In Love With You[TO BE EDITED]

chapter 22

Joan’s POV

“joan! Sure ka na ba?”

“yes of course. ”

Sagot ko.

Finally! Nakamove on na ako.

Buwan na ang nagdaan simula nang umalis ako ng pilipinas.

Masaya ako dahil nakalimutan ko na siya.

Masaya ako dahil hindi ko kailangang magdusa para sa kanya.

Miss na miss ko na ang best friend kong si Steph.

Kamusta na kaya siya?

Naiinis ako sa sarili ko dahil wala ako sa tabi niya nung kinakailangan niya ako.

Pero hindi ko kasi siya kayang tulungan nung mga panahon na yun dahil ni sarili ko hindi ko man lang matulungan.

Alam ko this time. Pag nakita ko na si Ted hindi na ako maapektuhan.

Hindi na ako makakaramdam ng anumang sakit.

Hindi na ako iiyak.

At hinding hindi na ako MAGPAPALOKO!

Because i’ve CHANGED!

“babe!!” yeah. That’s my new boyfriend. He’s Drew.

I admit that he is kind, reasonable person, has a great sense of humor.

Pinagbigyan ko lang siya dahil masipag siyang manligaw.

At hindi talaga siya sumusuko.

Sa pag-uwi ko ngayon sa pilipinas. Nagdecide siyang sumama sakin dahil ayaw niya daw ng LDR.

Edi pumayag naman ako para makilala nadin siya ni Steph at ng family ko.

“let’s go na.” kinuha niya ang mga maleta ko tapos lumakad na kami.

Dahil sa kabaitan niya hindi ko siya kayang saktan. He needs me. And I need him too.

Dahil sa kanya nakalimutan ko si Ted.

Dahil sa kanya hindi ko na naramdaman yung sakit na naramdaman ko noon.

Dahil sa kanya unti unting naghihilom ang puso ko. At alam ko hindi imposible na mahalin namin ang isa’t isa ng lubos

.

.

.

.

.

.

.

Lumipas ang ilang oras nakarating  nadin kami sa pilipinas.

Hmm… it’s good to be back.

Sumakay na kami ni Drew sa taxi tapos dumeretso na sa bahay.

Syempre kila mom ko muna siya ipapakilala no.

“MOOOOM!!” sigaw ko.

“sino yaaan?” narinig ko si mom na bumababa ng hagdan tapos nang makita niya ako. Nanlaki ang mga mata niya at nagsisisigaw.