The Epitome Of Me

25

Apat

Apat na buwan nalang. Tapos na ako para sa taong ito. Aakalain mo nga namang nakasurvive ako ng isang taon.

Hindi ko nga lang alam kung masusurvive ko pa ang mga susunod na taon.

Hindi niya pa rin alam. Hindi pa nila alam. Hindi ko alam kung paano sasabihin.

"Sama ka ba?" Tanong niya sa akin.

The afternoon wind came brushing through my hair. As we're in our favorite place. I feel so drained today dahil malapit na ang Finals. Kayod para sa kinabukasan.

Inaya niya ako dito dahil daw kailangan ko ring magchill paminsan minsan. I agreed with it dahil sobrang toxic na ng school works.

"Saan?" Kunot noo ko siyang tinignan.

"Happy T bukas," Inisip ko kung ano nga bang gagawin ko na mga school works. "Kasama sila Aljun."

"Sorry, may exams ako kinabukasan." Ngumiti ako. I know he'll understand naman. Priorities. "Sa susunod nalang."

"Its okay," He held my hand. I once again took a glance at his eyes. Nakakahulog talaga. I'm falling deeply and I don't think I can be saved. And I don't want to be saved. "Hindi na lang ako sasama."

Tinignan ko siya. "Sumama ka na."

"Hindi ka naman kasama eh." I chuckled. Hay nako, nagpapabebe.

"Dapat mag enjoy ka kahit wala ako." I held his hand tighter. Napangiti siya dahil doon. "Pumunta ka ha or else 'di tayo bati." Sumimangot ako.

He turned to a fake frown. "Pupunta na po," But his expression quickly changed into a big smile. "But hindi na rin ako masyadong magpapagabi. Samahan kita mag review."

"Wow ha, talaga lang baka mauna ka pa matulog sakin." Tumawa ako. Kelan pa naging studious ng sobra to si Ricci?

Umiling siya. He promised to go to me so that we could still spend time together despite our busy schedules. Aasa ako dun.

"I'll prepare food for us tomorrow."

Lumipas ang oras. Habang lumalalim ang gabi. Hindi ko inaakalang may saya sa kalagitnaan ng dilim. Magkahawak ang aming nga kamay. Parehong ayaw bumitaw dahil baka kinabukasan mundo'y bigla na lang magunaw.

Kahit anong mangyari palagi kong hihilingin na sana umulit ng paulit ulit ang mga sandaling kasama ko siya.

"Penny for your thoughts?" He smirked.

"Wala."

"Hmm, talaga ba?" Nilapit niya ang mukha niya sa akin. Yan talaga yung way niya para mapaamin ako eh. Alam niyang hindi ko kinakaya kung ganyan siya kalapit sa akin. Madaya!

Tinaas ko sa ere yung kamay ko para hindi na siya makalapit pa. "Wala nga."

Paano ba aaminin sa kanya na kinikilig ako? Tatawanan niya kasi ako eh.

My phone rang breaking the ice. I sighed as a relief. Hindi yata talaga ako masasanay sa mga ganito. Ang hirap masanay kung ibang pakiramdam ang nararamdaman ko sa iba't ibang sitwasyon.

I looked at the screen to see Juliane's face in it.

"Hello," Bati ko.

"Kyle!" Sigaw niya sa kabilang linya. Bahagya kong nilayo ang phone ko sa lakas ng pagkakasigaw niya.

"Oh? Buhay ka pa pala." Tawa ko pero medjo sumeryoso yung tono niya. Ilang buwan na kasing andito yung Daddy niya kaya hindi siya masyadong makagala.

"Punta daw kayo sa Batangas sa sabado. Yung sa bahay ng Lola ko dun. Gabi pa naman yun. Tapos formal daw ha."

"Bakit? Anong meron?" Tanong ko.