I'm His Martyr Wife (De Silva Series #2) Under Editing

Chapter 16

UNTI-UNTING nagmulat ang aking mga mata nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa akin pag mulat ko naamoy ko agad ang pamilyar na amoy..

Bigla akong binundol ng kaba ng maalala ko ang nangyari bago ako mawalan ng malay.

Agad akong napahawak sa sinapupunan ko ang anak ko.

Nangilid ang luha sa mga mata ko napabaling ang tingin ko ng bumukas ang pituan ng kwarto at niluwal noon si Nicco.

Ito ang nagdala sa akin sa hospital naalala ko bago ako mawalan ng malay nakita ko ang pag aalalang mukha nito habang nakikita ako sa sarili kong dugo.

Nakangiti ang napupulang labi nito pero hindi ang mga mata nito malalim itong bumuntong hininga at lumapit sa akin.

Umupo ito sa silyang katabi ng hospital bed na higaan ko.
Matamlay ang mga nata nito na kinakaba ko.
He gulped. “M-may masakit ba sayo?” Halata sa tono nito ang pag alala.

Hindi ko pinansin ang sinabi nito.
“H-how's my baby. Kinakabahang kong tanong dito bigla na lang nag ulap ang mga mata ko ng nag iwas ito ng tingin. 

“D-do you want to eat?” Pag iiba nito sa usapan na kinalaglag ng butil ng luha ko.

I glared at him.
“Nicco answer me! I don't wanna eat. all i want. I-is to know my baby's situation.” I said to him in a begging tone.

Gusto kong malaman kong okay lang ang baby ko ayoko ng pagkain ayoko ng iba gusto kong malaman ang kalagayan ng baby ko.

Nakita kung hinilot nito ang bridge nose niya.

I reached his hand. “N-nicco please tell me. I-is he okay.” Nag uunahan ng malag lag ang luha sa mga mata ko. “S-sabihin mo sakin okay lang siya di’ba.” Napahawak na ako sa dibdib ko naramdaman ko ang matitipunong braso ni Nicco na pumulupot sa akin.  “Hush. ” Hinalikan nito ang ulo ko kasabay ng pag-patak ng luha sa mga mata nito na siyang kinahinto ko sa pag iyak.

“I-i’m sorry.” He sob.
Mas lalong humigpit ang yakap nito sa akin. “I-i’m really sorry.” Parang gumuho ang tinatayo kong pangarap.
“N-nakunan ka Stephanie.” Parang siyang hinahati sa sakit naglalaglagan ang mga luha niya na walang kapagod pagod sa pagpatak kasabay ng pagpatak ng luha ko ang pagkadurog ng mundo ko.

“No!” Wala sa sariling saad niya “H-hindi maaari!” Tinulak niya palayo si Nicco pinag hahampas niya ang kama na kinahihigaan niya.

Para siyang sasabog.
“B-bakit! bakit ang anak ko pa.” Buong hinagpis niyang saad habang pinaghahampas ang unan niya wala na siyang pakiramdam kahit na natanggal ang IV na nakaturok sa kanya.
“B-bakit 'di na lang ako?” Lumapit ulit si Nicco sa tabi niya at buong higpit siya nitong yinakap.

“D-don't say that!” He whispered in my ears.

Maya-maya pa ay bumukas ang pintuan at pumasok mula doon ang naka unipormeng doctor may tinusok ito sa akin at unti unti akong nanlanta na parang gulay.

HINAWAKAN ko ang parteng dibdib ko bakit nasaktan ako nang makita kong umiiyak si Stepahie.

Di'ba daoat masaya ako dahil sa pagpapahirap ko sa kanya aalis na siya sa buhay ko pero mali kahit ano a'tang pag papahirap mo doon hindi nakakaramdam ng pagod iyon.

Hindi ba talaga ako naging masaya sa loob ng tatlong araw.

Sa loob ng tatlong araw nakalimutan kong may Sophia at sa loob ng tatlong araw may iba akong nararamdaman dito hindi ko alam kong galit.

Yes! Galit.

Hindi ko maintindigan ang sarili ko ng makita ko itong umiiyak ay para akong sinikmurahan.