Genç Kız Edebiyatında #1 06.10.2018
Nisa yirmi bir yaşında kendi hâlinde bir genç kızdır. Ailesinin baskısıyla yirmi sekiz yaşındaki Ufuk Ersoy'la evlendirildikten sonra ikisinin de hayatı tamamen değişecektir.
Ufuk bir türlü Nisa'yı kabul etmek ist...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nisa Ersoy;
Sabah uyandığımda yatağımın üzerinde küçük bir valiz görünce burnumu çekerek ayağa kalktım. Dün gece ağlayarak yerde uyuya kalmıştım ve şimdi sırtım tutulmuştu. Belki de kaçmalıyım diye düşündüğümde hemen bu düşünceden vazgeçtim. Nereye kaçacaktım kaçacak bir yerim veya param var mıydı ki?
Annem odaya girdiğinde elindeki pembe elbiseyi bana verip ''Banyoya gir kendine çeki düzen ver birazdan burada olurlar.'' dediğinde yumruklarımı sıkarak odadan çıkıp banyoya girdim.
Bundan bir kaçışım olmadığını anlamıştım. Her ne yaparsam yapayım ne söylersem söyleyeyim onlar için hiçbir önemi yoktu.
Bugüne kadar söylediklerimin bir önemi olmadığı gibi şu an da söyleyeceğim hiçbir şey de onlar için bir anlam ifade etmeyecekti.
Banyodaki aynada kendime baktığımda berbat hâldeydim gözlerim ağlamaktan kızarmış ve şişmişti. Yüzümü soğuk suyla yıkadıktan sonra duş alıp annemin bana verdiği elbiseyi giydim.
Elbise tam üzerimeydi ve dizimin biraz altında bitiyordu. Elbise tamamen kapalı bir elbiseydi ve yarım koldu. Çok şükür ince bir kumaşı vardı yoksa bu sıcakta bayılırdım bu elbiseyle. Saçımı ellerimle düzelttikten sonra yandan ördüm. Eğer tarasaydım saçlarım kabarırdı bu yüzden taramak yerine elimle düzeltmiştim.
Banyodan çıktığımda annem kolumdan tutup beni odasına götürdü. Bana makyaj yapmaya başladığında hiçbir şey söylemeden sessizce oturmuş yere bakıyordum.
''Konuşmayacak mısın benimle?'' diye sordu üzgün bir şekilde.
''Ben artık kaderimi kabullendim anne. Sizi tanıyorum asla beni dinlemeyeceksiniz bundan bir kurtuluş yolum yok ne yapmamı istiyorsun?'' diye sordum içimdeki üzüntüyle. Ağlamak istiyordum ama sanki gözyaşlarım tükenmiş gibiydi.
''Bu senin için en iyisi.'' dediğinde gülümsedim.
''Okul dışında bir yere gitmemek senin için en iyisi. Üniversiteye gitmemek senin için en iyisi, tüm gün evden dışarı çıkmamak senin için en iyisi, telefonunun olmaması senin için en iyisi!'' diye bağırdım acı dolu bir ses tonuyla ''Siz zaten sadece benim iyiliğimi düşünüyorsunuz! Hayallerimi aldınız elimden şimdi de hayatımı ve geleceğimi alıyorsunuz. Sizi hayatım boyunca affetmeyeceğim.''
Annem üzüntüyle bana baktığında ağzını açıp bir şeyler söylemek istediğinde babam içeri girince susmak zorunda kaldı.
''Araba dışarıda seni bekliyor.'' dediğinde yutkunarak ayağa kalktım annem bana sarılmak istediğinde elimle onu durdum. Babamın yanından geçtikten sonra odama girdim. Ama artık burası benim odam değildi değil mi?
