EMANET (SonGün)

Bölüm 16

Songül'ün yüzündeki gülümseme yerini öfkeye bırakmıştı.

Güney sadece "Songül..." diyebilmişti Songül arkasını dönüp giderken.

Güney peşinden gideceği sırada üstünde bir şey olmadığını farkedince içinden kendine saydırarak alelacele bir tişört takıp hızla evden çıktı.

Songül gözyaşlarıyla sokakta ilerlerken Güney nefes nefese peşinden koşuyordu. "Songül!!"

Nihayet Songül'e yetişmişti. Kolundan tutup durmasını sağladı ve nefes nefese konuşmaya başladı. "Dursana kızım nereye gidiyorsun dinlemeden?"

Songül:"Neyi dinleyim Güney?! Keyfinizi bozmayın gitsene eve!"

Güney:"Ya ne keyfi Songül zorla geldi kız."

Songül:"Tabi... o yüzden üstünde bir şey yoktu değil mi?!"

Güney:"Ya giyinmeye gidiyordum zaten o sırada sen geldin."

Songül:"Neyse ya boşver." deyip tekrar yürümeye başladı.

Güney hemen önüne geçmişti. "Gitmedin mi sen?"

Songül:"Artık bi önemi yok bence."

Güney:"Bak oturup konuşalım her şeyin bir açıklaması var."

Songül:"Bana açıklama yapmak zorunda değilsin Güney! Neyinim ki ben senin?!"

Güney şu an Songül'e sarılıp öpmemek için kendini zor tutuyordu. "Çocukluğumsun..." diyebildi sadece.

Songül:"Artık büyüdük Güney... Hoşçakal."

Songül Güney'in yanından geçip biraz ilerlemişti ki Güney belinden tutup kendine çevirdi ve ona sımsıkı sarıldı. Yaptığının ne kadar yanlış olduğunu bilse de duygularını daha fazla saklayamamıştı. Songül'ün yanağına bir öpücük kondururken "Seni seviyorum." diye fısıldamıştı.

Songül kollarını Güney'e sımsıkı sararken "Ben de..." diyebildi.

Özlemlerini gidermek istercesine bir süre öylece kalmışlardı. İlk geri çekilen Songül oldu.. İkisi de dolu gözlerle birbirinin gözüne bakarken titreyen sesiyle konuştu. "Neden yapıyorsun bunu?"

Güney'in de sesi titriyordu. "Neyi?"

Songül:"Beni böyle kendine bağlıyorsun sonra birden bırakınca düşüyorum toparlanamıyorum. Yapma bunu bana... kaldıramıyorum." dedi göz yaşları yanaklarından süzülürken.