Ella: The Innocent Gangster

Ella* XLVII

Ella's POV

When I was 13 years old ay nalaman ko ang katotohanan. The truth about my self. Nalaman ko na hindi ako tunay na anak ng kinilala kong magulang. Na isa lang ako sa mga batang pinabayaan ng kanilang mga magulang sa basurahan dahil sa mga pansariling dahilan. That is the time when everything change. Masyadong naging sarado ang isip at puso ko sa nangyari. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang katotohanang iyon.

I became distant to everyone. I became a rebel. Then I met Jiro. Senior sya sa school na pinapasukan ko. Nakilala ko sya dahil sa pagiging laman nya sa Discipline Office. Madalas araw araw kaming nagkikita sa loob. We both rebel mas malala nga lang sya. Unfortunately, we became friends.

That's when I learned to accept things. Kung sya nga na walang magulang at tanging ang siraulong bugaw nyang tiyahin ang nagpapalaki sa kanya. Ano pa akong maayos ang pagaalaga sa akin nila daddy at mommy. 

I learn many things because of Jiro. Dahil sa kanya I learn to live. I tried my best na hindi magkagusto sa kanya but I failed. I fell to him, hard. But in the end naging sila ni Eli. I tried not to be bitter about it pero hindi ko kayang makita silang masaya. I tried to get Jiro back. I blackmailed Jiro na sasabihin ko ang pagiging bugaw nila ng tita nya kay Eli kapag hindi nya hiniwalayan ito. But then Jiro stood still. He show me that he truly loves Eli. So I let them be.

I envy Eli for having everything. Lahat ng kulang sa akin ay nasa kanya pati ang mga bagay na dapat sa akin ay napupunta sa kanya. I hate her for having everything I can't have. Alam kong napakababaw ko sa bagay na iyon pero hindi nyo rin naman ako masisisi kung ganoon ang nararamdaman ko towards Eli.

Akala ko iyon na ang pinakamasamang mangyayari sa buhay ko pero hindi. Eli and Jiro had a fight na nauwi sa hiwalayan. Eli got to know about Jiro's situation. Pinandirihan nya ito at pinagtabuyan. Ilang araw kong hindi nakita si Jiro hanggang sa I decided to visit him.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ng makita ko syang wala ng buhay at pinaglalamayan sa kanila. Wala akong ibang masisi kung hindi si Eli. Kasalanan nya kung bakit namatay si Jiro. 

That night I drunk the hell out of me. Umuwi ako ng lasing. I blame everything to Eli. Binulabog ko ang mahimbing nyang pagkakatulog. Isinigaw ko sa kanya lahat ng hinanakit ko. Lahat ng emosyong hindi ko kayang ipakita sa ibang tao ay ibinuhos ko lahat sa kanya. Hanggang sa nauwi kami sa sakitan. Mommy and Daddy tried to stop us hanggang sa aksidenteng natabig ko ang candle light sa aking tabi. Mabilis na kumalat ang apoy dahil sa mga light material na nasa paligid nito. 

Hindi ko alam kung ano ang unang gagawin. Ang pagkalasing ko ay biglang napalitan ng takot at kaba ng makita ko si Eli na halos hindi na makahinga sa kapal ng usok. Walang pagdadalawang isip na inalalayan ko sya at lumabas sa back door. 

Malapit na ako sa labas ng marinig ko ang sigaw ni mommy.

"Help!" aniya.

Nagkatitigan kami ni mommy. Parang huminto ang mundo ko ng harapharapan kong nakita kung paano sumabog ang tangke ng gas sa kanila ni Daddy. Sa sobrang lakas nito ay pati kami ni Eli ay napaitsa sa lakas.

I'm catching my breath. I can't move my body because of what happened. Hot liquid is running down my cheek. I'm on the edge of deciding on not breathing. Hindi na ako makapagisip ng mabuti. The image of my parent keep flashing in my mind. Hanggang sa tuluyan na akong nawalan ng malay. Wishing to fall asleep and never wake up again. Pero sadynag sakim ang tadhana. Hinayaan nya akong mabuhay at patayin ng pangyayaring iyon.

Iyon ang parte sa buhay ko na pilit kong kinakalimutan. Pilit na inaalis sa akin pero sadyang mapaglaro ang tadhana. It keeps on haunting me. It keeps on hurting me. It keeps on killing me. Kahit anong gawin kong layo ay panay ang paglapit nito sa akin. 

My tears start to pour down. I can't do this. Halos hindi na ako makahinga sa sobrang sakit na nararamdaman ko.

Naiiyak kong hinarap si Eli. Nanginginig ang pana sa aking kamay. Ngunit itinutok nya lang lalo ang baril sa ulo ni Kyo. 

Panay ang paghikbi ko. Shit! I really can't do this. 

"Shoot it, Ella or else..." banta nya sa akin.

I have no choice. Walang hinga hinga at pikit mata kong pinakawalan ang pana sa akin kamay. Sunod sunod ang pagaagos ng luha sa aking mata ng tumama ito sa babaeng nagturo sa akin kung paano pumana. My best friend.

"Shit! I'm sorry...Joana." ang tangi kong nasabi sa kabila ng mga hikbi ko. Nanginginig kong binitawan ang pana. 

Masayang tawanan ng mga tao sa aking likuran ang umaalingawngaw sa lugar na kinalalagyan namin ngayon. Ngunit ang tanging naririnig ko lang ay ang paghingi ng tulong nina Love at Sam. Habang ang walang malay na si Joana ay nakahiga sa sahig habang naliligo sa kanyang sariling dugo.

Napatakip ako ng aking bibig ng kuhanin din ng mga tauhan ni Eli ang dalawa. I feel so hopeless.

"Putangina! Wag nyong idamay ang girlfriend ko dito! Ella! Do something! Shit! Let me go." nagwawalang saad ni Kyo.

Panay ang pagbuhos ng luha ko. Ni hindi ko maibuka ang nanginginig kong labi. 

"Tangina! Ella, pagmay nangyaring masama kay Sam, hinding hindi kita mapapatawad." sabi ni Kyo gamit ang matatalim nyang tingin and it hurts me so much. 

~~~~~~~~~~~~~

A/n: So ayun guys malapit na syang matapos. Konting konti na lang. YEY! Kaya natin to. Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng mga readers ng istoryang ito. Thank you sa inyo dahil sa pagsuporta nyo. So much love guys. :*