Murat:"Tamam ama çok gecikme konuşacaklarımız var seninle."
Songül:"Tamam."
Songül koşusunu yapıp gelmişti. Kahvaltı masasına oturup büyük bir iştahla kahvaltıya başlarken anne ve babası tedirgin gözlerle ona bakıyordu.
Songül:"Niye öyle bakıyorsunuz?"
Murat:"Kızım sana söyleyeceklerimiz var."
Zuhal:"Ama tepki göstermeden önce bizi dinle olur mu?"
Songül:"Bak merak ettim şimdi. Neyse bir şey yemeyim de boğazıma falan kaçar şaşkınlıkla."
Murat:"Songül... biz annenle Fransa'ya taşınıyoruz."
Songül bekledikleri gibi sert çıkmamıştı. "Nereden aklınıza esti?"
Murat:"Biliyorsun annen uzun zamandır istiyordu. Şirket işleri için ben zaten sürekli Fransa'ya gidip geliyordum. Biz de taşınmanın daha mantıklı olacağını düşündük."
Zuhal:"Eğer istersen sen de gelebilirsin bizimle."
Songül:"Olmaz... benim burda kurulu düzenim var. Hem Hande'yle Eylül'den ayrılamam ben."
Murat:"Ee bizim gitmemize ne diyorsun?"
Songül:"Gidin tabi. Bu konuda karışamam size. Ama ben bu koca evde tek başıma ne yapacağım? Benim muayenehaneye yakın bir yerde ev tutsam?"
Murat:"Ben onu düşündüm. Ekrem Amcanı hatırlıyor musun?"
Songül düşündü ama tam olarak hatırlayamamıştı. "Tam çıkaramadım. Kim ki o?"
Zuhal:"Oğlu Güney vardı ya. Çocukken birlikte oynardınız."
Songül:"Hatırlar gibiyim. Ee ne olmuş Ekrem Amca'ya?"
Murat:"Biz onunla çok eskiden iki katlı bir ev almıştık. Senin muayenehaneye de yakın bir yerde. Orda oturursun diye düşündüm."
Zuhal:"Eşyalarını falan hallettik biz. Ev hazır yani."
Songül:"Benim kararımı sormadan her şeyi hazırlamışsınız zaten."
