Genç Kız Edebiyatında #1 06.10.2018
Nisa yirmi bir yaşında kendi hâlinde bir genç kızdır. Ailesinin baskısıyla yirmi sekiz yaşındaki Ufuk Ersoy'la evlendirildikten sonra ikisinin de hayatı tamamen değişecektir.
Ufuk bir türlü Nisa'yı kabul etmek ist...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nisa Ersoy;
Ufuk sabah işe gittiği zaman ben kendimi yorgun ve halsiz hissettiğim için evde kalmıştım. Yatağa yatarak dizlerimi karnıma doğru çektim ve gözlerimi kapattım. İki gündür kendimi oldukça kötü hissediyordum.
Kendimi kötü hissettiğimden çok fazla hareket etmemeye özen gösteriyordum. İki gündür neredeyse günün yarısını yatarak geçirmiştim. Doktorumla konuşup yarın için randevu almıştım. Bu durum beni oldukça rahatsız ediyordu.
Ufuk’u endişelendirmemek için ona belli etmemeye çalışıyordum zaten yarın doktora gidecektik.
Yavaş yavaş uykum gelmeye başladığında kendimi uykunun kollarına bırakmıştım.
Bir anda kasıklarımda hissettiğim krampla inleyerek elimle karnımı tuttum. Yavaşça gözlerimi araladığımda nefes alamıyordum. Tekrar kasıklarımda baş gösteren krampla korkuyla doğruldum. Neler oluyordu böyle.
Kanamam olduğunu görmemle dehşetle yataktaki kan lekesine baktım. Kalbim korkuyla çarpmaya başladığında bebeklerime bir şey olacağı düşüncesi dehşete düşmeme neden olmuştu.
Komodinin üzerindeki telefonuma uzanmak istediğim zaman karnımda hissettiğim keskin acıyla çığlık atmıştım. Sırtım ağrıyordu ve bu nefes almamı zorlaştırıyordu.
“Allahım ne olur bebeklerimize bir şey olmasın.” dedim gözlerimden damla damla akan yaşlarla. Acıdan kımıldayamıyordum fakat Ufuk’u aramam gerekiyordu.
Tekrar telefonuma uzandığımda tekrar kasıklarımda bir kasılma boy göstermişti.
Lütfen, lütfen, lütfen bebeklerimize bir şey olmasın diye geçirdim içimden korkuyla.
Telefonumu elime aldığım zaman hemen Ufuk’u aradım. Kalbim yaşadığım korkuyla delicesine hızlı atıyordu. Kafam dönüyordu ve her an bayılacakmışım gibi hissediyordum.
“Hadi aç artık!” diye inledim diğer elimi karnıma bastırarak. Nefes alamıyordum.
Telefon beşinci çalışta açıldı. “Alo Nisa.”
“Ufuk…” diye inlediğimde konuşamıyordum.
“Nisa neyin var iyi misin?” diye sordu Ufuk endişeyle.
“K-kanamam var çok kötüyüm.” diye fısıldadım acıyla artık dayanamıyordum.
“Ne?! Tamam sakin ol eve geliyorum hemen!”
“Bebeklerimize bir şey oldu Ufuk bunu hissedebiliyorum…”
Ağzımdan bir hıçkırık kaçtığında “Nisa sakin ol şirketten çıktım hemen eve geliyorum. Hastaneye gideceğiz ve bebeklerimize bir şey olmayacak.”
