Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 11🌹👑

-Πατέρα μου, τον πλησίασα και έκατσα δίπλα του. Εκείνος εξακολουθούσε να στέκεται αγέρωχος και αμίλητος, δίχως να ρίξει μια μια ματιά δίπλα του.

Ο Μπαμπάς μου είναι μόλις 42 χρόνων, ένας όμορφος καστανόξανθος, άντρας με γκρίζους κροτάφους που νομίζω πως αυτό του πρόσθετη περισσότερο γοητεία. Έχει γαλαζοπράσινα μάτια και είναι περίπου 1,75σε ύψος. Δυστυχώς όμως η θλίψη για την απώλεια της μητέρας μου είναι σχηματισμένη στο πρόσωπο του. Είναι πάντα σοβαρός και αφοσιωμένος στην δουλειά του και σπάνια χαμογελάει. Ξέρω όμως, ότι δεν ήταν πάντα έτσι... Μέχρι να φύγει η μητέρα μου μακρυά , ήταν ένας χαρούμενος και γεμάτος όρεξη για ζωή άνθρωπος. Του άρεσαν τα ταξίδια, ο χορός και το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Όλα αυτά τα μαρτυρούν οι φωτογραφίες και κάτι θολές αναμνήσεις που έχω από τότε που ήμουν μικρή.

-Πατέρα μου ,επανέλαβα και του έπιασα το χέρι. Άγω δεν είμαι η κόρη σου, που αγαπάς και ήσουν πάντα υπερήφανος για εμένα,που όλοι σου έλεγαν τα καλύτερα?

-Και τώρα με έκανες να αμφιβάλω για το ποσό σωστή είσαι,είπε και εξακολούθησε να κοιτάει μπροστά του.

-Μπαμπά, σε λατρεύω!Είσαι η μάνα και ο Πατέρας μου μαζί. Δεν θα έκανα ποτέ τίποτα που θα μπορούσε να σε ντροπιάσει και να σε προσβάλει . Πίστεψε με! του έσφιξα το χέρι και ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει από τα μάτια μου ενώ ένας κόμπος είχε δεθεί στο λαιμό μου και δεν έλεγε να φύγει. Δώσε μου λίγο χρόνο και όλα θα τα μάθεις.

Ένιωσα το χέρι του πατέρα μου να τρέμει και ήξερα πως έχει βουρκώσει. Δεν τον είχα δει ποτέ ξανά να κλαίει. Μονό μια φορά, χωρίς να το ξέρει, που κοιτούσε τις παλιές φωτογραφίες με την μαμά.

-Κορίτσι μου, είπε ενώ προσπαθούσε να κρύψει την ταραχή στην φωνή του. Είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, όταν πέθανε η μαμά σου έχασα την Γη κάτω απο τα πόδια μου. Έδωσα τότε όρκο στην μητέρα σου ότι θα σε προσέχω κάθε λεπτό που περνάει και θα προσπαθώ  συνεχώς να σε κάνω έναν σωστό άνθρωπο για την κοινωνία και μια ευτυχισμένη κοπέλα.

-Συγγνώμη τότε , είπα και έπεσα στην αγκαλιά του καθώς άφησα ένα χείμαρρο δακρύων να ελευθερωθεί. Με έσφιξε και εκείνος δυνατά με την σειρά του και χωρίς να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε την παραμικρή κουβέντα, ήξερα πως με είχε συγχωρέσει και είχε πιστέψει για όλα όσα του είχα πει. Δεν ήταν μόνο για αυτό που είχε δει χτες, ήταν και για όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθεί να με κάνει χαρούμενη. Ήταν για όλες τις απογοητεύσεις και τις χαρές που είχαμε βιώσει αλλά ποτέ δεν έτυχε να της φέρουμε στην επιφάνεια όταν ήμασταν μαζί.

-Είναι αργά πριγκίπισσα μου , πήγαινε για ύπνο,μιας και νομίζω πως ήταν μια δύσκολη μέρα και για τους δύο μας. Μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και με άφησε να φύγω.

~Αλέξης pov~
Ήμουν ξαπλωμένος στο δωματίου μου και προσπαθούσα να μην ακούω τις φωνές των γονιών μου από κάτω. Μα καλά γιατί δεν χωρίζουν να τελειώνουμε? Λες και μας κάνουν χαρούμενους τόσα χρόνια που είναι μαζί. Μέσα στις σκέψεις μου βρήκα και την Αναστασία με το υπέροχο χαμόγελο της και την άριστη συμπεριφορά της και ξαφνικά έσκασα ένα χαμόγελο. Αλέξη,φίλε μου, δεν ερωτεύεσαι το φυτό.Δεν αξίζει καμία, όχι.

Ναι κάλε γι'αυτο πήγες να σκοτώσεις τον Μάνο. Άκουσα μια φωνή μέσα μου.

Πότε σκας είπαμε ?Απάντησα.

-Μπορώ να μπω λίγο; Άκουσα την φωνή της αδελφής μου και της έκανα νόημα να μπει.

-Τι έπαθες μικρή αδελφή ;Ρώτησα χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. Οπότε τσακώνονται οι γονείς μας προσπαθώ να είμαι κάλος μαζί της.

-Μπορώ να κοιμηθώ εδώ;Ο μπαμπάς μάλλον θα βγει και θα μεθύσει, είπε και έκανα χώρο στο κρεβάτι μου για να ξαπλώσει...

Θα είμαι εγώ ο δικός της προστάτης για πάντα, αλλά ο δικός μου προστάτης  ποιος είναι;...

ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΉΤΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΚΙΟΥΤ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΜΟΥΥΥΥΥ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΕΕΕΕ

ΑΝΤΊΟ ΑΓΆΠΕΣ🌹 💘