Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız sesini duyan Songül koşarak Güney'in yanına geldi.
Ceren:"Bu saatte rahatsız ediyorum ama ışıklarım yanmıyor. Sanırım sigortada bir sorun var. Yardımcı olur musunuz diyecektim."
Güney:"Ta... tabi. Songül sen bekle ben hemen geliyorum."
Songül:"Ben de geleceğim."
Güney:"Ya otur yemeğini ye sen. Hemen geleceğim diyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Songül:"Olsun evimi özledim belki."
Ceren:"Evim?"
Songül:"Orası bizim evimiz. Ben oturuyordum orda."
Güney:"Fransa'ya taşınana kadar."
Ceren:"Anladım.. çok şirin bir yer burası çok sevdim ben. :)"
Güney:"Öyledir. :)"
Songül şu an resmen kıskançlıktan çatlıyordu. Ama elinden geldiği kadar belli etmemeye çalışıyordu.
Ceren önde Güney ve Songül arkada eve çıkmışlardı. Güney sigortaya bakarken Songül ve Ceren onu izliyordu.
Güney:"Ceren tornavida falan var mı?"
Ceren:"Odada var da karanlıkta nasıl alacağım?"
Güney:"Dur ben de geleyim."
Güney'in telefonunun ışığıyla Güney ve Ceren odaya gitmişti. Tabi Songül içi rahat etmediği için karanlıkta peşlerinden gidiyordu ki ayağı bir şeye takılınca yere düştü.
Güney ve Ceren sesi duyunca koşup odadan çıktı.
Güney ışığı yerdeki Songül'e tuttu. "Songül... iyi misin?"
Songül:"İyiyim."
Güney kalkması için Songül'ün elini tuttu. "Kızım karanlıkta ne diye geliyorsun ki?"
