasakit niyang pisil, ang malakas niyang boses, ang malambot niyang palad, ang mainit niyang yakap, ang masaya niyang tawa. Nami-miss ko na siya. Sobrang miss na miss ko na ang asawa ko.

"You know cous..." napatingin ako sa pinsan ko nang bigla siyang magsalita. She's not looking at me, deretso lang ang tingin niya sa harap. "If I were Sapphire, I'll do the same thing she did after hearing you said those painful words."

Hindi ko alam kung bakit, pero napangiti ako sa sinabi niya. It's a painful smile that acknowledged its fault. For a year, iniiwasan ni Thalia na mabanggit ang pangalan ni Sapphire sa tuwing mag uusap kami. Siguro para hindi na madagdagan ang sakit na nadarama ko. But its useless. Dahil sa bawat araw na dumaan, pasakit ng pasakit ang nadarama ko. There's no cure to this but them... ang mag ina ko.

Diniinan ko ang pagpikit ng mata ko na para bang maiibsan nito ang sakit na nadarama ko ngayon. Halos araw-araw ganito ako, halos araw-araw alak na lamang ang palagi kong iniinom. I rarely go to the company and Thalia has been doing all my work, pero 'di ko man lang siya narinig na nag reklamo. She'll visit me here at my penthouse just to check on me and make sure that I'm still alive bago bumalik sa kompanya para magtrabaho. She's been so patient with me, and I'm thankful for that.

"Please Vonn, come to your senses already. Napapabayaan mo na ang sarili mo!" she said with an annoyance etched on her voice. "Look at you! You looked like a fucking mess. Your fridge is full of beers at wala man lang akong nakitang tinapay o kahit na anong pwede mong kainin! Magpapakamatay ka ba?"