Endless Love 1 & 2

EL2: Epilogue

Epilogue

Saturday, 7:30 am.

Pinagmamasdan ko lang ang mga estudyanteng palakad lakad habang kasama ang mga kaibigan nila. Recognition na pala at ang bilis ng panahon. Parang kailan lang, maraming pagsubok ang dumating ngunit nakayanan namin ang lahat nang yon.

“Miss mo na ko?” Napalingon ako sa lalaking bumulong nun. Nakahinga ako nang maluwag nang mapagtanto na si thunder pala yon.

“Hindi naman.”

“Congrats sating dalawa.” Tumango na lang ako at bigla nyang hinawakan ang kamay ko at hinila ako patayo.

“Tara na sa Gymnasium. Baka malate pa tayo.” Lumingon ako sa paligid at ang mga estudyante ay nagsisipuntahan na sa gymnasium.

“Tara na.”

Thunders  Point of View.

Hinila ko ito papunta sa gymnasium at pagdating don, umupo agad kami sa nakaassign samin na upuan. Ilang minuto na lang at magsisimula na ang recognition.

May konting surprise din ako sa kanya, at may magsusurprise din sa kanya. Kung naalala niyo pa siya, he will be here.

Nagsimula na ang program at in- announce na ang mga may award at ang mga honors hanggang sa tinawag na ang grade level namin.

“Now, for grade 11. Two student are honors in this section. Please welcome, Light Mendoza and Thunder John Park.” anunsyo nang principal at nagpalakpakan naman ang mga tao dito.

Sabay kaming tumayo at hinawakan ko ang kamay nya at nginitian ito na parang nagsasabi na ‘Dont be nervous’

Tumango na lang ito at sabay kaming umakyat papunta sa stage. When we were already at the stage. Nilagyan kami ng medalya at binigyan ng certificate.

“Congratulations for being an honor!” Nagpalakpakan ang lahat at may dalawang tao ang nakakuha nang atensyon ko na nakangiti habang pumapalakpak.

I guess, this would be the start of my surprise.

Nagulat ang lahat nang bigla akong lumuhod Kay light at halata mo sa kanyang mukha ang pagkalito. Lalong lumawak ang ngiti nang dalawa.

Binigay sakin nang principal ang mic at mukhang Alam na nya ang balak ko. Nginitian ako nito at ginantihan ko na lang ito nang ngiti.

Nilabas ko ang box at saka iyon binuksan na nakaharap sa kanya. I can feel that she's nervous and happy.

Ngumiti ako at sinabing,

“Will you marry me?”

Light's Point of View.

“Will you marry me?" Nakangiti nitong saad.

Pinunasan ko ang luhang bumagsak at saka ko narealize na masyado pang maaga para ikasal kami. Lumapit ako dito at binulungan sya.

“Hindi ba, masyado pang maaga para ikasal tayo?"

“I know, but I can't wait enough. Were already 20 yrs old and the start of being an adult.”

Napangiti na lang ako at lumayo na ulit ako sa kanya. Marami ang naghihintay nang sagot ko at nakita ko namang lumungkot ang expression nito.

“Yes, I will marry you.”