The Epitome Of Me

31

Fortunately, after months— well actually years, its been going pretty well to me. Doctor appointments have been in my routine ever since.

Pinagbawal na rin sa akin ang halos karamihan ng mga ginagawa ko noon. I can't stay too late outside. Limited na rin ako sa mga paggala ko. My lungs can't handle even walking too much. I get tired too easily.

I wasn't able to finish schooling. I was homeschooled after almost a year after the operation. But it was still pretty much the same. Hindi na rin ako nagstay sa condo, I went home sa Laguna. As much as I didn't want to dahil maiiwan si Juliane mag isa sa condo, hindi nila ako pinayagan. They still do visit me here. Paminsan minsan nga lang dahil busy sila. Kahit si Ricci. Naiintindihan ko naman.

"Mommy, can I go to Ricci's graduation?" Tanong 'ko. Nagbabaka sakali lang ako. I can't miss that. "Please?"

Napabuntong hininga si Mommy. "Okay, okay. I'll talk to your Dad. Prepare yourself."

"Thank you! Mwah! Mwah!" I kissed Mommy sa cheeks niya. It would be a risk for me to travel to Manila but I can't miss his graduation.

Ilang linggo ko nang kinukulit sila Mommy about dito. Hindi naman nila ako pinapayagan hindi rin nila ako pinagbabawalan. Ngayon lang sila pumayag. Kung kailan ngayong araw na yung graduation!

Mukhang magiging surprise na ang pagpunta ko sa graduation niya. Sinabi ko kasi sa kanya na baka hindi ako makapunta. Naiintindihan niya naman daw.

Tumayo ako at pumunta na sa CR. I did all my rituals. Kung matagal na ako sa CR dati ay mas matagal pa ako ngayon. Nahihirapan na kasi ako gumalaw. Parang konting galaw ko lang ay pagod na pagod na ako.

The operation years ago was successful. It felt okay. Pero as years went by unti unti akong nanghina. Ang sabi ng doctor ay medjo expected na daw na mangyari iyon. The operation was just meant to extend my lung's life for a little more. Hindi daw kasi sigurado kung my lungs will be in better condition pero we chose to continue with the operation.

I looked a myself in the mirror. Mapupungay na mga mata. Namumutlang mga labi. At medjo dumadami na ang mga pasa ko sa hindi ko malamang kadahilanan.

I wore lipstick para hindi mahalata ang namumutla kong labi. I wore a long blue dress and a jacket. Hiding some bruises in my legs and hands.

I felt sick the whole travel to Manila. Para akong nasusuka na hindi. We had so many stop over dahil sa akin.

"I told you we should have just stayed at home!" Narinig kong sabi ni Daddy kay Mommy habang hinihintay ako galing CR sa isang gas station.

Hindi nakasagot si Mommy. "I'm okay, tara na po." Sabi 'ko.

I ednured the three hour drive or so to Manila. Dumagdag pa ang traffic. Pagkababa ko ng sasakyan ay para akong nanghina. My legs were wobbly I feel like I couldn't move. Napahawak ako sa pintuan ng sasakyan namin. My eyes were dizzy for a moment kaya napapikit ako saglit.

"Kyle, are you okay?" Napatango ako kay Mommy. "I'll call Dra. Cortez."

Pipigilan ko sana si Mommy at sasabihin na huwag nang tumawag kay Dra. but I couldn't to reach to her.
"M-Mommy," Namamaos kong sabi. Pero nakalayo na si Mommy kausap si Dra.

Pumikit ako ng mariin ilang saglit. Hoping I would fell better. Ilang beses akong huminga ng malalim. Good thing I felt a little better.

Dahil wala si Mang Nestor si Daddy ang nagdrive papunta dito. Sobrang daming tao kaya nahirapan ako na hanapin si Ricci.

Ilang saglit pa ay nakita ko si Juliane na papalapit sa amin. Ngumiti ako. She smiled back teary eyed.

"Kyle!" Niyakap niya ako ng mahigpit.
"Are you sure you're okay?—" Pinigilan ko na siya sa kung ano mang sasabihin niya dahil alam ko na iyon.