TAKINTILI AŞK

İpler

                                          7.Bölüm''İpler''

       

     Hayatımız bazen bizim elimizde olmayabilir bazen ipler başka birinde olabilir ve bianda kendinizi oyun sahnesinde oynatılan kukla gibi hissedersiniz.İpleri elinize almak istersiniz ama ipin uçu coktan kacmiş olur.Benim hayatımda böyle.Babamın ölümünde bile ipler benim elimde değildi.Ve babamdan sonrada ipleri kontrol edemez oldum.İstanbul'un diger bir ucuna taşınıp tüm yaşantımdan koparılmakta benim kararım değildi.İpler hep başkalarındaydı.Ne zaman benim olsalar bir başkası gelip ipleri elimden almaya çalışıyor.Ben zaten hayata yenik başlamıştım.Doğduğumdan belliydi:ipler benim elimde hiç olmadı.

     Mesela şuan Avran Sönmez hayatıma biranda girdi.Ve iplerin bende olduğunu sanarken aslında o çoktan ucunu tutmuş bile ve benim kontrolümden çıktı.İpler onun elindeyken ona nasıl karşı koyup savaşabilirim ki?İpler Avran'ın elindeyken ben ne yapabilirim ki? Beni kacıncı kez köşeye sıkıştırdı ve yine bir şeyi kanıtladı.İpler onun elinde...

      Ama bu kadar basit değil hiçbir şey bu kadar basit olmamalı.Ben bu kadar basit aciz zavallı olmamalıyım.Ne zaman pes ederim o zaman ölürüm.

      Boynumu ısırmasıyla Avran'ın omuzlarından tutup hızla ittim.Boş anına denk gelmiş olmalı ki bianda geriye savruldu.Üzerimde olmasıyla o anki cesaretle elimi yumruk yapıp hızla suratına yumruk atmamla üzerimdeki dengesini kaybetmesiyle hiç vakit kaybetmeden omuzlarından tutup onu bu sefer yere ben yapıştırdım.Bian afallayarak yere yattı cidden beklemiyordu doğrusu bende beklemiyordum.Bedenimdeki adrenalin zirvede ve öfkem,hırsım hat safada.Yüzüne tekrar yumruğumu gecirip vurmaya başladım.Vuruşlarım sert değil ama afallatıcıydı.Bu aynı yere defalarca oksayip uyusması gibi bir şey.Ben yumruklarımı gecirirken coktan gözyaşlarım dökülmeye başladı.

''ben kimsenin değilim anladın mı!!!....ipler...benim .... elimde...benim hayaatım...benim...benim....!!!!!'' her vurusumda bir şey diyordum.En sonunda Avran kendine gelmeye başlayınca hızla üstünden kalkıp odanın diger tarafına gittim.Saçlarımı cekistirip aglarken adrenalin bedenime hükmediyordu.Avran'ın kahkahasını duymamla ona dönüp baktım.''ne gülüyorsun piç herif? ''diye bağırdım.Avran gülmeyi kesip ışık hızıyla kalktı yerinden ve bileğimden tutup beni duvara fırlatıp tam önümde durdu.beni bedeniyle duvar arasına sıkıştırdı.Dudaklarının kenarı kıvrıldı.Yüzünde yumrugum hakkında hiçbir belirti yok sadece hafif bir kızarıklık ve nokta nokta kan toplanmıştı.Avran'ın koyulaşmış çakır rengi gözlerine baktım.Gözlerinde öfke yoktu tam tersi bambaşka bir duygunun belirtileri var.Yanağımı okşamasıyla duvara iyice sindim.

''Sen cok güclü bir kızsın Hayal.Hayal edebileceğimden daha mükemmelsin...''kulağıma eğilip ''ve sen kesinlikle benimsin.'' deyip  geri cekildi.Yanağımdaki parmağı dudaklarımdan ceneme inip biraz önce sömürdüğü boynumda durdu.Başını yana yatırıp ''artık damgalandın.'' dedi.Damgalamak???

''ne... ne demek istiyorsun? ''

''demek istediğim şu ki boynunda bir hafta gecmeyecek bir morluk var ki biraz önce damgalandın güzelim artık sen benimsin ve bunun herkesin bilme zamanı yaklaaştı.'' deyip geri cekilip kapiya doğru yürümeye başladı.Bense söyledikleriini sindirmekle meşgulüm.Elim istem dışı boynuma gitti.Morluk mu?? hassiktir!!! Avran tam kapinin onunde durup bana döndü..

''yarın hazır ol seni almaya geleceğim.''

''ya gelmezsem? '' diye meydan okudum.

''gleceksin.Hamle sırası bende güzelim.'' diyip göz kırpıp odadan cıktı.Onun cıkmasıyla yere yiğılmam bir oldu.Onun gitmesini bekliyormuşum gibi yere yığıldım ve gözlerim karardı.Sonrası karanlık...