De Honger Spelen met een andere afloop

19~ Gele bloemetjes

Verschrikt draai ik me om. Een grote, gespierde bruine jongen staat met gehefde drietand achter mij. Een drietand !! Ik wil die drietand hebben. Rachel kruipt naar achteren en ik trek mijn mes uit mijn zak. Ik kom uit mijn gehurkte positie en strek mijn knieën. De jongen uit 11, denk ik, leunt naar voor en haalt uit met de drietand. Ik spring aan de kant en zwaai met het mes naar zijn been. Ik maak een snee in zijn broekspijp maar raak zijn huid niet. Hij maakt opnieuw een aanval en raakt mijn bovenarm. De drietand schuurt langs mijn linker bovenarm en rukt de huid van mijn arm. Ik slaak een kreet van pijn en val op de grond. Ik val ik de rotsachtige bodem, pal voor de jongens voeten. Ik kom op een idee. Ik hef mijn mes en plant hem recht in zijn voet door het bot heen. Hij schreeuwt het uit en gooit de dreitand op de grond. Schreeuwend van de pijn wankelt hij over de top van de heuvel. Hij komt gevaarlijk dichtbij de rand. Ik gris snel de drietand van de grond en trek Rachel aan haar arm. Hij zet nog een stap naar achteren, precies op de rand. Hij helt naar achter en zwaait in het eond met zijn armen. Maar het heeft geen zin meer. Hij klapt dubbel en stort naar beneden. Ik durf niet over de rand te kijken maar hoor de verschrikkelijke geluiden maar als te goed. Dan gaat er een kanon af. Ik wrijf over mijn gezicht en zucht. Ik bekijk mijn gewonde bovenarm. Een enorme schaamwond bedekt mijn arm. In het midden van de wond is het het ergst. De wond is daar dieper en er stroomt een straaltje bloed uit. Ik pak mijn mes en snijd een stuk stof uit de voering van mijn jas. Ik druppel er wat jodiumdruppels op en bind het om mijn linker boven arm. Mijn gezicht vertrekt zich van de pijn maar dat betekend dat je jodiumdruppels desinfecterend werken. Ik doe mijn jas weer aan. Ik sta op en til mijn rugzak op. '' we moeten verder ''zeg ik met ingehouden verdriet. Ik heb hem niet vermoord. Hij viel van de berg af. En dat was zijn dood. Ik heb het toch niet gedaan? Toch ? Ik draai me om en zie Rachel twijfelen wanneer ze opstaat. Ik zie het in haar ogen. Ze wil over de rand naar beneden kijken maar weet dat ik nee zal zeggen wanneer ze het vraagt. Dan draait ze haar hoofd weg van de rand en loopt achter mij aan. Na een half uur zak ik door mijn knieën en lig ik hijgend op mijn. Mijn hoofd bonkt. Rachel zakt naast me neer en zo liggen we als dode insecten op onze rug. Ik ga met mijn tong over mijn gebarsten lippen. Het was handiger geweest om bij de Hoorn het water aan de zijkant te inspecteren zodat we het misschien konden drinken. Ik rol op mijn buik en beland met mijn neus in de veldbloemen. Mijn gezicht klaart op. Tijdens de training ben ik 1 keer naar het eetbare planten deel gegaan en daar heb ik toch nog iets van onthouden. Tussen alle kleuren veld bloemen staan kleine gele bloemetjes. Het zijn bijna boterbloemen maar er is een verschil. Op elk blaadje van het gele bloemetje zit een orangje stip. Ik ga op mijn knieën zitten en kruip naar de bloemetjes toen. Ik pluk er een en ga op mijn billen zitten. Ik gooi mijn drietand in het gras. Ik houd het bloemetje boven mijn mond terwijl ik het bloemetje samen knijpen. Er komt een kleine waterig straaltje uit en ik vang het op met mijn mond. Het is vochtig en heeft en is zoet van smaak. Rachel heeft vanaf haar rug gevolgd wat ik deed en volgt mijn voorbeeld. Zo pletten we in de volgende 10 minuten wel circa 30 bloemetjes. '' hoelang denk je dat we dit nog vol gaan houden'' zegt Rachel plotseling. Die vraag over valt me een beetje. '' ik heb geen idee. Als we vaak worden aan gevallen weet ik niet of we lang blijven leven. Maar als iedereen met elkaar vecht en wij ongedeerd blijven dan......''Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik heb het idee dat ik het langer vol kan houden dan de kleine Rachel. Ik ben 15 en zij is 12. Daarom blijft ze ook bij mij. Misschien ook omdat ze mijn wel mag. Nu ik zo op de grond zit voel ik de volledige verzuring in mijn benen pas. Dat wordt pijnlijk bij het opstaan. Rachel en ik nemen een paar uur pauze op onze plek. We bespreken onze tactieken en besluiten waar we verder heen zullen gaan. Wanneer de zon bijna onder gaat besluiten we dat het niet handig is om op de berg te blijven. In de schemering van de zon kun je makkelijk twee gestalten op de top kunnen zitten. We klimmen behoedzaam en langzaam van de stijle andere kant van de berg wat voor mij best moeilijk is doordat ik in mijn ene hand een drietand heb. We zijn nog een meter of 1 van de grond verwijdert wanneer mijn voet geen stenen meer voelt maar een gat. Ik spring het laatste stukje op en grond en inspecteer dde omgeving. Ik knijp mijn ogen fijn tegen de ondergaande zon en zie in de verte iets flikkeren. Ik lopen het heuvelpaatje verder af en wanneer we bijna weer met beide benen op de begaande grond staan zie ik het. Ik maak een vreugde sprongetje en klim zo snel mogelijk de laatste 3 meters naar de begaande grond, voor zo snel ik kan. Met Rachel op mijn hielen rennen we naar het kleine riviertje. We springen het water in en willen net bijna heel de rivier leeg drinken tot ik mezelf tegen houd. Ik zeg tegen Rachel dat ze nog niet mag drinken. Ik baan me een weg terug naar de kant door het ondiepe water. Rachel blijft nog even in het water spelen maar ik haal de halve liter fles uit mijn rugzak. Ik laat er water in lopen en druppel een paar druppels jodium er in en wacht dan 5 minuten. Onder tussen is Rachel ook op de kant gaan zitten dus wachter we samen. Na ongeveer 10 minuten drinken we om de beurt kleine slokjes water. Terwijl ik opnieuw jodium druppels in de fles laat vallen kijken van naar de oranje zon de ondergaat bij het eind van de arena. dan bedenkt ik me opeens iets. Ik loop terug naar de rotsachtige heuvel en inspecteer de wand. Ik vind een opening in de muur. Ik kruip door het gat naar binnen en kom in een kleine grot terecht. Het is dat ik niet erg dik ben ander had ik er niet door heen gepast. Door kleine gaatjes in de muur vallen kleine straaltjes licht in de grot. De grot is onbewoond. Gelukkig. Ik steek mijn hoofd door de opening en roep zachtjes naar Rachel. Wanneer ze mij hoort draait ze zich meteen om en klim door de opening heen. Als je niet zou weten dat er een grot in de muur zat, zou je deze plek niet vinden. Ik sluit mijn rechter oog en gluur met links door een openingetje in de muur. Van deze plek heb je een overzicht over de vlakte waar wij net overheen hebben gesjokt. Ik wend me terug tot Rachel. '' even terug op jou vraag van vanmiddag. We hebben een schuilplaats en vers water. Het enige dat we nog moeten doen is jagen maar ik denk dat wij het hier wel lang uit houden'' zeg ik terwijl ik de drietand tussen mijn handen draai. Ik leg mijn hoofd tegen mijn rugzak en val in slaap. De volgende dag deden we niet veel en bleven we in de buurt van de rivier. Dit was nog niet hoe ik de honger spelen had verwacht. Maar dat zou snel veranderend.