Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
06.04.2018'de yayınlanmıştır. X. Bölüm
Bir şey beni şiddetli bir girdaba sürükledi sanki. Gözlerimi açtığımda evimdeki yemek masasında oturur vaziyetteydim. Sesli bir nefes alınca tüm gözler bana döndü ve başım dönmeye başladı. Elim istemsizce karnıma gitti, bu da ne? Ben... az önce... Irmak'ın bedeninde bıçaklandım!? Şimdi kendi bedenimde, kendi evimdeyim!
Hemen masadan kalktım ve banyoya koştum. "Bir şey mi oldu Gülsüm?" diyen ablama cevap vermedim. Kapıyı kilitledim ve aynada solan yüzüme baktım. Her şeyi hayal mi ettim yoksa? Hayır, acıyı hissettim ve korkuyu... Ben buradaysam, Irmakta kendi bedenine geçmiş olmalı. Telaşla telefonumu çıkardım ve Irmak'ı aradım. Açan olmadı, sayısız kez çaldı ama kimse açmadı. Endişem kat kat artarken tıklanan kapıyla yerimde sıçradım. "İyi misin tatlım?"
"İyiyim abla, hazımsızlık işte."
Titreyen ellerimle yüzümü yıkadım. Adamın hırıltılı sesi birden kulağımda çınladı. Hemen yere oturdum ve derin nefesler aldım. "Geçti Gülsüm... sakin ol. İyisin." Biraz kendime gelince banyodan ayrıldım ama aklım hala Irmaktaydı. Burada durmak istemiyordum.
"Abi!" dedim coşkuyla. Ağabeylerim bana dönünce devam ettim. "Irmak Yaren bıçaklanmış, hastaneye kaldırılmış!" Hakan ağabeyim yüz ifadesini değiştirmedi ama elindeki çatal masaya düştü. Furkan ağabeyi ise, "Ne? Emin misin?" dedi hemen.
"Evet, haberlere düşmüş. Ben resmi avukatı sayılırım artık. Abi hastaneye gidelim mi?" Mükemmel bir bahane değil ama kimse düşünecek kadar kendinde değil.
"Oraya gidip ne yapacaksınız ki?" diyen ablama karşılık, Hakan ağabeyim ayağa kalktı. "Gidelim," dedi düz bir sesle. Ev hali üstümle peşine takıldım ve evden ayrıldık. Ağabeyimin farklı bir tepki vermesini bekliyordum. Yüzünde endişe ya da korku ifadesi belirmesini, telaş yapmasını, sinirle kimin yaptığını sormasını. Ama hiçbirini yapmadı. Araba sürerken onu incelediğimde gördüğüm yüzü ise bambaşka bir hikaye anlatıyordu adeta. Gözleri parlaktı, elleri sabırsız ve bunun anlamını sadece o biliyor olmalıydı. Çünkü benim yüklediğim anlamlar onun için fazlaydı.
✴✴✴
Hastaneye adım attığım an kendimi kötü hissettim. Koku, çevredeki insanlar, kalabalık ışıklar... Irmak'ın kaldırıldığı hastaneyi tuhaftır ki haberlerden öğrendim. Görevlilere bizi içeri almaları için avukatı olduğumu ısrarla söyledim. Resmi bir belge olmadığı için inanmadılar ama kapıda karşılaştığım Fatih Soylu beni onaylayınca kabul ettiler. Şans! Hep birlikte asansöre binince, Hakan ağabeyimin de Fatih'in de gergin olduğu çok açıktı. Birbirlerinden rahatsızlardı. Asansörde tek bir ses çıkmıyordu. Nefes almakta zorlanıyorum. Gözlerimi aşağı çekince Fatih'in eşofman giydiğini fark ettim. Onu sayısız kez görmüştüm ama ilk kez öyle görüyordum.
