Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 60🌹👑

~Ζούμε,τρέχουμε,αγωνιζόμαστε,πέφτουμε,σηκωνόμαστε,τρομάξουμε,κλαίμε και γελάμε. Μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων και δραστηριοτήτων που ίσως να μην έχουν καμία σημασία. Μια πανδαισία σκέψεων,αναμνήσεων και στιγμών συσσωρευμένη στο μυαλό μας πεις ίσως να σβηστεί σύντομα. Σωστές και λάθος επιλογές τρέχουν να σε προλάβουν και ίσως να μην χρειάζεται στο τέλος αυτό το κυνηγητό. Έρωτες που έζησαν και πέθαναν ή έρωτες που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν ή να πραγματοποιηθούν σε βασανίζουν και ίσως στο τέλος η μην αξίζει αυτος ο πόνος. Βαθμοί, σχολείο,φίλοι,δραστηριότητες,διάβασμα,οικογένεια,χαρά και θλίψη είναι τα βασικά που μας ακολουθούν στην ζωή μας. Αλλά στο τέλος τι θα μείνει? Ο Μάνος,η μητέρα μου? Όλα θα συναισθήματα,οι σκέψεις και τα ερεθίσματα που δέχτηκαν πήγαν χαμένα? Βούτηξαν στο κενό? Τώρα, βλέπουν μια μαύρη εικόνα ή συνεχίζουν ευτυχισμένη την μεταθανατων ζωή τους? Τελικά, εκτός από το μαύρο και το άσπρο υπάρχει το γκρι? Πότε θα απαντηθούν οι ερωτήσεις μου?~ 

Έγραψα και την τελευταία λέξη στο ημερολόγιο μου και το άφησα στο κομοδίνο. Κοίταξα το Αλέξη, ήταν τόσο χαλαρός στην αγκαλιά του ύπνου.Ο πατέρας μου ήταν λίγο χλωμός, αλλά σίγουρα θα ήταν από την ταλαιπωρία. Ήμουν αρκετά κουρασμένη χρειαζόμουν ύπνο, αλλά ο εκκωφαντικό ηχος από το μηχάνημα του πατέρα μου με τρόμαξε, οι παλμοί του μειωνοντουσαν και η γραμμή άρχισε σιγά-σιγα να γίνεται ευθεία.

-Αλέξη, ξυπνά! Άρχισα να φωνάζω σαν ένα μωρό που δεν μπορούσε να μιλήσει. Έκλαιγα, ο μπαμπας μου δεν πρέπει να πεθάνει, θα κατσστραφω είναι ότι πολυτιμότερο έχω, ειναι ο μόνος άνθρωπος που με αγάπησε από την πρώτη στιγμή.

-Αναστασία μου ηρέμησε ήρθαν η γιατροί, η φωνή του Αλέξη φάνταζε ψίθυρος στην παράνοια μου. Οι γιατροί μας είπαν να βγούμε έξω.

-Αλέξη, δεν μπορεί να πεθάνει πρέπει να κάνουν κάτι, είναι η δουλεία τους γαμωτο!

-Αναστασία, πήρα τηλέφωνό και τους υπόλοιπους, θα είμαστε όλοι δίπλα σου,θα είμαι εγώ δίπλα σου.

Κοντοστσθηκα στο τζαμί του δωματίου του πατέρα μου, μόλις οι γιατροί έβαλαν το μηχάνημα ηλεκτροσόκ στο στήθος του πατέρα ένιωσα τις αισθήσεις μου να χάνονται η τελευταία εικόνα που πήρα μαζί ήταν τον πατέρα μου στο κρεβάτι.

+
Άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ένα άσπρο δωμάτιο ξαπλωμένη σε λευκά σεντόνια. Άρχισα να επεξεργάζομαι τον χώρο, υπήρχε ένα κενό μνήμης στα γεγονότα που με τρελαινε. Ξαφνικά είδα τον Αλέξη και την Άννα δίπλα μου.