De Honger Spelen met een andere afloop

34~ Weg

Ik sprint de vlakte op. Jason haalt me in en rent recht op Sunder af. Sunder merkt hem op en rent naar hem toe. Als je niet zou weten dat we hier in een arena zaten zou je denken dat twee grote vrienden na jaren weer herenigd werden. Jason heft zijn werpmes, klaar om toe te slaan. Maar Sunder is hem voor. Ze steekt hem in zijn arm wanneer ze dichtbij genoeg is. Jason valt kermend op de grond. Ik spring op Sunders rug en grijp haar haar vast met mijn goeie arm. Ze schreeuwt het wanneer ik een dot haar uit haar hoofd trek. Ze probeert me van haar rug af te gooien. Ik pak mijn mes en probeer haar te steken. Ze is me te snel af en gooit me van haar rug. Ik kom hard met mijn hoofd op de grond en zie zwarte vlekken dansen. Jason is met haar in gevecht en probeert haar met 1 arm te raken. Zijn andere arm bloed hevig en hij houd het dicht tegen zijn zij aan. Ze haalt uit, hij duikt weg en slaat haar een bloedneus. Ze geeft hem een karate schop en haalt hem onderuit. Ik spring op en zet mijn mes tegen haar keel. Ze schrikt en laat haar wapen uit haar hand vallen. " je gaat het niet doen. Daar ben je veel te week voor" sist ze. Ze grijnst wanneer mijn greep verslapt. Maar sis ik terug:" dat denken ze allemaal" Ik trek het mes langs haar keel en ze valt op de grond. Ze probeert de rode, plakkerige stroom uit haar keel te stoppen maar de krijg gewoon geen lucht meer. Ze spuugt haar laatste adem uit, vermengt met bloed en speeksel. Ze stopt met vechten voor haar leven en er gaat een kanon af. Haar levenloze ogen staren naar de half donkere half lichte lucht. In het licht van de opkomende zon, heeft Sunders gezicht en onaangename glans. Ik draai me om en keer haar de rug toe. Ik steek mijn hand uit en trek met mijn goede arm, Jason, ook aan zijn goede arm, omhoog. Hij drukt zijn gewonde arm tegen zich aan. Zijn linker hand zit onder het bloed, doordat hij het bloed probeer te stelpen. Ik merk niet dat hij zijn arm heeft los gelaten en dat hij zijn hand in zijn zak stopt. Ik kijk hem vragend aan. Dan handelt hij snel. Hij trekt zijn werpmes en zet het tegen zijn eigen keel. " NEE !!" schreeuw ik. Ik trek het mes naar mij toe en ruk het uit zijn hand. Zonder hem of mijzelf te verwonden stop ik het mesje in mijn zak. " je mag geen zelfmoord plegen voor mij" maak ik hem met dringende toon duidelijk. Hij knikt en glimlacht geforceerd. "mag ik dan wel even wat eten want anders sterf ik van de honger" vraag hij alsof hij een klein kind is. Ik glimlach en knik. Ik ga op de gro d zitten en probeer een plan te bedenken. Dan hoor ik gekokhals achter me. Jason valt kokhalsend op de grond. Hij smijt de bessen een paar meter weg. Meteen spring ik op om meteen daarna naast Jason weer neer te vallen. NACHTSCHOT. HIJ HEEFT NACHTSCHOT GEGETEN. Ik begin te huilen. Hij strekt zijn normale arm naar me uit en streelt zijn gezicht. Een traan rolt uit zijn ooghoek en hij glimlacht. " ik hou van je" fluistert hij. Hij pakt mij hoofd vast en drukt een kus op mijn lippen. Hij verschuift zijn mond en fluistert iets in mijn oor. Mijn wenkbrauwen vertrekken zich naar hun opmerkelijke, bedenkelijke stand. Ik trek mijn hoofd terug en zie zijn normale arm over zijn gewonden vallen. Ik werp mijn laatste blik op mijn ogen. Dan vallen ze dicht. Het duurt even en dan gaat er een kanon af. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en barst schokkend in tranen uit. Ik hoor de spelmaker door de luidsprekers praten "DAMENS EN HEREN. EEN DAVEREND APPLAUS VOOR VOOR DE WINNAARES VAN DE 76STE HONGERSPELEN: PIPER MCLEAN." Ik hoor geapplaudisseer door de luidsprekers maar zelf ben ik niet blij. Ik ben hier net mijn vriendje verloren. Ik zal nooit zijn mooie ogen meer zien, ik zal nooit zijn warme lippen meer voelen, nooit meer zijn stevig armen en al helemaal nooit meer zijn stem horen. Ik wordt ruw uit mijn gedachten gerukt door een wervelwind die van boven komt. Met betraande ogen kijk ik naar boven. De hovercraft komt lager hangen. Ik begraaf me in Jason's armen. Ik wil hem nooit meer loslaten. Maar de grijphaak grijpt me bij mijn buik vast. Ik wordt van Jason afgetrokjen terwijl een andere hovercraft Jason omhoog tilt. Ik schreeuw en huil er op los terwijl ik mijn vuisten kapot sla tegen de haak. " LAAT ME LOS" schreeuw ik uit. Ik zie door mijn tranen alleen nog maar het silhouet van Jason die de hovercraft wordt in getild. Het luik onder me uit zich en ik wordt op de grond los gelaten. De stroom valt weg en ik zak door mij knieën. Ik sla mijn handen opnieuw voor mijn ogen en laat mijn tranen weer de vrije loop. Jason heeft heeft me verlaten. Hij is voor altijd verdwenen. Hij is weg. WEG

--------------------------------------------

Nog 1 hoofdstuk te gaan.... Volgende week dinsdag het LAATSTE hoofdstuk...

Blijf voten en commenten !!

Xxx StefanieXxXx