KÜÇÜK SEVGİLİM

26.BÖLÜM - Küçük Sevgilim

Hepinize vote ve yorumlar için çok çok teşekkürler :) Bakalım Robert kendisini affettirebilecek mi? İyi okumalar :)

Multimedya'da kolyeyi görebilirsiniz :)

Benim küçük sevgilim
Sen bana neler yaptın?
Böldün parça parça
Onlar bilmez onlar bilmez
Bakarlar yüzüme
Sanki yoksun gibi
Sanki yalanmışız gibi..

Benim küçük sevgilim
Sen bana neler yaptın?
Kırdın defalarca
Onlar bilmez onlar bilmez
Vururlar yüzüme

Sanki yoksun gibi
Sanki yalanmışız gibi..

Benim küçük sevgilim
Ben sana neler yaptım?

Kızdım sayfalarca
Onlar bilmez onlar bilmez
Yakarlar canımı
Sanki yoksun gibi
Sanki yalanmışız gibi..

Benim küçük sevgilim
Sanki yalanmış gibi..
Benim küçük sevgilim
Sanki masalmış gibi..

 

 

Kristen’ın sesini duyan Robert derin bir nefes alıp verdi ve kapıyı açtı. Karşısında duran Jackson’a kaçamak bir bakış atıp gözlerini Kristen’a kilitledi. Kristen ise her ne kadar heyecandan ölecek durumda olsa da dışarıya yansıtmayarak Robert’ın bakışlarına karşılık verdi.

Robert çekingen bir tavırla deri koltuklardan birine otururken Jackson bir bahane mırıldanıp dışarı çıkmıştı bile. Kristen bir süre ayakta dikildikten sonra Robert’ın karşısındaki koltukta yerini aldı.

Robert bir süre üzgün bir ifadeyle Kristen’ı süzdükten sonra bir şeyler söylemeye karar verdi. Bu sessizlik onu delirtiyor ve onu kaybetme korkusunu giderek arttırıyordu. Kristen ise Robert’a bakmayı reddederek odadaki küçük halının desenleri inceliyordu. O kadar uzun bir süre inceledi ki; desenlerin hepsini gözü kapalı bir biçimde çizebilecek kıvama gelmişti. Ama Robert’ın konuşmaya niyeti yoktu anlaşılan. Gittikçe sıkılmaya başlamıştı bu sessizlikten. Robert sanki bunu hissetmiş gibi konuşmaya başladı ürkek sesiyle.

“Kris, ben, ben gerçekten çok üzgünüm. Nasıl oldu anlayamadım. Her şey o kadar çabuk gelişti ki. Çok üzgünüm inan bana.”

“Ben de üzgünüm Robert. Ama bu hiçbir şeyi değiştirmez.”

“Biliyorum. Ne söylesen haklısın. Ama ben seni incitmeyi hiç istemedim. Bu isteyeceğim en son şey bile değil. Özür dilerim.”

“Oradan gidebilirdik. Sana yalvardığımda oradan gidip, bütün bu olanları engelleyebilirdik. Ama sen..sen beni dinlemedin bile.”

“Haklısın..çok haklısın. Ben o herifin sana öyle baktığını görünce kendimi kaybettim. Kendimi tutmalıydım. Yapmamalıydım ama dayanamadım. Sonra da deli gibi pişman oldum. Seni üzdüğüm için, her şeyi mahvettiğim için o kadar pişmanım ki.”

“Artık olan oldu. Pişmanlık ne yazık ki fayda sağlamıyor Robert.”

“Lanet olsun bana! Hepsi benim suçum. Özür dilerim, binlerce kez özür dilerim. Affet beni lütfen. Söz veriyorum bir daha asla böyle bir şey olmayacak.”

“Biliyor musun Robert, abim her akşam kaşı gözü dağılmış olarak eve gelir. Sözde bir barda korumalık yapıyor ama çoğu kavgayı kendi çıkartır aslında. Ve her seferinde söylediği sözlerden biri de bir daha asla yapmayacağıdır. Ama maalesef her seferinde yine aynı şekilde eve döner.”