UMUDUN MELODİSİ (ARA VERİLDİ)

~1. Bölüm: Alev Soydan.~

~1. BÖLÜM: ALEV SOYDAN.~

Katil olmak, illa bir bedeni kendi ellerinle ebedi sonsuzluğa mı uğurlamaktır?
Bir çocuğun hayallerini yıkmakla katil olunamaz mıdır?
Çocuk olmak için insanın yaşının küçük olması mı gerekir,
Yaşı büyük olanlar çocuk olamaz mıdır?

Saat 00.42

Yine gördüğüm kabusun etkisiyle kendimi buraya atmıştım. Uçurumun başına oturmuş, dalgaların kayalara çarpan sesini dinliyordum. Huzurlu ve sakin. Maalesef benim hayatım, bana dalgaların kayalara çarpankenki verdiği huzuru vermiyordu.

Gri bulutlar gökyüzünü kapatmış, birbirine çarparak anlık elektrik saçan şimşekler ortaya çıkarmıştı. Kasvetli havanın görüntüsünü izledim bir süre. Ardından sıkıntılı bir nefes aldım.

Yarın yeni okuluma başlıyordum.

Özel Kara Aslan Lisesi.

Sınavına girmiş ve tam burs kazanmıştım. Biraz zor olmuştu çünkü sınavları burslu öğrenci istemedikleri için zordu. Ama ben başarmış, kazanmıştım.

Fakat o okulda yalnız değildim. Hiç tanımak istemeyeceğim ama tanıdığım biri vardı orada.

Düşüncelerimden çalan telefonumla sıyrıldım.

"Efendim," dedim beni arayan dayıma.

"Aleda, nasılsın canım?" Diye sordu dayım, iyi olmadığımı bile bile.

Klasik cevabı verdim. Aslında gerçek cevabı ikimizde biliyorduk.
"İyiyim dayı, teşekkür ederim sorduğun için," diye mırıldandım.

Dayım Murat Demir. Değer verdiğim nadir insanlardan. Kahverengi saçları, ela gözleri, fit bir vücudu vardı. Demir Turizm adında büyük bir şirkete de sahipti. Ancak her şeyden öte benim yanımda olan tek insandı. Ona, benim yüzümden herkesi karşısına aldığı için minnettardım.

"Sen zaten her zaman iyisin. Nasıl gidiyor alışabildin mi?" Sesinde yalnızca bana kullandığı bir yumuşaklık vardı.

"Sayılır, evle ilgili bir sıkıntım yok. Yarın da okuluma alışıp alışamayacağımı öğreneceğim zaten."

"Heyecanlı mısın peki?"

"Hayır, neden heyecanlı olayım? Alt tarafı okul." Dedim. Neden heyecanlı olmalıydım ki? Yeni arkadaşlar edineceğim için mi? Ben arkadaş konusunda vasattım bir kere. Yeni bir şehire, İzmir'e geldiğim için mi? Bu şehir, yalnız kıza iyi gelir mi ki? Zannetmiyordum.

"Bence bu okul sana iyi gelecek inan bana," dedi dayım içtenlikle.

Buruk bir tebessümün kıvrımları asıldı dudaklarıma.

"Umarım," diye mırıldandım. Umarım...

"Alışamazsan eğer," dedi dayım yutkunarak.
"Beni ara, nerede olursam olayım gelirim."

"Tamam."

İkimizde aramayacağımı biliyorduk. Üstünde durmadı, durmadım.

"Dayı," dedim duraksayarak ardından hızlıca ekledim.
"Yanımda olduğun için sağol."

Telefonun diğer ucundan gülümsediğini hissetmiştim.