Songül içeri gelmeyince Güney merak edip kapıya gittiğinde yerde kanlar içinde yatan Songül'ü gördü.
Güney:"Songül!!" diyerek Songül'ün yanına diz çöktü. "Aşkım aç ne olur gözlerini!!!"
Eylül:"Songül!" diye ağlamaya başladı.
Serkan gelmişti.
Güney:"Ambulans!! Ambulans çağırın!!"
Songül'ü ameliyata almışlardı. Güney ve Eylül ameliyathanenin önünde ağlıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eylül:"Ya bir şey olursa?"
Serkan:"Bir şey olmayacak bitanem."
Hande ve Tolga da haberi alınca gelmişti.
Hande:"Songül nasıl?"
Serkan:"Ameliyatta hala."
Tolga:"Kim yapmış?"
Güney:"Bilmiyoruz... kapıyı açmaya gitti sonra gelmedi.... bi baktım kanlar içinde yerdeydi." dedi gözyaşlarıyla. "Hep benim yüzümden. Yanından bir an bile ayrılmayacağıma söz vermiştim."
Kimse onu teselli edecek bir cümle bulamıyordu. Bu yüzden sessiz kalmayı tercih ettiler.
Saatler sonra ameliyathaneden doktor çıktı.
Güney:"Songül nasıl? İyi mi?"
Doktor:"Henüz bir şey söylemek için çok erken. İlk müdahaleyi yaptık ama iç kanama devam ediyor. Yarın tekrar ameliyata alacağız." diyerek gitti.
Eylül ağlıyordu. "Niye durmuyor iç kanama?"
Hande:"Duracak... bizi bırakıp gidemez Songül."
Güney:"Aptal kafam! Keşke ben açsaydım o kapıyı!!"
Tolga:"Güney kendini suçlamayı bırak..."
Güney:"Nasıl suçlamayım abi! Babası bizi birbirimize emanet etti. Ama ben onu koruyamadım.."
Sabah tekrar Songül ameliyata alınmıştı.
Güney içinden Songül duyuyor gibi konuşuyordu. "Aşkım... ne olur bırakıp gitme beni. Ben sensiz yaşayamam ki."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
