Miraculum Kropla Prawdy

Prawda nie do końca

- Więc to twój kolega?

- Nie tato. Ja... no wiesz...

- Spotkałem Marinette niedaleko stąd - wtrącił Luka przybierając minę niewiniątka - jestem tu od niedawna i zdarza mi się zabłądzić. Państwa córka była tak miła i wskazała mi drogę do tej piekarni. Podobno są tu najlepsze rogaliki w całym Paryżu. Przy okazji okazało się, że to jej dom, na prawdę niezwykły zbieg okoliczności.

- Tak, na to wygląda. Miło nam cię poznać Luka - powiedziała Sabine - może rozgościcie się w pokoju Marinette, a ja zaraz podam wam rogaliki.

- Nie chciałbym sprawiać kłopotu...

- Ależ skąd, nalegam. Na pewno będzie miło.

Dziewczyna czuła się dziwnie widząc nienaganne maniery i słownictwo Luki. Mimo to nie mogła ukryć zażenowania. Dlaczego matka wpędziła ją w tą dziwną sytuację? Wprowadziła chłopaka po schodach na piętro, odprowadzana ciekawskimi spojrzeniami rodziców.

Chłopak odważnie wkroczył do pokoju, rozsiadając się w fotelu za biurkiem. Z uśmieszkiem na twarzy lustrował wnętrze, a ona dopiero po chwili zdała sobie sprawę, dlaczego.

- Czy to Adrien Agreste? - zapytał z nutką kpiny w głosie.

- Co? Nie. To jest, tak, to są jego zdjęcia, ale to nie to co myślisz - czuła, że język jej się plącze i że się rumieni, ale z całych sił pragnęła wybrnąć z tej dziwacznej sytuacji. Pomysł nasunął się sam - Ja interesuję się modą - stwierdziła, podsuwając mu pod nos kilka kartek z projektami - Adrien jest w Paryżu czołowym modelem marki młodzieżowej, a jego ojciec znanym projektantem. Są dla mnie wielką inspiracją.

- Na to wygląda - odparł Luka, a po jego minie uznała, że nie jest do końca przekonany - Zresztą nie żebyś musiała mi się tłumaczyć. Wiesz w końcu to nie moja rzecz czyimi fotkami się obwieszasz.

Wzbierała w niej złość, kiedy tak patrzyła, jak chłopak swobodnie czuje się u niej. Co chwila na jego ustach powiększał się uśmiech, a Marinette z zupełnie innej perspektywy zaczęła patrzeć na swój pokój. Czy był aż tak dziecinny? Czy ujawniał zbyt wiele?

- Słuchaj, jestem ci wdzięczna za to, co dla mnie zrobiłeś, ale nie bardzo rozumiem czemu - stwierdziła - To znaczy jestem wdzięczna za ratunek i to dobrze o tobie świadczy, ale po co ta cała szopka z okłamywaniem moich rodziców?

- Skąd wiesz, że kłamałem?

- Proszę cię, nie wyglądasz mi na fana rogali.

- Przecież nawet mnie nie znasz, a już oceniasz. Nie ładnie Marinette - odparł podchodząc do niej. Zdecydowanie za blisko - Widzisz, wyglądasz mi na przykładną córeczkę. Jak myślisz, co by zrobili, gdybym im powiedział, że prawie wskoczyłaś pod koła samochodu?

Uderzył ją celnością uwagi. Ukrywanie podwójnego życia i tak było trudne, a rodzicom zdarzało się już coś podejrzewać. Nie umiała stwierdzić jak by zareagowali, nawet gdyby im powiedziała, że to był wypadek. Chłopak czekał w milczeniu obserwując ją. Zrobiła krok do tyłu, by zwiększyć dystans między nimi. Była już pewna, że go nie polubi.

- Poza tym - podjął Luka - liczę bardzo, że zrewanżujesz mi się za ten ratunek.

- Zrewanżuję?

- Może jutro popołudniu? Bo widzisz z tym akurat nie kłamałem i przyda mi się przewodnik. Pokazałabyś mi ciekawe miejsca, osoby, no wiesz taki spacer we dwoje.

---------------

Kiedy wreszcie Tikki wygasiła światła, poczuła, jak jest zmęczona. Nie fizycznie, ale jej umysł był totalnie rozbity. Tak wiele wydarzyło się tego dnia.