Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 45🌹👑

Ο ουρανός ήταν σκεπασμενος με ένα λαμπερό φεγγάρι και πολλά αστέρια. Θυμάμαι,όταν ήμουν μικρή και φοβόμουν πηγαινα με τον πατέρα μου πάνω στην ταράτσα και μετραγαμε τα αστέρια. Εγώ ξαπλωμένη στον μικρό καναπέ και αυτός στην διπλανή καρέκλα. Μου έλεγε ότι ένα από όλα αυτά τα αστέρια είναι η μητέρα μου και εγώ τα μετραγα ενα-ενα μέχρι να την βρω, πάντα όμως με έπαιρνε ο ύπνος.Δεν με πείραζε όμως, ήξερα ότι θα την βρω στα όνειρά μου.

-Κρυωνεις? Με ρώτησε ο Αλεξης καθως καθόμουν σε ένα παγκάκι.

-Λιγάκι, η ζακέτα μου είναι λεπτή.

-Πάρε το μπουφάν μου, δεν θέλω να κρυώσεις και να βρεις έναν παραπάνω λογο για να μην βγεις  από το σπίτι, ειπε και έβγαλε το μπουφάν του.

-Ναι,αλλά δεν θα κρυωνεις εσυ? Ρώτησα δειλά.

-Είμαι θερμός άντρας εγώ, ειπε και μου έβαλε το μπουφάν του πάνω στην πλάτη μου, αμέσως μετά κάθησε δίπλα μου.

-Λοιπόν τι ήθελες να συζητήσουμε? Ρώτησα με έναν τόνο όλο ενδιαφέρον.

-Για αρχή,δεν σε πήγα στο βουνό γιατι ήξερα ότι δεν θα ήταν το καλύτερο σου. Θέλω να ξέρω αν είσαι πραγματικά καλα, ξεκίνησε να λέει πιάνοντας μου τα χέρια και ξαφνικά κάθε παγωμένο εκατοστό τους ζεσταθηκε.

-Καλά είμαι,έχω αρχίσει να ξεπερναω το σοκ,απαντησα κοιτάζοντας τα χέρια μας.

-Ναι,αλλά δεν είμαστε όπως πριν και ξέρω ότι ίσως και να αργήσουμε να γίνουμε, δεν είμαι αναίσθητος, ίσως να μην καταλαβαίνω τι έχεις περάσει, γιατί ποτέ δεν έχω βρεθεί σε αυτή την θέση,αλλά θέλω να είμαι δίπλα σου. Τόσο καιρό έψαχνα να βρω κάτι αληθινό,κάτι να με κάνει να ελπίζω, κάτι που να με κάνει να θέλω να ανεβαίνω πιο ψηλά. Έψαχνα έναν εσωτερικά όμορφο άνθρωπο που να θέλει μόνο την αλήθεια, να θέλει να με ακούει και να με κοιτάει στα μάτια. Έψαχνα κάποιον που θα με θέλει έτσι όπως ακριβώς είμαι χωρίς αλλαγές και χωρίς κανόνες και βρήκα και ερωτεύτηκα αυτό ακριβώς που έψαχνα,εσένα.

Είχε σφίξει δυνατά τα χέρια μας, θαρρείς και φοβόταν ότι θα φύγω Πόσο ήθελα να του πω ότι δεν έχω καμία πρόθεση να φύγω από κοντά του,αλλά να παραμείνω δίπλα του . Δύο δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια μου,ήθελα να του πω πάρα πολλά,αλλά τα λόγια μου τα είχε πάρει ο κρύος αέρας. Τον πήρα μια αγκαλιά, μια σφιχτή αγκαλιά και μόλις ένιωσα αυτή την οικεία ζεστασιά άφησα και τα υπόλοιπα δάκρυα μου να φύγουν.

-Έλα να σε πάω σπίτι,ειπε μετά από αρκετή ώρα. Τα λεπτά ειχαν περάσει γρήγορα μεσα στην αγκαλια του.Κάνει κρύο και θα κρυωσεις.Με έβγαλε από την αγκαλιά του φιλώντας με απαλά στα χείλη.

-Σε ευχαριστώ, σκουπισα τα μάτια μου και πήγα στο αμάξι του.

Κάποιες φορές είναι τόσο προστατευτικός και άλλες φορές τόσο απότομος. Ίσως να είναι και διπολικος,δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ αυτό,με ενδιαφέρει ότι είναι δίπλα μου και ότι δεν θα φύγει ποτέ! Έμεινα να τον κοιτάω καθώς οδηγούσε, ήταν τόσο αφοσιωμένος σε αυτό που έκανε.

-Γατάκι το ξέρω, έχω βγάλει ένα σπυρί εκεί πέρα , μην το κοιτας τόσο επίμονα, σαρκασε  καθώς σταματούσε το αμάξι.

-Ξέρεις δεν κοιτούσα το σπυρι, ανακοίνωσα ενοχλημένη κοιτώντας τα μπλεγμένα μου δάχτυλα.

-Και, τι κοιτούσες? Σου έχω πει ότι δεν είναι αυτό το καλό μου προφίλ, ειπε και ένιωσα το χέρι του να τραβάει τρυφερα προς τα πισω τα μαλλια μου ώστε να βλέπει καλύτερα το πρόσωπο μου.

-Εμένα αυτό είναι το καλό μου προφίλ ? Ρώτησα ντροπαλά χωρίς να βγάλω τα μάτια μου από τα δάχτυλα μου.

-Η καλύτερη, απάντησε χαϊδεύοντας μου το μάγουλό. Ένιωσα ότι κοκκινίζω.

-Πρέπει να φύγω είναι αργά, ειπα ξεμπλεκοντας  τα χέρια μου και έλυσα την ζώνη μου για να βγω από το αμάξι.

-Καληνύχτα μικρό, ειπε φιλώντας με στο μάγουλο.

Βγήκα από το αμάξι και αφου με αποχαιρέτησε έφυγε για το δικό του σπιτι. Μπήκα μέσα και ξάπλωσα στον καναπέ φέρνοντας στο μυαλό μου όλα όσα προηγήθηκαν σήμερα.

Πατέρας Αναστασίας Pov

-Ο εισαγγελέας τι είπε θέλω να μου πεις, ρωτησα σοβαρά τον αστυνόμο που βρισκόταν απέναντι μου.

-Λόγο του νεαρού της ηλικίας θα νοσηλευτει σε ψυχιατρική κλινική για να τον παρακολουθήσουν και για να δωσουν γνωμάτευση για την κατάσταση του.

-Και ο άλλος? Συνέχισα με τον ίδιο τονο.

-Ορίστηκε εγγύηση και αφέθηκε ελεύθερος, απάντησε και βγήκε από το γραφείο.

Ένα ρίγος μελαγχολίας με διαπέρασε,αν και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αυτή θα ήταν η κατάληξη των πραγμάτων. Κάτι το νεαρό της ηλικίας τους,κατι ο καλος δικηγόρος τους,δεν περιμενα κατι άλλο.Ίσως ο Μάρκος να μας βοήθησε να την βρούμε πριν πάθει κάτι χειρότερα, αλλά ο Μάνος της άφησε τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθουν. Αφησα την φωτογραφία της Αναστασίας κάτω και έπιασα την φωτογραφία της γυναίκας μου. Δεν θα αφήσω την Αναστασία ποτέ ξανά μόνη της, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να την ενοχλήσει και να την πειράξει το έχω υποσχεθεί στην μητέρα της, θα την προσέχω, είναι ότι πολυτιμότερο έχω, είναι η κόρη μου!...