KUDÜS GELİNİ

BÖLÜM 1 ISTIRAP

Baharın son günleri çiçekler, ağaçlar, otlar halsiz sonbaharı bekler ve gökyüzü rengini yavaş yavaş değiştirir, suratını ekşitir yeryüzüne. Ve biz rüzgarın pencereden içeriye girerken, perdeye verdiği hüzünlü dalgalanmayı severiz.. Eskiye dayanan bir tarihi olduğu halde hala asilliğini yitirmemiş sağlam ve küçük bir evde yaşayan tipik bir aile babası Mehmet bey, o gün yine sürekli oturduğu odanın köşesinde semavere çayını koymuş ılık ılık yanan ateşi seyrediyordu. Az ötedeki masada ders çalışan kızına bakarak düşüncelere daldı. Hayat arkadaşını, güzeller güzeli eşini, evliliklerinin ilk meyvesi olan biricik yavrusunu dünyaya getirmek için ter dökerken kaybetmişti. Dilber hanım bu güzel hediyeyi Allah'ın lütfuyla Mehmet Bey'e verdikten sonra ahirete intikal etmişti. Aklına o anda şu hadisi şerifler geldi. Efendimiz Hazreti Muhammed (s.a.v. ) bu konuda şöyle buyurmuşlardır:
- Kadın hamileliğinde, doğum yapıncaya ve çocuğu emzikten keseceği güne kadar, Doğumda günahları affolur Allah yolunda nöbet bekleyen mücahit gibidir. Bu zaman ölürse şehid ecri vardır.
- Hamileyken, doğum yaparken veya lohusayken ölen kadın şehittir. (Ebu Davud, Taberâni ) "sallallahu aleyhi ve sellem" diyerek iç geçirdi. O sırada semaverde kaynayan suyun fokurdaması düşüncelerine eşlik ediyordu. Tek başına büyüttüğü kızını hep "Gözümün nuru" diye severdi. Son derece kültürlü olan Mehmet bey kızını okutmak için çokça çaba sarfetmiş, Nur da bu gayreti boşa çıkarmamıştı. Okulunu, yaşadıkları nezih ve küçük kasabada başarılı bir şekilde bitirmiş, daha sonra prestijli bir okulda imam hatip mezunu olarak liseyi tamamlamıştı. Şimdilerde üniversite sınavlarına hazırlanıyor dolayısıyla da kafasını derslerden kaldıramıyordu. Mehmet Bey Ortadoğu hakkında derin bilgilere sahip olduğundan kızına da tarih konusunda ciddi okumalar yaptırmış ve bu meselenin ne kadar büyük önem arz ettiğini anlatıp durmuştu. Sayısız kitap okuyan Nur'un son derece saygılı, ağır başlı ve az konuşur olması herkesin dikkatini celb ediyordu. Annesinin olmaması onu birçok noktada diğerlerine nazaran daha olgun kılıyordu. Hayalleri vardı peşinden gideceği, sonuna kadar gidecekti de. O muhteşem hayalleri için yaşıyordu. Bir kurum açmak istiyordu mesela.. Filistinli yetim çocuklar için, Babasına 'Böyle bir yer açarsam sende müdürü olacaksın' der oturdukları koltukta gökyüzüne bakarak saatlerce hayal kurar babasıyla hasbihal ederlerdi. Mehmet Bey bu güzel düşüncelerden sıyrılıp oturduğu yerden doğruldu. Çalışmaya dalmış olan kızına dönerek;
- Nur karnın aç mı kızım ?
- Yok hayır baba, kantinde biraz atıştırmıştım.
- Artık yemeklerinizi beğenmiyorum Mehmet usta, desene sen şuna.
Nur iri ve renkli gözlerini sabitlediği defterinden kaldırıp gülerek;
- Baba ne diyorsun bu da nerden çıktı şimdi?
Mehmet bey elini hava da sallayarak
- Hadi hadii kandırma beni! dedi gülerek. Salonla bitişik antik ahşap görünümlü mutfağa doğru yürüdü. Çay bardak ve altlıklarını tepsiye dizerken atışmaları devam ediyordu. Bu koyu sohbetler ile birgün daha bitmiş, geceye katran karası karışmıştı.

-°-

Çaydan sonra bir hayli yorgun düşen Mehmet Bey esneyerek semaverin ateşini sönmeye bıraktı. oturduğu koltuğa uzanır uzanmaz da uykuya daldı. Nur ise çalıştığı kitapları kapatarak Mehmet Bey'in odasından getirdiği battaniye ile babasının üzerini örttü. Uykusunu bölmemek için özenle yastığını düzeltti. Genellikle eşyalarının çoğu kahverengi tonlarında olan bu salonda çalıştığı ahşap masasının üzerinde dağınık bir şekilde bulunan kitaplarını topladı. Bu salonun dizaynı annesi Dilber hanıma aitti. Öyle ki Mehmet Bey duvarda asılı kocaman bir tablo halinde duran Osmanlı armasını eşinin astığı yerden bile kıpırdatmamıştı. Dilber Hanım eşya hırsında bir kadın değildi. Salona iki adet koltuk ve bir kitaplık almıştı. Sınıf öğretmeni olan Dilber Hanım eşi Mehmet Bey gibi kültürlü ve saygın birisiydi. Yuvarlak yüzlü, yeşil gözlü idi. Burnunun üzerine dağılmış minik çilleri vardı. Kaş ve kirpiklerinin bala kaçan rengiyle dikkat çekerdi.