ATALANTE | [TAMAMLANDI]

Bölüm 29

İyi okumalar! 🖤

.......
Menos tam karşımdaydı. Boğazımı düğümlendiren ve nefes düzenimi bozan bir görüntü içerisindeydi. Gördüklerim karşısında inanamamış ve gözlerimi birkaç kez kırparak kendime gelmeye çalışmıştım. Muhafızlar da aynı derecede korku dolu yüz ifadeleri ile geriye birer adım atmışlar ve yüzlerini başka yöne çevirmişlerdi.

'Menos' diye fısıldadım boğazından bağlanmış şekilde yatakta yatan arkadaşıma. Yatağın yanındaki komodine dik bir şekilde konulmuş ellerine bakarken gözyaşı istemeden gözlerimden aktı. Menosun ellerini kesmişlerdi! Hem de bir hiç uğruna. Sadece istedikleri için.

Menos hareketsizdi. Ne kıpırdıyordu ne de herhangi bir şey söylüyordu. Ölmüş olamazdı değil mi? Bunu kabullenemezdim. Asla bu durumla yaşayamazdım. Bunun benim sebep oluşuma katlanamazdım.

Odaya ürkek adımlar atarak girdiğimde arkamdan muhafızlarda benimle birlikte girmişti. Menosa doğru ilerlemiş ve sürekli kararsız kalsam da elimi boynuna dokundurmuştum.

Ölmemişti! Menos yaşıyordu!

Komodin üzerinde duran kesik ellere bakarken içim titremişti. Bunu yapmış olamazlardı! Muhafızlardan biri eli yan yatırmış kesik tarafını inceliyordu.

"Yeni kesilmiş olmalı. El hala canlılığını koruyor. Dikimi hemen yapılırsa düzelebilir."

Azrailin bir an önce gelmesi için yalvarırken Menos'un bileklerine bağlı kanlı bezlere bakmamaya çalışıyordum. Burada bu işkencelere katlanmış olması kalbimi acıtıyordu. Artık onu asla yalnız bırakmayacak bizzat koruma altına alacaktım.

Muhafızlar çığlık çığlığa odadan çıkmaya çalışırken yere kapaklanmış birbirlerini eziyorlardı adeta. Korkuyla baktıkları yöne döndüğümde Azrail'in gelmiş olduğunu gördüm.

"Sakin olun! O benim yardımcım."

Muhafızlar birbirlerine sarılmış bir halde yerde otururken 'gerçekten de onunla karşılaşmak istemeyiz' demişti buraya çıkarken kurduğum cümleyi doğrulayarak. Azrail onlara aldırmadan yanıma yaklaşmış ve ellerini omzuma koymuştu.

"Üzülme Atalante. Menos eskisi gibi iyi olacak. Söz veriyorum."

Göz yaşlarım daha hiddetli akarken Azrail beni kendine çekmiş ve sarmalamıştı. Sakin olmalıydım. Ağlamamın Menosa bir faydası olmayacaktı.

"Ona yardım et lütfen! Yoksa kendimi asla affetmeyeceğim!"

Azrail yatakta uzanan Menosu ve komodin üzerinde duran kesilmiş ellerini dumana katarken kendimi sakinleştiriyordum.

Sen güçlüsün Despina! Çok şey atlattın! Bunları da atlatacaksın! Menos iyi olacak!

Azrail beni tuttuğunda etraf siyaha bulanmış ve konumumuz değişmişti. Büyük bir mağaranın önüne gelmiştik.

"Neden buraya geldik?"

"Öğrendiğime göre bazı büyücüler cinlere hizmet etmemek için buraya sığınmış Atalante. Menosa yardım edebileceklerini düşünüyorum."

"Peki ama sen de büyü yapabilirsin Azrail. Neden onların yardımını isteyelim?"

"Evet Atalante yapabilirim. Lakin işleri sürekli büyü ile halletmek doğru değil. Kisor bedeni büyüye birçok kez maruz kalmış. İşkencelerini büyü ile yaptıkları çok belli. Tekrar büyü kullanmak onun için iyi olmaz. Ellerini dikmeleri için bir sağlıkçıya ihtiyacımız var."