Fraternity Sweetheart

CHAPTER Thirty Seven: Merely Coincidence

LOVELY'S POV

I woke up early dahil nga aalis kami. I do all I have to do before went out in my room. If only I can skip this day I would do it but unfortunately I can't.

Bago ako bumaba ay kumatok muna ako sa pintuan niya. "Pangit? Gising ka na ba?" Naghintay ako ng ilang sandali pero walang may sumagot.

Baka tulog pa siya.

I knock again. "Aalis na ko ah. Mamayang hapon pa ko babalik." I wait for his response again pero wala.

Baka tulog nga siya. Kaya tumalikod na lang ako para bumaba. Naabutan ko si Butler sa labas ng bahay at nagdidilig ng mga halaman sa garden.

"Butler. Aalis na po ako."

"Hindi ka po ba kakain muna?"

"Hindi na po. Nag-aantay na din sina Papa at sina Ate sakin eh."

Umalis na din ako at nagpara. Pagkadating ko dun nasa labas na sila at naghihintay sakin.

"Pasensya na po Pa. Medyo traffic po kasi papunta dito." Tinanguan niya lang ako at tinulungan ko sina Ate na dalhin ang mga bulaklak na hawak nila.

Malayo ang pinuntahan namin kaya inabot ng dalawang oras ang biyahe. Lumipat pa nga kami ng masasakyan eh.

Nakadating kami sa pupuntahan namin. Napakatahimik ng lugar. May mangilan ngilan namang mga tao ang nandun. We walk towards our destination. Hanggang sa nakita na namin ito. We stopped and stare to it.

R.I.P

Ram Christian Gonzales

1996-2014

"Hi Kuya. Kamusta ka na?" I said and put the flowers beside his name. Umupo naman kami sa damuhan.

Nagsi-hello na din sina Ate. Si Papa naman nilinisan ang lapida niya. Tinanggal niya ang ilang dahon sa lapida nito. I saw pain and sadness in my fathers' eyes.

Nagsindi na din sila ng mga scented candles. Naaamoy ko ang mint apple na paborito ni Kuya. He loves that flavor so much.

Tahimik lang kaming nakatitig dun. Without a word. Without any noise. Silent. Silently we prayed.

Masakit para samin ang nangyari. Halos isang buwan akong hindi makausap ng maayos nun. I can't bear the pain. Masyadong masakit. But I know to myself that my brother wouldn't like it so I tried to fixed myself. Little by little. And I manage to do it.

Bakit namamatay ang mga tao?

Bakit kapag may umaalis may dumating?

Bakit kelangan nilang mang-iwan?

Bakit kailangan 'kong madanasan ang sakit na 'to?

Hindi ba pwedeng mortal na lang tayong lahat?

Hindi ba pwedeng maging masaya?

Hindi ko na kasi kaya eh.

Doon na din kami kumain. Nag picnic kami sa harapan ni Kuya. Of course we gave him his food at beer.

Masaya kaming nag-uusap ng mga bagay bagay na nangyari samin this past few months. Hanggang sa siningit ni Ate ang tungkol sakin.

"Hay naku Ram kung alam mo lang. May umaaligid aligid na diyan sa Reyna mo." Ate QM at nagsituksuhan na silang dalawa sakin. Si Papa naman tahimik lang.

Ram and Sam. Alam niyo na? Kung bakit ganun kami ka-close ni Kuya. It is because of our names. Ramram and Samsam. Ang cute noh? Naalala ko pa nga one time napagkamalan akong syota ng mga kaibigan niya dahil dinala niya ko eh kung maka-akbay kasi sakin parang girlfriend niya ko. At tinawag niya pa akong Samsam, tinawag ko naman siyang Ramram. Parang call sign tuloy.