THE SHADOWS OF THE PAST [KSIĘGA II: SZAŁ]

3. Rezygnacja

Hannah

To moja wina.

Tych kilka słów nie daje mi spokoju od momentu, kiedy po raz pierwszy uświadomiłam sobie, jak wielkim zaufaniem darzy mnie Renesmee. Bywam okrutna, owszem. To chyba leży w naturze wampira, a przynajmniej tak sądzę. Z drugiej strony, do nie dawna naprawdę sądziłam, że teraz odrzucenie emocji przyjdzie mi z łatwością, a brnięcie w kłamstwa okaże się najlepszym sposobem na to, żeby odzyskać kontrolę nad życiem i sobą samą. Naiwnie wierzyłam w to, że komuś takiemu jak ja wyrzuty sumienia będą obce, że będę potrafiła z łatwością je od siebie odrzucić i zachowywać się tak, jakby nic się nie wydarzyło.

Teraz tak nie myślę – wiem, że się myliłam. Jestem świadoma zwłaszcza teraz, dyskretnie obserwując dziewczynę, którą z czystym sumieniem nazywam swoją najlepszą przyjaciółką. O tak, przyjaźń jest kolejną kwestią mojego życia, względem której zmuszona byłam poważnie przeanalizować swoje poglądy, a później je zmienić. Przyjaźń jest... No cóż, kolejną rzeczą, którą spieprzyłam. Czy już sam fakt, że określam ją mianem „rzeczy" przypadkiem nie świadczy o tym, że jestem wredną suką, która nie zasłużyła na nic? Może to idiotyczne, ale za razem mam i nie mam nadziei na to, że tak jest w istocie.

Jeśli ktoś uważa, że wampirze życie jest proste, powinien postukać się w głowę albo zamilknąć na wieki. Uczucia są koszmarem, który dopiero zaczynam przeżywać, a którego już mam serdecznie dość. Chociaż moje ludzkie życie minęło, od momentu ucieczki z Volterry czuję się bardziej człowiekiem niż kiedykolwiek wcześniej. Co zabawne, chyba dopiero po śmierci mogę stwierdzić, że naprawdę żyję. Swoisty paradoks i byłoby całkiem przyjemnie, gdyby nie to, że teraz w każdej chwili mogę umrzeć po raz kolejny – tym razem definitywnie. To jeszcze mogłabym chyba nawet znieść, przynajmniej tak sądzę (przypominam, nie jestem dobra w wyciąganiu właściwych wniosków), ale już niekoniecznie to, że przy okazję zniszczę życie kilku innym osobom. Tak naprawdę doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że wszystko zaczęło się ode mnie i że to z mojego powodu wszyscy teraz znajdujemy się w tej chorej, niebezpiecznej sytuacji, ale co tak naprawdę mogę zrobić? Nie jestem wróżką ani duchem świętym; potrafię zmieniać pamięć, ale nie zmienię przeszłości, chociaż chciałabym...

Och, tak bardzo bym chciała!

Spoglądam na Renesmee, ale równie dobrze mogłabym patrzeć na woskową lalkę – efekt byłby taki sam. Mam wrażenie, że nagle cofnęłam się w czasie o jakieś trzy miesiące, mniej więcej do naszego pierwszego spotkania i rozmowy, już po tym wszystkim, co zdecydowałam się zrobić. Z tym, że tamta Renesmee przynajmniej odważyła się do mnie odezwać, a teraz milczy. Wciąż milczy, a ja czuję jeszcze większą przepaść między nami – i to nie tylko pomiędzy sobą a nią, ale również między Nessie a Felixem. Najmłodsza z Cullenów drastycznie odsuwa się od nas, chociaż powinna sobie zdawać sprawę z tego, że tak naprawdę wszyscy potrzebujemy siebie nawzajem. Nawet jeśli jest na mnie zła – jeśli mnie nienawidzi, bo chyba tego powinnam się teraz spodziewać – to Felix niczym jej nie zawinił.

Żałuję niemal każdej swojej decyzji, którą podjęłam w swoim krótkim, ale jakże popieprzonym życiu. Żałuję chorej słabości, która popchnęła mnie do tego, żebym zdecydowała się zniszczyć życie komuś innemu, byleby ocalić swoją marną, nic nie wartą egzystencję. A już najbardziej żałuję tego, że Demetri i Felix nie urwali mi głowy przy naszym pierwszym spotkaniu, bo może wtedy nie miałabym wrażenia, że dodatkowo przekręcam nóż, który jakiś czas wcześniej wbiłam w plecy Renesmee. Nie potrafię sobie teraz wyobrazić czegoś bardziej okrutnego od tego, żeby po wypełnieniu rozkazu Kajusza, jak gdyby nigdy nic żyć sobie na zamku i zachowywać się tak, jakby nic się nie wydarzyło. Nie mam pojęcia, jakim cudem udało mi się zdobyć zaufanie Nessie, ale teraz to nie ma żadnego znaczenia. Powiedziałam jej prawdę i to najlepsze, co mogłam zrobić, chociaż jednocześnie wiem już jedno – za późno.