EMANET (SonGün)

Bölüm 24

Sadullah:"Songül... Güney." dedi gözünü ellerinden ayırmadan.

Songül ve Güney donmuş gibiydi. Ellerini ayırmayı bile akıl edememişlerdi. Neyse ki Songül usulca elini Güney'in elinden kurtardı.

Songül:"Baba... senin ne işin var burada?"

Sadullah:"Şu Ceren olayını çözeyim diye geldim. Ama gördüğüm kadarıyla sizin de bana anlatacaklarınız var." dedi büyük bir ciddiyetle.

Güney nihayet konuşabilmişti. "İ... içeri geçelim isterseniz."

Sadullah:"Gerek yok... bahçede oturalım."

Güney:"Peki nasıl isterseniz."

Hepsi arka bahçedeki masaya oturmuştu. Hiçbiri konuşmuyordu.

Ortamdaki gergin sessizliği Sadullah bozdu. "Daha ne kadar susmayı düşünüyorsunuz? Anlatın artık."

Songül:"Şimdi şöyle oldu.... biz...."

Sadullah:"Lafı geveleme Songül!"

Songül:"Gerçekten söyleyecektik. Ama telefonla olmaz diye düşündük..."

Güney:"Biraz da çekindik açıkçası."

Sadullah ciddi bir yüz ifadesiyle ikisine bakıyordu.

Songül:"Çok mu kızdın?"

Sadullah:"Kızdım tabi! Ben seni ona emanet ettim!"

Güney:"Haklısınız... ama..."

Sadullah:"Aması falan yok!! Songül yürü benimle geliyorsun!"

Songül:"N... nereye?"

Sadullah:"Fransa'ya!"

Songül:"Ama..."

Güney:"Sadullah Amca bi konuşsaydık."

Sadullah:"Konuşacak bir şey yok! Bunu arkamdan oyun çevirmeden önce düşünecektiniz!"

Songül ağlamaya başladı. "Ne olur götürme beni! Güney'in yanındayken çok mutluyum ben... orada mutlu değilim. Arkadaşlarım, işim... her şeyim burada."

Güney dolan gözleriyle öylece Songül'ü dinliyordu.

Sadullah:"Ya biz?! Biz hiç umrunda değiliz değil mi?"

Ceren:"Oo neler kaçırmışım ben. :) Büyük aşk ortaya çıkmış. :)"

Güney:"Sırası değil!"

Songül gözyaşlarıyla yalvarır gibi babasına bakıyordu. Ceren'in önünde bu hale düşmek istemiyordu.

Sadullah birden gülmeye başladı. "Çok mu korktunuz? :)"

Songül de Güney de şaşkınlıkla birbirine bakıyordu.

Güney:"Na nasıl yani..."

Songül:"Şaka mıydı hepsi?"