De Honger Spelen met een andere afloop

22~ Dragers

Ik wrijf met mijn handen de tranen van mijn gezicht. Ik haal voorzichtig het mes uit Rachels hand, bang om haar nog meer pijn te doen. Ze was nog zo jong. Waarom heeft het Capitool haar dit aangedaan. Dan wordt mijn aandacht naar iets anders getrokken. Een zacht gekreun komt uit de bosjes achter me. Ik draai me om maar wil Rachel hier niet achter laten. Het gejammer komt dichterbij. De struiken ritselen en Tulip komt met dicht geknepen ogen de vlakte op kruipen. Hij jammert en knippert hevig met zijn ogen. Ik zie zijn ogen. Ze zijn wit. Zonder pupillen. Ik blijf zo stil mogelijk zitten. Tulip komt dichterbij en raakt op tast mijn been aan. met een schok trekt hij zijn hand weer terug. '' alsjeblieft, dood mij. Mijn vrienden hebben mij achter gelaten. Ik zie niets meer en zal een eenzame dood sterven. alsjeblieft'' smeekt Tulip. Ik krijg medelijden met de jongen de op handen en knieën door het bos gaat kruipen. '' oké '' zeg ik bijna op fluister toon. Hij heeft het wel gehoord want hij stopt met jammeren. Hij gaat op zijn rug liggen en wijst met zijn vinger zijn hart aan. '' als je me hier steekt ben ik meteen dood en voel ik er niets van en hoef jij je niet schuldig te voelen'' zegt hij. Dat was juist het ene waardoor ik het niet zou doen. Ik zou dan een jongen doodden die zelf niet terug kon vechten. Ik zucht diep. " daar gaan we'' zeg op een kalmerende toon. Ik verstevig de greep van mijn hand rond het mes en til het iets omhoog. ''zorg goed voor Rachel'' zeg ik. '' zal ik doen'' is zijn antwoord. Dan laat ik het mes zakken. Het mes schiet door zijn T-shirt heen, recht zijn hart in. Mijn mes heeft zijn hart geraakt en 2 seconden later gaat er een kanon af. Met mijn hand sluit ik zijn blinden ogen. Ik raap nog een mes van Sunder op van de grond en verlaat dan de plek. Ik loop 10 meter door en draai me dan om. Ik zie hoe een hovercraft daalt en met 2 armen Rachel en Tulip tegelijkertijd de lucht in tilt. Tranen branden achter mijn ogen. Ik wilde geen moordenaar zijn maar nu heb ik toch 1 iemand vermoord. Ik draai me om en wil verder maar ii blijf staan voor het volkslied. Ik staar de lucht in. Gisteren was ik te moe om op te blijven en heb daarom de eerste doodde niet gezien. Rachel vertelde gisteren dat het meisje uit 3, de jongen uit 6 en 10, en beide tributen uit 5 en 8 waren. Als laatst voegde ze toe dat de jongen die van de berg afviel als laatste in de lucht kwam. Jason was dus nog ik leven. Nu staar ik naar de lucht. Hopend dat ik geen foto van Jason zie. Mijn hart zou breken. Als eerste komt Tulip voorbij. Daarna Gwen ,gevolgd door de jongen uit 3 en het meisje uit 6. Dan verschijnt Rachels foto in de lucht. Ik voel een leeg gevoel van binnen en voel me super eenzaam. Ik mis haar. Ik sla mijn ogen neer maar richt ze gauw weer op de lucht. Rachels foto verdwijnt en de lucht wordt weer zo zwart als normaal. Van binnen maakt mijn hart een sprongetje. Jason leeft nog, en ik ga hem zoeken en vinden. Nu ik toch aan Jason denkt. Er begint een lampje te branden.Rachel voelde zich schuldig tegen over mij omdat ik door haar te helpen Jason was mis gelopen bij de Hoorn. Toen ze zag ik dat een mes in mijn zij zou krijgen duwde ze mij aan de kant en kreeg zij een mes. Ze heeft haar schuldgevoel terug betaald met het dierbaarste wat ze had. Haar leven. Ik krijg tranen in mijn ogen en houd ze niet tegen. De tranen stromen over mijn wangen en vallen op mijn schoot. Ik zie geen hand meer voor ogen door mijn tranen. Door mijn wazige zicht heen schuif ik de mouw van mijn rechter pols omhoog. Ik armband voelt vertrouw om mijn pols. Ik breng hem naar mijn lippen en geef een klein kusje op de witte bloem. Dan sluit ik mijn ogen.

Moeizaam open ik mijn ogen. Ik zie de grond 4 meter onder mij hangen. Ik schrik en begin met mijn armen in het wilde weg te slaan. Ik trappel met mijn voeten en voel een hevig druk in mijn buik. Ik herstel me uit mijn hysterische gedrag en probeer te analyseren wat er aan de hand is. Ik kijk naar mijn buik en zie waar de hevige druk vandaan komt. Ik had mezelf door het touw aan de tak waar ik op zak vast gebonden waardoor ik niet uit de boom zou vallen. Dat was maar goed ook. In mijn slaap ben ik omgekukeld en nu hang ik met het touw in mijn buik aan de onderkant van de tak. Ik bereid me voor op de pijn die ik zo ga voelen. Ik heb geen andere keus dan het touw los te maken en mezelf 4 meter naar beneden te laten vallen. Met trillende handen van de zenuwen frunnik ik aan het touw. Ik heb er spijt van ik als ik zenuwachtig ben ik op mijn nagels ga bijten. Aan die dingen heb ik nu niets. Met mijn vinger trek ik langzaam de eerste knoop los. Ik haal diep adem en trek dan de tweede knoop los. Het touw zwiept los van de tak en ik val met het touw ik mijn hand naar beneden. Ik zie de grond op me af komen. Dan wordt in één keer alle lucht uit mijn longen geslagen. Ik lig als een vis po het droge happend naar adem op de grond. Ik verschijnen zwarte vlekken voor mijn zichtveld en on doordringbare pijn hangt in mijn ribbenkast. Ik ben vol op mijn buik beland. Ik lig op de grond en concentreer me op mijn adem. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit. Ik weet mijn longen weer met lucht te vullen en de vlekken voor mijn ogen verdwijnen. Trillend verplaats ik mijn gewicht op mijn boven armen en duw mijzelf op mijn knieën. Ik ga op mijn hurken zitten en kom langzaam omhoog. Ik ben draaierig en houdt steun bij de boom waar ik uit was gevallen. Ik glijd langs de boomstam naar beneden. Ik controleer de inhoudt van mijn rugzak. Ik sta op en loop zonder doel een richting op. Ik moet Jason vinden maar heb geen idee waar ik moet zoeken in deze grote arena. Het zoeken naar een spelt in een hooi berg. Door mijn val uit de boom ben ik uitgeput en is mijn conditie een paar verdiepingen gezakt. Ik heb nog geen 10 minuten gelopen of ik moet alweer pauze houden. Ik loop naar een omgevallen boom toe en neem plaats op de stronk. Ik zet de rugzak bij mijn voeten en leg mijn linkerhand naast me op de stronk. Ik probeer een strategie te bedenken maar ik komt naar niets uit. Al mijn plannen lopen dood. Als ik terug ga naar de Hoorn wordt ik voor ik daar aan kom sowieso onderschept door iemand. Die gene zal zonder moeite een mes in mijn hand kunnen. Er schiet een steek van pijn door mijn rechterhand, alsof ik de pijn al voelde. Nog een pijnscheut. Geschokt trek ik mijn hand terug. Ik onderzoek mijn rechterhand met mijn ogen. Over mijn hand en onderarm lopen een stuk of 16 knal gele mieren. Mijn ogen worden groot. Ik herken deze mieren. Bij de trainingen heb ik ze voorbij zien komen. Dit zijn Dooddragers. De naam verklapt veel. Te veel....

-------------------------------------

ik heb dit hoofdstuk geüpdatet omdat ik volgende week niet ga updaten. Ik heb geen tijd om nu nieuwe hoofdstuk te gan schrijven en ik heb een paar moeilijke toetsen waar ik wel een goed cijfer voor wil halen. Ik hoop dat jullie dit begrijpen en niet boos worden.

xxx Stetter